Ελλάδα και ΝΑΤΟ
Η Ελλάδα εισήλθε στη Βορειοατλαντική Συμμαχία με το δεύτερο κύμα διεύρυνσης το 1952, επί κυβερνήσεως Νικόλαου Πλαστήρα. Η χώρα μας διένυε το τρίτο μετεμφυλιακό έτος, ενώ ο κόσμος βίωνε τα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου.
Η Ελληνική Βουλή επικυρώνει τη συμφωνία ένταξης της χώρας μας στο ΝΑΤΟ στις 18 Φεβρουαρίου 1952, με μόνες αρνητικές ψήφους τις οκτώ της ΕΔΑ και τη μία του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Μιχάλη Κύρκου. Στην αγόρευσή του, ο πρωθυπουργός Πλαστήρας δήλωσε: «Δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχθεί ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των μεγάλων δυνάμεων, αι οποίαι κατοικούνται από ελευθέρους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται αυτή ασφαλεστέραν… Αι άλλαι θεωρίαι περί ειρηνεύσεων και ουδετερότητος… δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με το γεγονός αυτό».
Μάταια ο Μιχάλης Κύρκος αντέτεινε ότι η Ελλάδα έχει συμφέρον να παραμείνει έξω από τη διαμάχη των δύο Συνασπισμών, με τους οποίους και πρέπει να επιδιώξει, ως σύμμαχος αμφοτέρων στον πόλεμο, σχέσεις φιλίας και συνεργασίας.
Στις 14 Αυγούστου του 1974 η οικουμενική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποσύρει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μετά τον Αττίλα 2. Σε κυβερνητική ανακοίνωση αναφέρεται ότι «…το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του….»
Έξι χρόνια αργότερα και 70 μέρες πριν από την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, η κυβέρνηση Ράλλη αποφασίζει την επάνοδο της χώρας στο ΝΑΤΟ στις 19 Οκτωβρίου 1980. Η απόφαση γίνεται ευμενώς δεκτή από τις δυτικές κυβερνήσεις. Το σοβιετικό πρακτορείο ειδήσεων «Τας» μεταδίδει: «Η Ελλάδα ενέδωσε στις πιέσεις των Αμερικανών».
Στο εσωτερικό μέτωπο, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ εκφράζουν την πλήρη και έντονη αντίθεσή τους στην επανένταξη της χώρας μας στις δομές της Ατλαντικής Συμμαχίας και διοργανώνουν μαχητικά συλλαλητήρια. Ήταν η εποχή του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/180?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-08-19
Μάθιου Πέρι: Ο αξέχαστος Τσάντλερ από «Τα Φιλαράκια»
Ο Μάθιου Πέρι, γνωστός για τον ρόλο του ως Τσάντλερ Μπινγκ στη δημοφιλή σειρά «Τα Φιλαράκια» («Friends»), υπήρξε ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και αγαπητούς ηθοποιούς της αμερικανικής τηλεόρασης. Γεννημένος στις 19 Αυγούστου 1969 στη Μασαχουσέτη, ο Πέρι μετακόμισε στον Καναδά μετά τον χωρισμό των γονιών του, όπου έζησε με τη μητέρα του. Αν και αρχικά αφοσιώθηκε στο τένις, η καριέρα του άλλαξε πορεία όταν αποφάσισε να ακολουθήσει την υποκριτική.
Η μεγάλη του ευκαιρία ήρθε το 1994, όταν επελέγη για τον ρόλο του Τσάντλερ Μπινγκ, έναν χαρακτήρα που καθιερώθηκε στις καρδιές εκατομμυρίων τηλεθεατών παγκοσμίως. Ο Πέρι ήταν γνωστός για το ταλέντο του στο χιούμορ και τον σαρκασμό, στοιχεία που χαρακτήριζαν τον ρόλο του στη σειρά. Παρά την επιτυχία του, ο Πέρι αντιμετώπισε σοβαρές προσωπικές δυσκολίες, παλεύοντας με την εξάρτησή του από τα αναλγητικά και το αλκοόλ.
Εκτός από τη θρυλική του πορεία στη σειρά «Friends», ο Πέρι συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, αποσπώντας υποψηφιότητες για σημαντικά βραβεία, όπως τα Primetime Emmy και Χρυσές Σφαίρες. Τα τελευταία χρόνια, ο ηθοποιός μοιράστηκε τις εμπειρίες και τις δυσκολίες του μέσα από τα απομνημονεύματά του, δίνοντας μια ειλικρινή ματιά στη ζωή του μπροστά και πίσω από τις κάμερες.
Ο Μάθιου Πέρι άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στην ιστορία της τηλεόρασης, και η απήχησή του ως Τσάντλερ Μπινγκ θα μείνει αξέχαστη.
Κοκό Σανέλ: Η σχεδιάστρια που έφερε την επανάσταση στο χώρο της μόδας
Η Γκαμπριέλ Μπονέρ Σανέλ, γνωστή ως Κοκό Σανέλ, υπήρξε μια από τις πιο εμβληματικές και επιδραστικές μορφές της μόδας του 20ού αιώνα. Γεννημένη στις 19 Αυγούστου 1883 στο Σομίρ της Δυτικής Γαλλίας, η Σανέλ κατάφερε να επαναστατήσει τον κόσμο της γυναικείας μόδας με την καινοτόμο προσέγγισή της, δημιουργώντας διαχρονικά κλασικά κομμάτια και καθιερώνοντας στυλ που παραμένουν επίκαιρα μέχρι σήμερα.
Μετά την αποφοίτησή της από ένα εκκλησιαστικό ίδρυμα, όπου έμαθε τη τέχνη της μοδιστρικής, η Σανέλ βρέθηκε αρχικά στο Παρίσι, όπου η καριέρα της ξεκίνησε με την κατασκευή καπέλων και, στη συνέχεια, επεκτάθηκε σε ρούχα, χρησιμοποιώντας το ύφασμα ζέρσεϊ. Το 1916 ίδρυσε τον οίκο υψηλής ραπτικής «Chanel», επαναστατώντας το γυναικείο ντύσιμο με δημιουργίες που συνδύαζαν απλότητα και άνεση. Από την απλή μαύρη φορεσιά και το ταγιέρ έως τα ψεύτικα κοσμήματα και τα πουλόβερ με γυριστό λαιμό, η Σανέλ καθόρισε την μόδα της εποχής της.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η Σανέλ επεκτάθηκε σε διάφορους τομείς της μόδας, από τα υφάσματα ζέρσεϊ μέχρι τα αρώματα, με το διάσημο άρωμα «Chanel No. 5» να κυκλοφορεί από το 1922. Παρά την επιτυχία της, η Σανέλ δεν έμεινε χωρίς αντιφάσεις. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η εταιρεία της έκλεισε και η Σανέλ κατηγορήθηκε για σχέσεις με τους Ναζί, αν και η έρευνα για τις κατηγορίες αυτές δεν προχώρησε περαιτέρω μετά το τέλος του πολέμου.
Μετά την αποχώρησή της το 1938, η Σανέλ επανήλθε στη μόδα το 1954, επαναφέροντας το κλασικό «ταγιέρ Σανέλ» και αφήνοντας μια αδιαμφισβήτητη κληρονομιά στην παγκόσμια μόδα. Η Σανέλ πέθανε στο Παρίσι στις 10 Ιανουαρίου 1971, αλλά ο Οίκος Σανέλ συνεχίζει να είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και επιδραστικούς οίκους μόδας παγκοσμίως.
Η Πανσέληνος του Αυγούστου
Η πανσέληνος του Αυγούστου συχνά προκαλεί ενθουσιασμό και θαυμασμό για την εντύπωση της μεγάλης φωτεινότητας και μεγέθους της. Ωστόσο, αυτό το φαινόμενο οφείλεται κυρίως σε οπτική απάτη. Σύμφωνα με τον Διονύση Σιμόπουλο, πρώην διευθυντή του Πλανηταρίου, το φαινόμενο της «μεγαλύτερης» πανσελήνου του Αυγούστου δεν είναι πραγματικό. Κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ο ήλιος βρίσκεται ψηλά στον ουρανό και η Σελήνη εμφανίζεται χαμηλά στον ορίζοντα, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος να αντιλαμβάνεται τη Σελήνη ως μεγαλύτερη λόγω της σύγκρισης με άλλα αντικείμενα στον ορίζοντα, όπως δέντρα και κτίρια.
Παρά την οπτική απάτη, η Σελήνη πράγματι αλλάζει μέγεθος στη διάρκεια του έτους, εξαιτίας των διαφορών μεταξύ του περίγειου (το κοντινότερο σημείο της τροχιάς της γύρω από τη Γη) και του απόγειου (το πιο απομακρυσμένο σημείο). Αυτές οι διακυμάνσεις δεν σχετίζονται με την οπτική εντύπωση της πανσελήνου κοντά στον ορίζοντα.
Επιπλέον, διάφοροι μύθοι συνδέονται με την πανσέληνο, όπως η άνοδος της «τρέλας» και η σύνδεση της πανσελήνου με επιληψία, αν και επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι δεν υπάρχει καμία αποδεδειγμένη σύνδεση μεταξύ της πανσελήνου και της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Επίσης, υπάρχουν ισχυρισμοί ότι περισσότερα παιδιά γεννιούνται ή συμβαίνουν περισσότερα ατυχήματα κατά την πανσέληνο, αλλά οι στατιστικές δεν επιβεβαιώνουν αυτά τα δεδομένα.
Ένας άλλος μύθος αφορά την «μπλε σελήνη», ένα φαινόμενο που συμβαίνει όταν υπάρχουν δύο πανσέληνοι μέσα σε ένα μήνα, με την δεύτερη να ονομάζεται «μπλε». Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα σπάνιο και συμβαίνει κατά μέσο όρο κάθε 2,72 χρόνια. Η «μπλε» Σελήνη δεν αναφέρεται σε χρώμα, αλλά στην εμφάνιση δύο πανσελήνων σε έναν μήνα.
Οι αρχαίοι φιλόσοφοι κατανοούσαν ότι το φως της Σελήνης προέρχεται από την αντανάκλαση του ηλιακού φωτός και ότι οι διαφορετικές φάσεις της Σελήνης οφείλονται στις ανωμαλίες της επιφάνειάς της. Ο συνοδικός μήνας, η χρονική περίοδος μεταξύ δύο διαδοχικών πανσελήνων, διαρκεί 29 ημέρες, 12 ώρες, 44 λεπτά και 2,86 δευτερόλεπτα, και αυτός ο χρόνος αποτελεί τη βάση του ημερολογιακού μήνα.
Τζιμ Λόντος
Τζιμ Λόντος, γεννημένος Χριστόφορος Θεοφίλου στις 2 Ιανουαρίου 1897 στο Κουτσοπόδι του Άργους, υπήρξε μια σπουδαία προσωπικότητα στον κόσμο της επαγγελματικής πάλης (κατς). Ο Λόντος, το μικρότερο από τα 13 παιδιά της οικογένειας του, μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες σε ηλικία μόλις 13 ετών, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Άρχισε την καριέρα του ως λαντζέρης στη Νέα Υόρκη και γρήγορα ανακάλυψε την πάλη, μια ενασχόληση που του έφερε μεγάλη επιτυχία και αναγνώριση.
Η διάσημη καριέρα του ξεκίνησε όταν κέρδισε τη δημοτικότητα με τις θεαματικές του επιδόσεις και την ικανότητά του να συνδυάζει δύναμη, ευκινησία και πονηριά. Ο Λόντος, γνωστός και ως "Jim Londos", αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών στις 8 Ιουνίου 1930 και διατήρησε τον τίτλο του μέχρι το 1946. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, αγωνίστηκε σε πάνω από 2.500 αγώνες, έχοντας λιγότερες από δέκα ήττες.
Οι Έλληνες λάτρευαν να παρακολουθούν τους αγώνες του, και ο Λόντος επισκέφθηκε το Παναθηναϊκό Στάδιο για να αγωνιστεί εναντίον διάσημων αντιπάλων, συμπεριλαμβανομένων του Κβαριάνι, του Μεμέτ Αλή και του Βάντερβαλντ. Ακόμα και στα 64 του χρόνια, το 1959, αγωνίστηκε και νίκησε έναν νεότερο αντίπαλο από την Αγγλία.
Η καριέρα του υπήρξε ιδιαίτερα προσοδοφόρα, αλλά ο Λόντος ήταν και γενναιόδωρος, προσφέροντας σημαντικά χρηματικά ποσά για τα ορφανά ελληνόπουλα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Τζιμ Λόντος πέθανε στις 19 Αυγούστου 1975 στην Καλιφόρνια από ανακοπή καρδιάς, αφήνοντας πίσω του μια πλούσια κληρονομιά στον κόσμο της πάλης και της κοινωνικής προσφοράς.
Ντόναλντ Χέντερσον
Ο Ντόναλντ Έινσλι Χέντερσον (7 Σεπτεμβρίου 1928 – 19 Αυγούστου 2016) υπήρξε εμβληματική μορφή στην επιδημιολογία και ηγέτης της παγκόσμιας προσπάθειας για την εξάλειψη της ευλογιάς. Γεννημένος στο Λέικγουντ του Οχάιο, σπούδασε ιατρική και δημόσια υγεία στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς, όπου έθεσε τα θεμέλια της καριέρας του.
Στη δεκαετία του '50, ο Χέντερσον εργάστηκε στα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών (CDC) και αργότερα ανέλαβε επικεφαλής της εκστρατείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για την εξάλειψη της ευλογιάς. Η ευλογιά, μία ιογενής και εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια με χαρακτηριστικά κόκκινα εξανθήματα που εξελίσσονταν σε κύστεις, είχε προκαλέσει εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους και καταστρέψει ολόκληρες ομάδες αυτοχθόνων σε Αμερική, Αφρική και Ασία. Το τελευταίο κρούσμα της ασθένειας καταγράφηκε το 1977 στη Σομαλία, και η επιτυχία της αποστολής του Χέντερσον υπήρξε ιστορική, καθιστώντας την ευλογιά την πρώτη ασθένεια που εξαλείφθηκε εντελώς.
Ο Χέντερσον αφηγήθηκε την εμπειρία του με τη συγγραφή του βιβλίου "Smallpox, the Death of a Disease" ("Ευλογιά, ο θάνατος μιας αρρώστιας"), που εκδόθηκε το 2009. Μετά την ολοκλήρωση της αποστολής του στον ΠΟΥ, ανέλαβε ακαδημαϊκή θέση ως κοσμήτορας στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς από το 1977 έως το 1990. Στη συνέχεια, υπηρέτησε ως σύμβουλος σε θέματα υγείας τριών Αμερικανών προέδρων: του Τζορτζ Μπους του πατέρα, του Μπιλ Κλίντον και του Τζορτζ Μπους του υιού. Το 2002 τιμήθηκε με το Προεδρικό Παράσημο της Ελευθερίας, τη μεγαλύτερη διάκριση που μπορεί να απονεμηθεί σε πολίτη των ΗΠΑ.
Ο Ντόναλντ Χέντερσον απεβίωσε σε νοσοκομείο της Βαλτιμόρης στις 19 Αυγούστου 2016 από επιπλοκές που προήλθαν από κάταγμα στο ισχίο, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια κληρονομιά στην παγκόσμια υγεία και την επιδημιολογία.
Λόταρ Μάγερ
Γιούλιους Λόταρ Μάγερ (19 Αυγούστου 1830 – 11 Απριλίου 1895) υπήρξε σημαντικός Γερμανός χημικός, ο οποίος συνεισέφερε καθοριστικά στη διαμόρφωση της χημείας μέσω της ανάπτυξης ενός περιοδικού πίνακα στοιχείων, ανεξάρτητα από τον Ντμίτρι Μεντελέγεφ. Παρά το γεγονός ότι αρχικά σπούδασε ιατρική, η ενασχόλησή του με τη χημεία και τη φυσική έγινε η κύρια καριέρα του.
Γεννημένος στο Φάρελ του Δουκάτου του Ολδεμβούργου (σήμερα κρατίδιο της Κάτω Σαξωνίας), ο Μάγερ σπούδασε ιατρική στα Πανεπιστήμια Ζυρίχης και Βίρτσμπουργκ, αλλά αργότερα στράφηκε στη χημεία, σπουδάζοντας στα πανεπιστήμια Χαϊδελβέργης και Μπρεσλάου (σημερινό Βρόκλαβ της Πολωνίας). Υπήρξε μαθητής του Ρόμπερτ Μπούνσεν, ενός από τους διασημότερους χημικούς της εποχής, και συνεργάστηκε με τον Ντμίτρι Μεντελέγεφ.
Η εργασία του Μάγερ στον περιοδικό πίνακα στοιχείων ήταν παράλληλη με αυτή του Μεντελέγεφ. Ο Μάγερ δημοσίευσε τον περιοδικό πίνακα του το 1870, δύο χρόνια μετά τον Μεντελέγεφ, αν και οι δύο πίνακες είχαν σημαντικές ομοιότητες. Ο Μάγερ αφιέρωσε μεγάλο μέρος της καριέρας του στη μελέτη της ταξινόμησης των χημικών στοιχείων, χρησιμοποιώντας τον πίνακα για να προβλέψει και να μελετήσει τις χημικές ιδιότητες των στοιχείων.
Στο βιβλίο του «Οι σύγχρονες θεωρίες της χημείας» (1864), ο Μάγερ περιέγραψε τις βασικές αρχές της χημείας και παρουσίασε τις πρώτες προσπάθειες ταξινόμησης των χημικών στοιχείων με βάση τα ατομικά τους βάρη. Το έργο του συνεχώς εξελίχθηκε και δημοσιεύθηκε σε πολλές εκδόσεις, επηρεάζοντας τη χημική επιστήμη της εποχής.
Ο Μάγερ υπηρέτησε ως καθηγητής χημείας στο Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης από το 1876 έως το 1895. Πέθανε στην Τυβίγγη σε ηλικία 64 ετών.
Αντάτζιο και Ρόντο για γκλας αρμόνικα
ο «Αντάτζιο και Ρόντο για γκλας αρμόνικα, φλάουτο, όμποε, βιόλα και βιολοντσέλο» (K.617) είναι ένα σπάνιο και όμορφο έργο του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, που συνθέθηκε τον Μάιο του 1791, λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του. Το έργο αυτό γράφτηκε για τη Μαριάνε Κιρχγκέσνερ, μια τυφλή βιρτουόζο του γυάλινου αρμόνικου (glass harmonica), η οποία είχε προκαλέσει εντύπωση με την ερμηνεία της.
Η γκλας αρμόνικα ή υδροκρυσταλλόφωνο είναι ένα ιδιόμορφο μουσικό όργανο που πρωτοεμφανίστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα. Στη βασική του μορφή, αποτελείται από μια σειρά γυάλινων κυπέλλων, τα οποία είναι προσαρμοσμένα σε έναν σιδερένιο άξονα και κουρδίζονται σε συγκεκριμένα τονικά ύψη με την προσθήκη νερού. Ο εκτελεστής μπορεί είτε να χτυπήσει τα κύπελλα σαν καμπάνες είτε να τρίψει τα βρεγμένα χείλη των κυπέλλων για να παράγει τον χαρακτηριστικό αέρινο ήχο του οργάνου.
Η γκλας αρμόνικα συνδέθηκε με πολλούς σημαντικούς συνθέτες της εποχής, όπως οι Μπετόβεν, Χέντελ, Ντονιτσέτι, Κ.Φ.Ε. Μπαχ και Ρίχαρντ Στράους, και είχε ιδιαίτερη απήχηση στον Αλβέρτο Αϊνστάιν, ο οποίος το είχε χαρακτηρίσει «ουράνιο έργο». Το ιδιόφωνο αυτό όργανο εξαφανίστηκε σχεδόν τον 19ο αιώνα, αν και η συμβολή του Αμερικανού εφευρέτη και πολιτικού Βενιαμίν Φραγκλίνος στη βελτίωση του οργάνου το 1761 υπήρξε σημαντική.
Το «Αντάτζιο και Ρόντο» αναγνωρίζεται για την εντυπωσιακή του ερμηνεία και τη μοναδική του ηχητική ατμόσφαιρα, και παραμένει ένα εξαίσιο παράδειγμα της συνθετικής δεξιοτεχνίας του Μότσαρτ.
Εστάνσια
Το μπαλέτο και η ορχηστρική σουίτα «Εστάνσια» (Estancia) του Αργεντίνου συνθέτη Αλμπέρτο Χιναστέρα είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα της σύνθεσης του 20ού αιώνα που συνδυάζει στοιχεία από την παράδοση της Νότιας Αμερικής με τη λόγια μουσική.
Η «Εστάνσια» γράφτηκε το 1942 για το αμερικανικό μπαλέτο «Κάραβαν» και περιγράφει τη ζωή και τις δοκιμασίες ενός νεαρού άνδρα από την πόλη που προσπαθεί να ενσωματωθεί στον αγροτικό κόσμο της Αργεντινής. Ωστόσο, λόγω της διάλυσης του συγκροτήματος το 1943, το έργο έμεινε ανεκτέλεστο μέχρι το 1952, όταν τελικά παρουσιάστηκε στο Μπουένος Άιρες.
Ο Χιναστέρα είχε ήδη δημιουργήσει μια ορχηστρική σουίτα από το μπαλέτο, η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 12 Μαΐου 1943. Η σουίτα αποτελείται από τέσσερα μέρη:
«Los trabajadores agricolas» (Οι Αγροεργάτες)
«Danza del trigo» (Ο Χορός του Σιταριού)
«Los peones de hacienda» (Οι Γελαδάρηδες)
«Danza final (Malambo)» (Τελικός Χορός: Μαλαμπό)
Η σουίτα διαρκεί περίπου 12 λεπτά και ενσωματώνει παραδοσιακά στοιχεία της αγροτικής μουσικής της Αργεντινής, αναδεικνύοντας τον πλούτο της τοπικής παράδοσης μέσα από τη σύνθεση.
Αλμπέρτο Χιναστέρα, γεννημένος το 1916 στο Μπουένος Άιρες, ήταν ένας από τους κορυφαίους συνθέτες του 20ού αιώνα που ανέδειξε η Νότια Αμερική. Ενσωμάτωσε στοιχεία της αργεντίνικης παράδοσης με σύγχρονα μουσικά στυλ, και μαζί με τον βραζιλιάνο συνθέτη Εϊτόρ Βίλα Λόμπος θεωρούνται δύο από τους πιο σημαντικούς συνθέτες της περιοχής. Ο Χιναστέρα προτιμούσε την καταλανική προφορά του ονόματός του «Τζιναστέρα» και όχι την ισπανική «Χιναστέρα». Απεβίωσε το 1983 στη Γενεύη.
Σεργκέι Ντιαγκίλεφ: Ο ανανεωτής του μπαλέτου
Ο Σεργκέι Ντιαγκίλεφ υπήρξε μια εμβληματική μορφή στον κόσμο του μπαλέτου και της τέχνης γενικότερα. Ως Ρώσος ιμπρεσάριος και ανανεωτής του μπαλέτου, άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην τέχνη του 20ού αιώνα με την ίδρυση των «Ρωσικών Μπαλέτων» (Ballets Russes) το 1909 στο Παρίσι.
Ο Ντιαγκίλεφ γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου 1872 (31 Μαρτίου με το Γρηγοριανό ημερολόγιο) στο Σελίστσι της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, από πλούσια οικογένεια με πηγή πλούτου την παραγωγή βότκας. Η μητέρα του πέθανε κατά τη διάρκεια του τοκετού, και ο ίδιος μεγάλωσε με τη μητριά του Έλενα Πανάεβα, η οποία ενθάρρυνε το καλλιτεχνικό του ενδιαφέρον. Αρχικά σπούδασε νομικά, αλλά η καλλιτεχνική του κλίση τον οδήγησε σε σπουδές και επιτυχίες στον τομέα της τέχνης.
Η εγκατάστασή του στο Παρίσι το 1906 αποτέλεσε καθοριστική καμπή στη ζωή του. Εδώ οργάνωσε εκθέσεις και συναυλίες που αναγνώρισαν τη ρωσική τέχνη στη Δύση και το 1909 ίδρυσε τα «Ρωσικά Μπαλέτα». Οι παραστάσεις των «Ρωσικών Μπαλέτων» συνδύασαν μουσική, χορό, ζωγραφική και θέατρο, με πρωτοπόρους συνθέτες και χορογράφους, όπως ο Ιγκόρ Στραβίνσκι, ο Μιχαήλ Φοκίν, ο Βάσλαφ Νιζίνσκι και ο Λεονίντ Μασίν.
Τα μπαλέτα του Ντιαγκίλεφ ήταν επαναστατικά και αμφισβητούσαν τις παραδοσιακές συμβάσεις του χορού. Το έργο του Ιγκόρ Στραβίνσκι «Το Πουλί της Φωτιάς» (1910) και άλλες δημιουργίες όπως «Πετρούσκα» (1911) και «Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης» (1913) ανήκουν στην ελίτ του 20ού αιώνα. Η καινοτόμος προσέγγιση του Ντιαγκίλεφ δημιούργησε νέα πρότυπα στην αισθητική του μπαλέτου, επηρεάζοντας τη μουσική, τον χορό και την τέχνη γενικότερα.
Η ζωή του Ντιαγκίλεφ ήταν γεμάτη προκλήσεις. Ήταν μοναχικός και ανικανοποίητος στην προσωπική του ζωή, συχνά αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, και πάλευε με χρόνιο διαβήτη. Παρά τις δυσκολίες, η δημιουργική του δύναμη και η επιμονή του τον οδήγησαν στην κορυφή της καλλιτεχνικής του καριέρας. Ο Ντιαγκίλεφ πέθανε στις 19 Αυγούστου 1929 στη Βενετία, όπου και θάφτηκε