Ίαν Άντερσον
Ο Ίαν Άντερσον είναι μια εμβληματική προσωπικότητα της μουσικής σκηνής, γνωστός κυρίως ως ιδρυτής και κινητήρια δύναμη των Jethro Tull, ενός από τα πιο σημαντικά και επιδραστικά συγκροτήματα του προοδευτικού ροκ (progressive rock). Γεννημένος στις 10 Αυγούστου 1947 στο Ντάρφεμλιν της Σκωτίας, ο Άντερσον αναδείχθηκε σε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους φλαουτίστες, συνδυάζοντας παραδοσιακά και μοντέρνα μουσικά στοιχεία με ένα μοναδικό στυλ που ενσωματώνει φολκ, τζαζ, ροκ, μπλουζ και ποπ.
Η επιρροή του Άντερσον στον χώρο της μουσικής είναι τεράστια, όχι μόνο λόγω των εξαιρετικών μουσικών συνθέσεων και των περίπλοκων, καυστικών στίχων του, αλλά και λόγω της εκκεντρικής σκηνικής του παρουσίας, όπως η χαρακτηριστική του στάση όταν παίζει φλάουτο πατώντας στο ένα πόδι. Αυτό το ιδιαίτερο στυλ έφερε τους Jethro Tull στην κορυφή της ροκ σκηνής τη δεκαετία του ‘70, με κλασικά άλμπουμ όπως το "Aqualung" και το "Thick As a Brick".
Παράλληλα με τη μουσική του καριέρα, ο Άντερσον έχει ασχοληθεί με επιτυχία και με την εκτροφή σολομού, διατηρώντας εκτροφεία στη Μεγάλη Βρετανία και τη Χιλή. Παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια, η επιρροή του στη μουσική και η αφοσίωσή του παραμένουν ακλόνητα.
Αντόνιο Μπαντέρας
Αντόνιο Μπαντέρας, γεννημένος στις 10 Αυγούστου 1960 στη Μάλαγα της Ανδαλουσίας, είναι ένας από τους πιο διάσημους και καταξιωμένους Ισπανούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες με διεθνή καριέρα. Με όμορφη εμφάνιση, χαρακτηριστική βαθιά φωνή και τη γοητεία του λατίνου εραστή, έχει καθιερώσει μια κινηματογραφική περσόνα που συνδυάζει το αντριλίκι με την ευαισθησία.
Η καριέρα του Μπαντέρας ξεκίνησε στην Ισπανία, όταν ανακαλύφθηκε από τον σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Μέσα από ταινίες όπως "Ο Λαβύρινθος του Πάθους" (1982) και "Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης" (1988), ο Μπαντέρας έγινε γνωστός για τους ρόλους του σε μαύρες κωμωδίες και δραματικές ταινίες που ξεφεύγουν από τα στερεότυπα του λατίνου εραστή. Η συνεργασία του με τον Αλμοδόβαρ τον ανέδειξε σε έναν ευέλικτο ηθοποιό, ικανό να ενσαρκώσει πολύπλοκους και συχνά σκοτεινούς χαρακτήρες.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, ο Μπαντέρας μετακόμισε στο Χόλιγουντ και κατέκτησε τον αμερικανικό κινηματογράφο με ρόλους σε ταινίες όπως "The Mambo Kings" (1992), "Φιλαδέλφεια" (1993), και "Ντεσπεράντο" (1995), που τον καθιέρωσαν ως διεθνή σταρ. Η συμμετοχή του στις ταινίες "Η Μάσκα του Ζορό" (1998) και "Εβίτα" (1996) εδραίωσε τη φήμη του ως ηθοποιός που μπορεί να συνδυάζει δράση, μουσική και δράμα.
Παράλληλα με την υποκριτική του καριέρα, ο Μπαντέρας δοκίμασε τις ικανότητές του και στη σκηνοθεσία, με την ταινία "Το Καλοκαίρι της Ελευθερίας" (1999), στην οποία πρωταγωνιστούσε η δεύτερη σύζυγός του, Μέλανι Γκρίφιθ. Παρότι οι σκηνοθετικές του απόπειρες δεν είχαν την ίδια απήχηση με την υποκριτική του καριέρα, συνέχισε να είναι ενεργός σε πολλαπλά μέτωπα.
Η επιστροφή του Μπαντέρας στη συνεργασία με τον Αλμοδόβαρ το 2011 στην ταινία "Το δέρμα που κατοικώ" και το 2019 στην ταινία "Πόνος και Δόξα" αποτέλεσε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας του, με την τελευταία να του χαρίζει την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ.
Ο Μπαντέρας παραμένει μια δυναμική παρουσία στον παγκόσμιο κινηματογράφο, με έναν μοναδικό συνδυασμό γοητείας, ταλέντου και πολυπραγμοσύνης, συνεχίζοντας να εμπνέει και να γοητεύει το κοινό με τις ερμηνείες του.
Ανρί Νεστλέ: Ο φαρμακοποιός που δημιούργησε την πρώτη βρεφική τροφή
Ο Ανρί Νεστλέ (Henry Nestle) ήταν γερμανοελβετός επιχειρηματίας, από τους πρωτοπόρους στην παιδική διατροφή. Γεννήθηκε ως Χάινριχ Νέστλε στις 10 Αυγούστου 1814 στη Φραγκφούρτη και ήταν το ενδέκατο από τα δεκατέσσερα παιδιά ενός τεχνίτη υαλοπινάκων της περιοχής.
Ο πατέρας του τον προόριζε για την οικογενειακή επιχείρηση, αλλά ο νεαρός Χάινριχ επιζητούσε κάτι το διαφορετικό και στα 20 χρόνια του μετακόμισε στο Βεβέ της Ελβετίας. Δούλεψε ως βοηθός στο φαρμακείου του Γιόχαν Στάιν για πέντε χρόνια και το 1839 πήρε την άδεια του φαρμακοποιού. Την περίοδο αυτή γαλλοποίησε το όνομά του σε Ανρί Νεστλέ (Henry Nestle) για να ενταχθεί στο γαλλόφωνο περιβάλλον του Βεβέ.
Το 1843 διεύρυνε τους ορίζοντές του και άρχισε να ασχολείται με το εμπόριο τροφίμων και ποτών, αλλά και με την παραγωγή ανθρακούχου νερού και αναψυκτικών. Στις 23 Μαΐου 1860 παντρεύτηκε την Άννα Εμάν, κόρη γιατρού. Ήταν ένας γάμος, που του άλλαξε τη ζωή και τα επιχειρηματικά ενδιαφέροντα.
Ο Νεστλέ στράφηκε τότε στην παραγωγή παιδικών τροφών, σε μια περίοδο που η παιδική θνησιμότητα θέριζε ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Άλλωστε και η πολυμελής οικογένειά του είχε πληρώσει βαρύ τίμημα, καθώς έξι από τα αδέλφια του είχαν πεθάνει σε νηπιακή ηλικία.
Ανέσυρε από το παρελθόν τις φαρμακευτικές του γνώσεις και δημιούργησε μία τροφή για νεογνά, τα οποία για διαφόρους λόγους δεν μπορούσαν να θηλάσουν το μητρικό γάλα. Με βασικά συστατικά το αγελαδινό γάλα και τα δημητριακά, το νέο προϊόν ονομάστηκε «Φαρίν Λακτέ» (Farine Lactee) και γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη των μητέρων. Η νεοσύστατη εταιρεία του «Νεστλέ» (Nestle) άρχισε να το εξάγει σε όλο τον κόσμο.
Το 1874 ο Νεστλέ πούλησε το δημιούργημά του για 1.000.000 ελβετικά φράγκα και αποσύρθηκε με τη σύζυγό του στην έπαυλή του στο Βεβέ («Βίλα Νεστλέ») για να ασχοληθεί με αγαθοεργίες και κοινωφελείς δραστηριότητες. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 7 Ιουλίου 1890.
Η «Νεστλέ», που εξακολουθεί να εδρεύει στο Βεβέ της Ελβετίας, είναι σήμερα η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής τροφίμων και αφεψημάτων στον κόσμο, με παρουσία στην Ελλάδα από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Άγιος Λαυρέντιος
ρομάρτυρας της Χριστιανικής Εκκλησίας, η μνήμη του οποίου εορτάζεται στις 10 Αυγούστου. Την ημέρα αυτή γιορτάζει ο Λαυρέντιος και η Λαυρεντία.
Ο Λαυρέντιος ήταν αρχιδιάκονος του ελληνικής καταγωγής Πάπα της Ρώμης Ξύστου ή Σίξτου, ο οποίος αποκεφαλίστηκε στις 6 Αυγούστου 253, κατά τη διάρκεια των χριστιανικών διωγμών του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βαλεριανού (251-258).
Κατόπιν συνέλαβαν τον Λαυρέντιο, ο οποίος υπηρετούσε ως διαχειριστής των εκκλησιαστικών εισφορών. Του ζητήθηκε να παραδώσει τούς θησαυρούς της Εκκλησίας. Ο Λαυρέντιος, τότε, τους παρουσίασε τους φτωχούς, τα ορφανά και όσους είχαν ανάγκη από τη συνδρομή της Εκκλησίας και τους είπε ότι αυτοί ήταν οι θησαυροί της. Γι’ αυτό το τόλμημά του, οι ειδωλολάτρες τον βασάνισαν, ψήνοντάς τον ζωντανό, πάνω σε μια πυρακτωμένη σχάρα.
Το λείψανο του Λαυρεντίου παρέλαβε κι έθαψε κάποιος πιστός χριστιανός, ονόματι Ιππόλυτος. Για την πράξη του αυτή υπέστη φρικτά βασανιστήρια και πέθανε συρόμενος από άλογα, στα οποία είχε προσδεθεί.
Τμήματα των λειψάνων του Αγίου Λαυρεντίου βρίσκονται στον ομώνυμο ναό της Ρώμης και στις Μονές Παντελεήμονος του Αγίου Όρους και Κύκκου της Κύπρου.
Απολυτίκιο
Τω θείω Πνεύματι, καταυγαζόμενος, ως άνθραξ έφλεξας, πλάνης την άκανθαν, Αρχιδιάκονε Χριστού, Λαυρέντιε Αθλοφόρε, όθεν ως θυμίαμα, λογικὸν ολοκαύτωσαι, τω σε μεγαλύναντι, τω πυρί τελειούμενος, διο τους σε τιμώντας θεόφρον, σκέπε εκ πάσης επήρειας.
Μικρή Νυχτερινή Μουσική
Μία από το πιο γνωστές συνθέσεις του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, που φέρει τον αριθμό 525 στον κατάλογο Κέχελ με την εργογραφία του σπουδαίου αυστριακού συνθέτη.
Γράφτηκε στη Βιέννη, την εποχή που ο Μότσαρτ συνέθετε την όπερα «Ντον Τζιοβάνι» και ολοκληρώθηκε στις 10 Αυγούστου 1787. Ο συνθέτης δεν έδωσε τίτλο στο έργο αυτό, αλλά, όπως αναφέρει σε κάποιες σημειώσεις του, είναι μία «Μικρή νυχτερινή μουσική» (Eine Kleine Nachtmusic στα γερμανικά), τίτλος που επικράτησε αργότερα. Το έργο είναι γνωστό και ως «Σερενάτα αρ. 13, σε σολ» (Serenade No 13).
Οι σερενάτες του Μότσαρτ γράφονταν κατόπιν παραγγελίας από πάμπλουτους αριστοκράτες της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, που ήθελαν να διασκεδάσουν τους συνδαιτημόνες τους κατά τη διάρκεια του δείπνου. Για το συγκεκριμένο έργο δεν υπάρχουν πληροφορίες για τον παραγγελέα και τον χρόνο που πρωτοπαίχτηκε. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι πωλήθηκε το 1799 από τη χήρα του συνθέτη Κονστάντζε και πρωτοεκδόθηκε το 1827.
H «Μικρή Νυχτερινή Μουσική» αρχικά ήταν γραμμένη για κουιντέτο εγχόρδων (2 βιολιά, βιόλα, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο) και αποτελείτο από πέντε μέρη, το δεύτερο από τα οποία («Minuet and Trio»), είτε χάθηκε, είτε αφαιρέθηκε από τον συνθέτη για κάποιο λόγο. Το έργο σήμερα ακούγεται κυρίως από ορχήστρα εγχόρδων και αποτελείται από τα εξής τέσσερα μέρη:
Allegro
Romanze: Andante
Menuetto: Allegretto
Rondo: Allegro
Μπάρι Άνσγουορθ
Ο Μπάρι Φόρστερ Άνσγουορθ (Barry Unsworth) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους συγγραφείς ιστορικών μυθιστορημάτων. Γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου 1930 στο Γουϊνγκέιτ της Βόρειας Αγγλίας και απέκτησε φήμη για την ικανότητά του να αναβιώνει το παρελθόν με ζωντάνια και αφηγηματική δεινότητα. Το πρώτο του βιβλίο, "The Partnership" (1966), σηματοδότησε την αρχή της λογοτεχνικής του καριέρας, ενώ το "Pascali’s Island" (1980), ήταν το πρώτο ιστορικό του μυθιστόρημα, που του χάρισε παγκόσμια αναγνώριση. Ο Άνσγουορθ τιμήθηκε με το βραβείο Booker το 1992 για το έργο του "Sacred Hunger". Πέθανε το 2012 στην Περούτζια της Ιταλίας.
Ρουτ Πφάου
Η Ρουτ Πφάου ήταν μια εξαιρετική γιατρός και καθολική μοναχή, γνωστή ως η «Μητέρα Τερέζα του Πακιστάν», η οποία αφιέρωσε τη ζωή της στην εξάλειψη της λέπρας στο Πακιστάν. Γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1929 στη Λειψία της Γερμανίας και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μετακόμισε με την οικογένειά της στη Δυτική Γερμανία. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μάιντς και στη δεκαετία του 1950 μεταστράφηκε στον Καθολικισμό.
Η απόφασή της να γίνει μοναχή επηρεάστηκε από τη συνάντησή της με έναν επιζώντα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Το 1960, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή της στους κατοίκους του Πακιστάν, όπου η λέπρα μαστίζε τον πληθυσμό. Η Πφάου δημιούργησε ένα δίκτυο 150 ιατρικών κέντρων για τη λέπρα, το οποίο συνέβαλε καθοριστικά στην αντιμετώπιση της ασθένειας. Το 1996, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας ανακοίνωσε ότι η λέπρα ήταν υπό έλεγχο στο Πακιστάν, χάρη στις προσπάθειές της.
Η Ρουτ Πφάου πέθανε στις 10 Αυγούστου 2017 σε ηλικία 87 ετών και κηδεύτηκε με ιδιαίτερες τιμές στο Καράτσι. Η συμβολή της στην καταπολέμηση της λέπρας την κατέστησε μια από τις πιο σεβαστές και αγαπητές προσωπικότητες στην ιστορία του Πακιστάν.
Γιάννης Φλερύ
O χορογράφος Γιάννης Φλερύ -Γιάννης Παπαντωνόπουλος το πραγματικό όνομά του- γεννήθηκε το 1914 στην Πάτρα, όπου παρέμεινε μέχρι τα 14 χρόνια του. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα και κατόπιν γράφτηκε -έπειτα από επιμονή της μητέρας του- στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου ουδέποτε φοίτησε. Η ματιά του ήταν στραμμένη πάντα προς το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Το 1934 πραγματοποιεί μία από τις πρώτες του εμφανίσεις στο θέατρο «Ριάλτο» σε παράσταση οπερέτας. Το 1937 έρχεται στην Ελλάδα ο περίφημος δάσκαλος κλασικού χορού Κώστας Νίκολας. Δημιουργεί ομάδα χορού, στην οποία το μοναδικό αγόρι είναι ο Γιάννης Φλερύ.
Με την κήρυξη του πολέμου ο Φλερύ βρίσκεται στο αλβανικό μέτωπο. Το καλοκαίρι του 1946 ήταν σημαδιακό για τον καλλιτέχνη. Τη χρονιά αυτή επισκέπτεται την Αθήνα ο μύθος του γαλλικού τραγουδιού Εντίθ Πιάφ. Σε μια από τις νυχτερινές της εξορμήσεις η Πιάφ βρίσκεται στο καμπαρέ «Μαϊάμι», όπου εμφανίζεται ο Γιάννης Φλερύ, ο οποίος στο μεταξύ έχει γίνει καλλιτεχνικό ζευγάρι με την επίσης σπουδαία χορεύτρια Λίντα Άλμα.
Η Πιαφ ενθουσιάζεται από το θέαμα και προσκαλεί τους δύο χορευτές στο Παρίσι για κοινές εμφανίσεις, στις οποίες συμμετέχουν ο Iβ Μοντάν και ο Σαρλ Αζναβούρ. Οι παρισινές ημέρες για το Γιάννη Φλερύ διαρκούν επτά χρόνια. Στις διεθνείς διαδρομές του περιλαμβάνονται, επίσης, η Σκανδιναβία και οι ΗΠΑ, όπου παρακολουθεί μαθήματα χορογραφίας στη Μητροπολιτική Όπερα.
Στην Ελλάδα, ο Γιάννης Φλερύ ξετυλίγει μια μεγάλη καριέρα, που διαρκεί πάνω από έξι δεκαετίες. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου -περισσότερες από 40 ταινίες, κυρίως του Ντίνου Δημόπουλου- φέρουν την υπογραφή του. Χορογραφεί, επίσης, όλα τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Η δράση του επεκτείνεται και στο θέατρο, όπου συνεργάζεται με τις κρατικές σκηνές, τη Λυρική Σκηνή, αλλά και το ελεύθερο θέατρο.
Πέθανε στις 10 Αυγούστου του 2001.
FacebookTwitterLinkedInMessengerViberWhatsAppΑνταλλαγή
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ζουζού Νικολούδη
ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ | ΜΟΥΣΙΚΗ - ΧΟΡΟΣ
Τρίσα Μπράουν: Η ιέρεια του μεταμοντέρνου χορού
ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ | ΜΟΥΣΙΚΗ - ΧΟΡΟΣ
Πίνα Μπάους: Η μεγάλη κυρία του σύγχρονου γερμανικού χορού
ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ | ΜΟΥΣΙΚΗ - ΧΟΡΟΣ
Ισραέλ Γκαλβάν
ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ | ΜΟΥΣΙΚΗ - ΧΟΡΟΣ
Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας
Πολιτικός, λογοτέχνης, νομικός και δημοσιογράφος, γνωστός και με το φιλολογικό ψευδώνυμο Γεώργιος Αθάνας. Ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της «Αποστασίας».
Ο Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας γεννήθηκε στη Ναύπακτο στις 9 Φεβρουαρίου 1893. Μετά την περάτωση των γυμνασιακών σπουδών του στην Πάτρα, φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αρχικά ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη δικηγορία και τη δημοσιογραφία. Γρήγορα, όμως, τον κέρδισε η πολιτική.
Το 1926, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά. Επανεκλέχθηκε βουλευτής στην ίδια εκλογική περιφέρεια στις εκλογές του 1932 με το Προοδευτικό Κόμμα του Γεωργίου Καφαντάρη. Διετέλεσε αντιπρόεδρος στη Βουλή, που προέκυψε από τις εκλογές του Ιανουαρίου 1936 και διαλύθηκε πρόωρα από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Μετά την Κατοχή διορίστηκε Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Πλαστήρα, ενώ το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου ανέλαβε το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας στην κυβέρνηση Σοφούλη.
Στις εκλογές του Μαρτίου του 1950 και του Σεπτεμβρίου του 1951 επανεξελέγη βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου, ενώ διατέλεσε Υπουργός Εθνικής Παιδείας στις διαδοχικές κυβερνήσεις των Σοφοκλή Βενιζέλου και Νικολάου Πλαστήρα. Το 1956 επανεξελέγη βουλευτής με την κεντρώα Δημοκρατική Ένωση και τον Σεπτέμβριο του 1961 συμμετείχε στις διεργασίες για τον σχηματισμό της Ένωσης Κέντρου. Εξελέγη βουλευτής το 1961 και 1963 και ανέλαβε το Υπουργείο Προεδρίας στην πρώτη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1964 και τον θρίαμβο της Ένωσης Κέντρου, ο Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας ανέλαβε την προεδρία της Βουλής.
Στις 15 Ιουλίου 1965, μετά τη διαφωνία του με το βασιλιά Κωνσταντίνο, ο Γεώργιος Παπανδρέου οδηγήθηκε σε παραίτηση και το ίδιο βράδυ ο Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας ορκίστηκε πρωθυπουργός, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας παρατεταμένης περιόδου πολιτικής αστάθειας, που έμεινε στην ιστορία ως «Αποστασία». Η κυβέρνησή του απέτυχε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και ο Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας υπέβαλε την παραίτησή του στις 20 Αυγούστου 1965.
Στην τρίτη κυβέρνηση των Αποστατών, την οποία σχημάτισε ο Στέφανος Στεφανόπουλος στις 17 Σεπτεμβρίου 1965, ο Αθανασιάδης - Νόβας ορίστηκε αντιπρόεδρος και ανέλαβε τα Υπουργεία Δικαιοσύνης και Κοινωνικής Πρόνοιας. Ως η τελευταία πολιτική παρουσία του καταγράφεται η συμμετοχή του στην ιστορική σύσκεψη της 23ης Ιουλίου 1974 υπό την προεδρία του στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη, στην οποία αποφασίστηκε η παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας από τους στρατιωτικούς στους πολιτικούς. Λίγες ώρες αργότερα ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, σηματοδοτώντας το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας και την έναρξη της Μεταπολίτευσης.
Παράλληλα με την πολιτική του σταδιοδρομία, ο Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας δεν έπαψε από πολύ νέος ν’ ασχολείται με τη λογοτεχνία. Έγραψε ποιήματα και πεζά, ενώ το 1955 εξελέγη ακαδημαϊκός. Τα έργα του είναι εμπνευσμένα από την αγνή επαρχιακή ζωή και από την αγάπη του προς την ελληνική φύση, στο κλίμα και την παράδοση της ελληνικής ηθογραφίας του 19ου αιώνα. Από τις ποιητικές του συλλογές, αναφέρουμε τους τίτλους Αγάπη προς τον Έπαχτο και Πρωινό Ξεκίνημα και τη συλλογή διηγημάτων Δέκα Έρωτες.
Ο Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας πέθανε, σε ηλικία 93 ετών, στις 10 Αυγούστου 1987.
Στον Γεώργιο Αθανασιάδη - Νόβα αποδίδεται το τετράστιχο «Κι ήταν τα στήθια σου / άσπρα σαν τα γάλατα / και μού λεγες / γαργάλατα», εξού και το προσωνύμιο Γαργάλατας, που του είχαν «κολλήσει» οι πολιτικοί του αντίπαλοί. Όμως, όπως αναφέρει σ’ ένα άρθρο του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» ο Λευτέρης Παπαδόπουλος (φ. 17902/30-3-04), το τετράστιχο γράφτηκε με σκωπτική διάθεση από τον δημοσιογράφο της εφημερίδας Κώστα Σταματίου.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/64?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-08-10
© SanSimera.gr