Η δεισιδαιμονία γύρω από την Τρίτη και 13 είναι βαθιά ριζωμένη τόσο στους Έλληνες όσο και στους Ισπανόφωνους λαούς, όπου θεωρείται ημέρα κακοτυχίας και γρουσουζιάς. Αυτή η αντίληψη δεν περιορίζεται μόνο στον αριθμό 13, αλλά ενισχύεται λόγω της σύμπτωσης με την Τρίτη, η οποία έχει συνδεθεί με δυσάρεστα γεγονότα, όπως η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453.
Στην ελληνική παράδοση, η Τρίτη θεωρείται γρουσούζικη λόγω της σχέσης της με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, ενώ στα ισπανικά υπάρχει η παροιμία «En martes, ni te cases ni te embarques» που σημαίνει «Την Τρίτη, μη παντρεύεσαι και μη ξεκινάς ταξίδι», υποδηλώνοντας την αποφυγή σημαντικών αποφάσεων ή δράσεων εκείνη την ημέρα.
Ο αριθμός 13 επίσης θεωρείται κακότυχος γιατί «σπάει» την αρμονία του αριθμού 12, που είναι συνδεδεμένος με διάφορους συμβολισμούς όπως οι 12 Θεοί του Ολύμπου, οι 12 άθλοι του Ηρακλή, και οι 12 μαθητές του Χριστού. Το 13 θεωρείται ασταθές και απρόβλεπτο, προκαλώντας ανησυχία στους ανθρώπους.
Είναι ενδιαφέρον ότι, σε αντίθεση με τις προλήψεις αυτές, για τους Εβραίους η Τρίτη είναι τυχερή ημέρα λόγω της διπλής αναφοράς της λέξης «καλόν» στη Βίβλο. Αυτό δείχνει πως οι πολιτιστικές και θρησκευτικές αντιλήψεις μπορούν να διαφοροποιούν την ίδια ημέρα σε τυχερή ή γρουσούζικη.
Η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων
Με την ψυχή στο στόμα και με μεγάλες υπερβάσεις στον προϋπολογισμό έγιναν οι Ολυμπιακοί της Αθήνας, που έπεσαν θύμα των τρομοκρατικών επιθέσων της 11ης Σεπτεμβρίου και της τρομοφοβίας...
Από την αρχαιότητα στο σήμερα
Αθήνα 1896 - Οι Πρώτοι Σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες
Παρίσι 1900
Άγιος Λουδοβίκος 1904
Λονδίνο 1908
Στοκχόλμη 1912
Βερολίνο 1916
Αμβέρσα 1920
Παρίσι 1924
Άμστερνταμ 1928
Λος Άντζελες 1932
Βερολίνο 1936
Τόκιο 1940
Λονδίνο 1944
Λονδίνο 1948
Ελσίνκι 1952
Μελβούρνη 1956
Ρώμη 1960
Τόκιο 1964
Πόλη του Μεξικού 1968
Μόναχο 1972
Μόντρεαλ 1976
Μόσχα 1980
Λος Άντζελες 1984
Σεούλ 1988
Βαρκελώνη 1992
Ατλάντα 1996
Σίδνεϋ 2000
Αθήνα 2004
Πεκίνο 2008
Λονδίνο 2012
Ρίο 2016
Κεφάλαια Άρθρου
FacebookTwitterLinkedInMessengerViberWhatsAppΑνταλλαγή
Η Αθήνα επιλέχθηκε να διοργανώσει για δεύτερη φορά Ολυμπιακούς Αγώνες μετά το 1896, με ψήφους 66 έναντι 41 της Ρώμης, στην ψηφοφορία που διεξήχθη στις 5 Σεπτεμβρίου 1997 στη Λοζάνη. Με την ψυχή στο στόμα και με μεγάλες υπερβάσεις στον προϋπολογισμό έγιναν οι Ολυμπιακοί της Αθήνας (13 - 29 Αυγούστου), που έπεσαν θύμα των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις ΗΠΑ και της συνακόλουθης τρομοφοβίας, με αποτέλεσμα να υπάρξει μικρή προσέλευση φιλάθλων από το εξωτερικό.
Κολακευτικά σχόλια απέσπασαν οι τελετές έναρξης και λήξης, όπως και η διεξαγωγή των Αγώνων, αλλά αργότερα πολλαπλασιάστηκαν οι επικρίσεις για την μεταολυμπιακή αχρησία των αθλητικών εγκαταστάσεων, που έκτοτε αναφέρεται ως παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε πόλη που διοργανώνει Ολυμπιακούς Αγώνες. Μασκότ των αγώνων, ο Φοίβος και η Αθηνά, αρχαίες κούκλες, που εκτός από τις λατρευτικές τους χρήσεις ήταν επίσης και παιχνίδια.
Η Ολυμπιακή Φλόγα, για πρώτη φορά, ταξίδεψε μέσω της λαμπαδηδρομίας και στις πέντε ηπείρους, ενώ διάνυσε απόσταση μεγαλύτερη των 78.000 χιλιομέτρων. Πέρα από τους λαμπαδηδρόμους, χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά της αυτοκίνητα, αεροπλάνα, πλοία, βάρκες, ποδήλατα και μοτοσικλέτες.
Το αγώνισμα της σφαιροβολίας στην Αρχαία Ολυμπία
Από τους 264 αθλητές από 14 χώρες το 1896, η Αθήνα φιλοξένησε 10.625 αθλητές (6.296 άνδρες και 4.329 γυναίκες) από 201 χώρες το 2004. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή, διεξήχθη αγώνισμα στην Αρχαία Ολυμπία και συγκεκριμένα η σφαιροβολία ανδρών και γυναικών, με νικητές τον Γιούρι Μπιλόνγκ από την Ουκρανία και τη Γιουμιλέιντι Κούμπα από την Κούβα.
Οι ΗΠΑ κατέκτησαν τα περισσότερα μετάλλια, 101 (36-39-26), έναντι 90 της Ρωσίας (28-26-36) και 63 της Κίνας (32-7-14). Μορφή των αγώνων αναδείχθηκε ο αμερικανός κολυμβητής Μάικ Φέλπς με 8 μετάλλια (6 χρυσά και 2 αργυρά). Ξεχώρισαν, ακόμη, η Γερμανίδα Μπριγκίτε Φίσερ στο κανόε – καγιάκ, η οποία κατέκτησε ένα χρυσό κι ένα αργυρό, αλλά έγινε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε χρυσό μετάλλιο σε έξι διαφορετικούς Ολυμπιακούς Αγώνες και ο Μαροκινός, Χισάμ Ελ Γκερούζ με δύο χρυσά στα 1.500 μ. και 5.000 μ.
Κατά τη διάρκεια του Μαραθωνίου, ο προπορευόμενος δρομέας, ο βραζιλιάνος Βαντερλέι ντε Λίμα δέχθηκε επίθεση από τον ιδιόρρυθμο ιρλανδό ιερέα Κορνέλιους Χόραν, ο οποίος ήθελε να κάνει γνωστά τα πιστεύω του για το τέλος του κόσμου. Ο βραζιλιάνος δρομέας βρήκε το κουράγιο να τερματίσει τρίτος και να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο.
Στα αρνητικά των Αγώνων τα 23 κρούσματα ντόπινγκ, 10 περισσότερα από το Σίδνεϊ.
Η Ελληνική Συμμετοχή
Η ελληνική ομάδα υδατοσφαίρισης γυναικών
Η Ελλάδα παρουσίασε πολυπληθή ομάδα ως διοργανώτρια χώρα με 426 αθλητές (215 άνδρες και 211 γυναίκες) και πανηγύρισε 16 μετάλλια, τα περισσότερα από το 1896.
Συγκεκριμένα, κατέκτησε 6 χρυσά (Φανή Χαλκιά στα 400 μ. μετ’ εμποδίων, Αθανασία Τσουμελέκα στο βάδην, το δίδυμο των Θωμά Μπίμη και Νίκου Συρανίδη στις καταδύσεις, Ηλίας Ηλιάδης στο τζούντο, το δίδυμο της Σοφίας Μπεκατώρου και Αιμιλίας Τσουλφά στην ιστιοπλοΐα και Δημοσθένης Ταμπάκος στη γυμναστική), 6 ασημένια (Αναστασία Κελεσίδου στη δισκοβολία, Παρασκευή Δεβετζή στο τριπλούν, Νίκος Κακλαμανάκης στην ιστιοσανίδα, η ομάδα υδατοσφαίρισης των γυναικών, Αλέξανδρος Νικολαΐδης και Έλλη Μυστακίδου στο τάε κβο ντο) και 4 ασημένια (Μιρέλα Μανιάνι στον ακοντισμό, Πύρρος Δήμας στην άρση βαρών, το δίδυμο των Βασίλη Πολύμερου και Νίκου Σκιαθίτη στην κωπηλασία και Αρτιόμ Κιουρεγκιάν στην ελληνορωμαϊκή πάλη).
Ιστορία έγραψε η ολυμπιακή ομάδα της υδατοσφαίρισης γυναικών, καθώς έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που έφτασε σε τελικό ομαδικού αθλήματος (26 Αυγούστου) σε Ολυμπιακούς Αγώνες και φυσικά η πρώτη που κατέκτησε μετάλλιο (αργυρό).
Την παραμονή της τελετής έναρξης ξέσπασε το σκάνδαλο Κεντέρη - Θάνου. Οι δύο ολυμπιονίκες αρνήθηκαν να περάσουν από ντόπινγκ κοντρόλ. Έπεσαν θύματα τροχαίου ατυχήματος με μοτοσικλέτα, το οποίο χαρακτηρίστηκε σκηνοθετημένο, και τέθηκαν εκτός αγώνων.
Η Κυπριακή Συμμετοχή
Η Κύπρος συμμετείχε με 20 αθλητές (13 άνδρες και 7 γυναίκες), χωρίς να κατακτήσει μετάλλιο. Την καλύτερη εμφάνιση πραγματοποίησε ο Ανδρέας Καριόλου, που τερμάτισε 13ος στο αγώνισμα της ιστιοσανίδας «Μιστράλ».
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/545/111?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-08-13
© SanSimera.gr
Ευγένιος Ντελακρουά
Ο Ευγένιος (Εζέν) Ντελακρουά (Eugène Delacroix) ήταν ένας από τους κορυφαίους Γάλλους ζωγράφους του Ρομαντισμού, γνωστός για την ικανότητά του να αποτυπώνει έντονα συναισθήματα και δυναμικές σκηνές. Γεννήθηκε στις 26 Απριλίου 1798 σε ένα αστικό και καλλιτεχνικό περιβάλλον, και από νεαρή ηλικία έδειξε το ταλέντο και την αγάπη του για τις τέχνες.
Ένα από τα πιο διάσημα έργα του, «Η Σφαγή της Χίου» (1824), είναι εμπνευσμένο από την Ελληνική Επανάσταση και αποτελεί ένα από τα εμβληματικά έργα που αποτυπώνουν τον πόνο και την απελπισία των Ελλήνων. Ο πίνακας παρουσιάζει την αγέρωχη έπαρση των κατακτητών και τη φρίκη των αθώων, αντικατοπτρίζοντας την ιδιοφυΐα του Ντελακρουά στον τομέα της έκφρασης μέσω του χρώματος.
Ο Ντελακρουά δεν περιορίστηκε στα ιστορικά γεγονότα. Η τέχνη του επηρεάστηκε επίσης από τη λογοτεχνία και τα ταξίδια του στη Βόρεια Αφρική. Τα έργα του, όπως οι «Γυναίκες του Αλγερίου» και ο «Εβραϊκός Γάμος στο Μαρόκο», αναδεικνύουν τις εξωτικές επιρροές που διαμόρφωσαν το ύφος του.
Το έργο του Ντελακρουά, «Η Ελευθερία οδηγεί τον Λαό» (1830), είναι ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της τέχνης, αποτυπώνοντας την επανάσταση του 1830 στη Γαλλία και την ιδέα της ελευθερίας. Αυτός ο πίνακας, γεμάτος ζωντάνια και δυναμισμό, αναγνωρίζεται ως ένα από τα σημαντικότερα έργα του 19ου αιώνα.
Ο Ντελακρουά έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του Ιμπρεσιονισμού και του Μετα-Ιμπρεσιονισμού με την τεχνική του στο χρώμα, επηρεάζοντας πολλούς καλλιτέχνες που ακολούθησαν. Παρά τα προβλήματα υγείας που τον βασάνιζαν προς το τέλος της ζωής του, παρέμεινε ενεργός μέχρι τον θάνατό του στις 13 Αυγούστου 1863.
Η 9η του εβραϊκού μήνα Αβ (Tisha B’ Av)
Η 9η του εβραϊκού μήνα Αβ, γνωστή ως Tisha B'Av, είναι μια από τις πιο σημαντικές ημέρες πένθους και νηστείας για τον Ιουδαϊσμό. Αυτή η ημέρα είναι αφιερωμένη στη μνήμη των καταστροφών που έπληξαν το εβραϊκό έθνος, κυρίως την καταστροφή του Πρώτου και Δεύτερου Ναού του Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ, το 587 π.Χ. και το 70 μ.Χ. αντίστοιχα. Οι καταστροφές αυτές σηματοδότησαν την αρχή της εξορίας του εβραϊκού λαού από την Ιερουσαλήμ και την απώλεια των ιερών του τόπων.
Η ημερομηνία αυτή συνδέεται και με άλλες τραγωδίες που βρήκαν τους Εβραίους κατά τη διάρκεια της ιστορίας, όπως η σφαγή 500.000 Εβραίων από τους Ρωμαίους στο φρούριο Μπετάρ το 135 μ.Χ., η εξορία των Εβραίων από την Αγγλία το 1290 από τον βασιλιά Εδουάρδο Α' και η εκδίωξή τους από την Ισπανία το 1492.
Η νηστεία της 9ης Αβ ξεκινά από το ηλιοβασίλεμα της παραμονής και διαρκεί μέχρι το βράδυ της επόμενης ημέρας. Κατά τη διάρκεια αυτής της ημέρας, οι πιστοί Ιουδαίοι ακολουθούν πέντε κύριες απαγορεύσεις: δεν επιτρέπεται η κατανάλωση τροφής και ποτού, το σεξ, το πλύσιμο ή το μπάνιο (με εξαίρεση το τελετουργικό πλύσιμο), η εφαρμογή ελαίων και κρεμών στο δέρμα, και η χρήση δερμάτινων παπουτσιών.
Εκτός από αυτές τις απαγορεύσεις, απαγορεύονται και οι δραστηριότητες που προκαλούν ευχαρίστηση, ενώ η μελέτη της Τορά αποθαρρύνεται, εκτός από τα θρηνητικά κείμενα. Παρόλο που η εργασία δεν απαγορεύεται, προτιμάται να αποφεύγεται για να διατηρηθεί η ατμόσφαιρα πένθους της ημέρας.
Το Τείχος του Βερολίνου
Η Berliner Mauer ήταν ένας τοίχος ύψους περίπου 2 μέτρων, που χώριζε το Βερολίνο σε Ανατολικό και Δυτικό. Χτίστηκε το 1961 από τις αρχές της Ανατολικής Γερμανίας για να εμποδίσει τη μαζική φυγή των κατοίκων της προς τη Δύση. Οι Δυτικοί το αποκαλούσαν «Τείχος του Αίσχους» και έγινε το κατ' εξοχήν σύμβολο του «Ψυχρού Πολέμου», αντιπροσωπεύοντας τον διαχωρισμό μεταξύ της «δημοκρατικής» Δύσης και της «κομμουνιστικής» Ανατολής.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1945, η ηττημένη Γερμανία χωρίστηκε σε τέσσερις ζώνες κατοχής που ελέγχονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Σοβιετική Ένωση. Το ίδιο συνέβη και με το Βερολίνο, το οποίο βρισκόταν στη ζώνη επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Το 1948 οι Δυτικές δυνάμεις ένωσαν τους τομείς που έλεγχαν, δημιουργώντας τη Δυτική Γερμανία και αντίστοιχα το Δυτικό Βερολίνο. Σε απάντηση, οι Σοβιετικοί προχώρησαν στον αποκλεισμό του Δυτικού Βερολίνου.
Με το πέρασμα του χρόνου, ο τοίχος ενισχύθηκε και απέκτησε ηλεκτροφόρα καλώδια και σκοπιές, ενώ το Δυτικό Βερολίνο απομονώθηκε από την Ανατολική Γερμανία. Ο τοίχος έγινε σύμβολο της ανελευθερίας στις κομμουνιστικές χώρες, κάτι που επιβεβαίωσε ο Αμερικανός πρόεδρος Κένεντι το 1963 με την ιστορική φράση «Ich bin ein Berliner».
Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου στις 9 Νοεμβρίου 1989, σηματοδότησε την αρχή του τέλους του Ψυχρού Πολέμου και την επανένωση της Γερμανίας το 1990. Στη διάρκεια της ύπαρξης του τείχους, τουλάχιστον 136 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διαφύγουν στη Δύση.
Άλφρεντ Χίτσκοκ: Ο μετρ του σασπένς
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, γνωστός και ως «ο μετρ του σασπένς», είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου, ιδιαίτερα για τις ταινίες μυστηρίου και θρίλερ που δημιούργησε. Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1899 στο Ιστ Εντ του Λονδίνου. Παρά το αυστηρό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, βρήκε το πάθος του στον κινηματογράφο, ξεκινώντας την καριέρα του ως εικονογράφος διαλόγων για βωβές ταινίες, προτού γίνει σκηνοθέτης.
Η καριέρα του απογειώθηκε με την μεταφορά του στο Χόλιγουντ το 1940, όπου σκηνοθέτησε την ταινία «Ρεβέκκα» («Rebecca»), η οποία του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ. Ο Χίτσκοκ δημιούργησε μερικές από τις πιο εμβληματικές ταινίες της δεκαετίας του '50 και του '60, όπως «Ψυχώ» («Psycho»), «Τα πουλιά» («The Birds») και «Ο Δεσμώτης του Ιλίγγου» («Vertigo»).
Ο Χίτσκοκ ήταν επίσης δημοφιλής για τις εμφανίσεις του στις ταινίες του και τις τηλεοπτικές του εκπομπές, διατηρώντας μια εξωστρεφή προσωπικότητα που τον έκανε τόσο διάσημο όσο και τους ηθοποιούς με τους οποίους συνεργαζόταν. Το 1980, έλαβε τον τίτλο του Ιππότη από τη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, λίγο πριν πεθάνει στις 28 Απριλίου της ίδιας χρονιάς στο Μπελ Ερ της Καλιφόρνιας.
Φιντέλ Κάστρο: Ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης
Φιντέλ Κάστρο, μια από τις πιο αμφιλεγόμενες και εμβληματικές μορφές της διεθνούς πολιτικής, γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926 και κυβέρνησε την Κούβα από το 1959 μέχρι το 2008. Ως επαναστάτης, κέρδισε τη φήμη του "δικτάτορα" για πολλούς, αλλά και "ήρωα της Αριστεράς" για άλλους.
Από εύπορη οικογένεια γαιοκτημόνων, ο Κάστρο σπούδασε νομικά και έγινε γνωστός για την υπεράσπιση των φτωχών. Αφού ο στρατηγός Μπατίστα ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση το 1952, ο Κάστρο οργάνωσε ένοπλη αντίσταση. Η αποτυχία της πρώτης του επίθεσης το 1953 τον έστειλε στη φυλακή, όπου εμπνεύστηκε από κομμουνιστικές ιδέες.
Το 1956, με τη βοήθεια του Τσε Γκεβάρα, σχημάτισε το κίνημα «Μ-26-7» και, μετά από χρόνια αντάρτικου πολέμου, οδήγησε την επανάσταση στην επιτυχία το 1959. Η κυβέρνησή του, αν και αύξησε το βιοτικό επίπεδο του κουβανικού λαού, εγκαθίδρυσε ένα αυταρχικό καθεστώς, με έλεγχο των μέσων ενημέρωσης και δίωξη των αντιφρονούντων.
Ο Κάστρο προκάλεσε την οργή των Ηνωμένων Πολιτειών, κυρίως κατά τη διάρκεια της Κρίσης των Πυραύλων το 1962. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, παρέμεινε στην εξουσία μέχρι το 2008, όταν παρέδωσε τη διοίκηση στον αδελφό του Ραούλ.
Πέθανε στις 25 Νοεμβρίου 2016, αφήνοντας πίσω του μια αμφιλεγόμενη κληρονομιά, που εξακολουθεί να προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις σε όλο τον κόσμο.
Καρλ Λίμπκνεχτ
Ο Καρλ Λίμπκνεχτ, ένας από τους πιο εμβληματικούς Γερμανούς κομμουνιστές, γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1871 στη Λειψία. Ήταν δικηγόρος και πολιτικός, και συνιδρυτής της Ένωσης Σπάρτακος, η οποία μετεξελίχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας. Ξεχώρισε για την αντίθεσή του στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και την καθοριστική του συμμετοχή στην Εξέγερση των Σπαρτακιστών το 1919.
Μεγαλωμένος σε μια πολιτικά ενεργή οικογένεια, ο Λίμπκνεχτ ακολούθησε νομικές σπουδές και άνοιξε δικηγορικό γραφείο στο Βερολίνο. Ήταν επικριτικός προς την στρατοκρατική κυβέρνηση και αναδείχθηκε σε σημαίνον στέλεχος της αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, αλλά απομακρύνθηκε από αυτό το 1916 λόγω της αντίθεσής του στον πόλεμο.
Μετά την εκθρόνιση του Κάιζερ, ανακήρυξε την Ελεύθερη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γερμανίας, αλλά η αποτυχία της επανάστασης οδήγησε στη δολοφονία του από παραστρατιωτικές δυνάμεις στις 15 Ιανουαρίου 1919, την ίδια τύχη που είχε και η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ο Λίμπκνεχτ παραμένει μια σημαντική μορφή στην ιστορία του γερμανικού κομμουνισμού και της εργατικής πάλης.
Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ
Η Φλόρενς Νάιτινγκειλ, Αγγλίδα φιλάνθρωπος και νοσοκόμος, γεννήθηκε στις 12 Μαΐου 1820 στη Φλωρεντία και είναι γνωστή ως πρωτοπόρος της σύγχρονης νοσηλευτικής. Θεμελίωσε το επάγγελμα των αδελφών νοσοκόμων και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 12 Μαΐου η Διεθνής Ημέρα Αδελφών Νοσοκόμων προς τιμήν της.
Η εκπαίδευσή της ξεκίνησε υπό την καθοδήγηση του πατέρα της, που της δίδαξε πολλές γλώσσες και επιστήμες. Το 1850, αφού εκπαιδεύτηκε σε νοσοκομείο στη Γερμανία, διορίστηκε επιθεωρήτρια σε νοσοκομείο στο Λονδίνο.
Κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου, η Νάιτινγκειλ αντέδρασε στις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στα στρατιωτικά νοσοκομεία και με μια ομάδα νοσοκόμων έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ανέλαβε τον νοσηλευτικό τομέα. Αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, όπως η έλλειψη βασικών υγειονομικών υποδομών και η εχθρική στάση των γιατρών, αλλά παρείχε φροντίδα στους στρατιώτες και βελτίωσε τις συνθήκες υγιεινής.
Μετά τον πόλεμο, η Νάιτινγκειλ γύρισε στην Αγγλία και εργάστηκε για τη βελτίωση της ιατρικής περίθαλψης. Σημαντική στιγμή ήταν η συνάντησή της με τη Βασίλισσα Βικτωρία, που οδήγησε στη δημιουργία της Βασιλικής Επιτροπής για θέματα Υγείας. Το 1860 ίδρυσε τη Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων στο νοσοκομείο Σεντ Τόμας του Λονδίνου, που αποτέλεσε πρότυπο εκπαίδευσης για νοσοκόμες παγκοσμίως.
Η Νάιτινγκειλ, παρόλο που αντιμετώπισε προβλήματα υγείας και ψυχικής κατάστασης, συνέχισε το έργο της μέχρι το τέλος της ζωής της. Πέθανε στις 13 Αυγούστου 1910 στο Λονδίνο και έμεινε στην ιστορία ως εμβληματική μορφή της νοσηλευτικής.
Ρενέ Λαενέκ: Ο εφευρέτης του στηθοσκόπιου
Ο Ρενέ Τεοφίλ Ιασέντ Λαενέκ (René-Théophile-Hyacinthe Laennec) ήταν Γάλλος γιατρός, γνωστός για την επινόηση του στηθοσκοπίου και την ίδρυση της ανατομοκλινικής ιατρικής, που συγκρίνει τα συμπτώματα των νόσων με τις αλλοιώσεις που προκαλούν. Γεννήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1781 στην Κενπέρ της Βρετάνης και από νωρίς έμεινε ορφανός από μητέρα. Σε ηλικία 12 ετών, ο πατέρας του τον έστειλε να σπουδάσει με τον θείο του, Γκιγιέμ-Φρανσουά Λαενέκ, που ήταν πανεπιστημιακός γιατρός στη Νάντη.
Ο Λαενέκ ξεκίνησε να σπουδάζει ιατρική στην Παρίσι, όπου μελέτησε υπό διάσημους γιατρούς. Το 1806 διορίστηκε στο νοσοκομείο παιδιών «Νεκέρ» στο Παρίσι και άρχισε να διδάσκει παθολογοανατομία. Το 1816 ανακοίνωσε στους μαθητές του τα πρώτα αποτελέσματα από την εφαρμογή της ακουστικής στη διάγνωση των θωρακικών νόσων και τον επόμενο χρόνο επινόησε το στηθοσκόπιο.
Το 1819 δημοσίευσε το σημαντικό έργο του «Traité de l'auscultation médiate», το οποίο επαύξησε τις γνώσεις για τις πνευμονικές παθήσεις. Συνεισέφερε επίσης στην κατανόηση άλλων ασθενειών, όπως η περιτονίτιδα και η κίρρωση του ήπατος. Επιπλέον, δημιούργησε ιατρικούς όρους όπως «κίρρωση» και «μελάνωμα».
Το 1822 έγινε λέκτορας στο Κολέγιο της Γαλλίας και το 1823 προήχθη σε καθηγητή. Ο Ρενέ Λαενέκ πέθανε από φυματίωση στις 13 Αυγούστου 1826 στην πόλη Πλοαρέ της Γαλλίας, σε ηλικία 45 ετών, αφήνοντας πίσω του σημαντική κληρονομιά στον τομέα της ιατρικής.