Η Διεθνής Ημέρα Δημοκρατίας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Σεπτεμβρίου με πρωτοβουλία της Διακοινοβουλευτικής Ενωσης (IPU) από το 1997, ενώ από το 2007 υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Η Δημοκρατία σε όλες τις εκφάνσεις της, από την Αρχαία Αθήνα έως τη σύγχρονη εποχή, όπου συνεχώς διευρύνεται γεωγραφικά, είναι το πιο συμμετοχικό πολίτευμα που γνώρισε η ανθρωπότητα. Ο εορτασμός στοχεύει στην ανάδειξη των αξιών που αντιπροσωπεύει η Δημοκρατία, μέσα από σειρά εκδηλώσεων και πρωτοβουλιών από κράτη και πολίτες.
Στη χώρα μας, η Παγκόσμια Ημέρα Δημοκρατίας γιορτάζεται από το 2008 σε όλα σχολεία, με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας. Ο εορτασμός περιλαμβάνει διαγωνισμούς έκθεσης και ζωγραφικής, με βραβεία, που αθλοθέτησε η Βουλή των Ελλήνων.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/192?
Σταύρος Παράβας
Ο μεγάλος μας κωμικός Σταύρος Παράβας γεννήθηκε στις 15 Απριλίου του 1935 από γονείς Μικρασιάτες και ήταν ο μικρότερος από τα πέντε αδέλφια του...
Σταύρος Παράβας (1937 – 2008)
Σταύρος Παράβας (1937 – 2008)
Ο μεγάλος μας κωμικός Σταύρος Παράβας γεννήθηκε στις 15 Απριλίου του 1935 από γονείς Μικρασιάτες και ήταν ο μικρότερος από τα πέντε αδέλφια του. Μεγάλωσε στα Προσφυγικά, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, αλλά γεμάτα από αγάπη, ανεμελιά και όνειρα, όπως έλεγε...
Από μικρός έπεσε στα βαθιά, καθώς έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά του. Έτσι, για αρκετά χρόνια έκανε δουλειές του ποδαριού. Όμως, το σαράκι του ηθοποιού τον έτρωγε. Από τα σχολικά του χρόνια, ακόμη, συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, ενώ τα αδέλφια και οι συμμαθητές του τον παρότρυναν να συνεχίσει.
Τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής τα διδάχτηκε το 1952, δίπλα στον ηθοποιό Θεόδωρο Έξαρχο και λίγα χρόνια μετά σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κώστα Μιχαηλίδη. Η πρώτη του επαφή με το σανίδι ήταν με το θίασο της κυρίας Κατερίνας στο έργο «Πρώτο Ψέμα» του Γεώργιου Ρούσσου. Στη συνέχεια εμφανίστηκε σε διάφορα θεατρικά με το Ντίνο Ηλιόπουλο και τη Βίλμα Κύρου.Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1960, στην ταινία «Χριστίνα» του Γιάννη Δαλιανίδη, με πρωταγωνιστές τον Ντίνο Ηλιόπουλο, την Τζένη Καρέζη και τον Ανδρέα Μπάρκουλη. Ακολούθησε ο «Σκληρός Άντρας», το «Παιδί της πιάτσας» και το «Έξυπνο πουλί», σε ρόλους που σφυρηλάτησαν ένα από τα μετέπειτα στερεότυπα του κοινού για τον Σταύρο Παράβα, αυτό του λαϊκού μάγκα. Την ίδια χρονιά (1961) ήρθε και η «Αλίκη στο Ναυτικό» ως συνάδελφος ναυτικός δόκιμος του Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
Σε αυτή την περίοδο και στο πλάι του Κώστα Χατζηχρήστου εργάστηκε άοκνα στο μουσικό θέατρο, ανεβάζοντας μερικά πολύ δημοφιλή νούμερα, όπως ο «Nτένις ο τρομερός», ο «Ντιρλαντά» κ.ά.
Συνεχίζοντας τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις, στα μέσα της δεκαετίας του 1960 έδωσε σάρκα και οστά στο διαβόητο «Φίφη» σε αλλεπάλληλες ταινίες, όπως «Εμίρης και κακομοίρης» (1964), «Μπετόβεν και μπουζούκι» (1965) και «Φίφης ο ακτύπητος» (1966). Αυτός ήταν και ο δεύτερος ρόλος που έγινε σήμα κατατεθέν για το Σταύρο Παράβα: Μια οπισθοδρομική απεικόνιση του ομοφυλόφιλου άντρα, περισσότερο βασισμένη στην εικόνα που, όμως, στη συντηρητική Ελλάδα του 1960 έβγαλε άφθονο γέλιο.
Στα χρόνια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών κι ενώ η καριέρα του ήταν στο απόγειό της, ένα θεατρικό νούμερο στο «ΡΕΞ» στάθηκε η αιτία να φυλακιστεί στη Γυάρο και να βασανιστεί. Η περίοδος αυτή σφράγισε και την καριέρα του, αφού ο ίδιος γύρισε αλλαγμένος. Από το «Φίφη» και το «Μάγκα», έκανε στροφή στο κλασσικό και το σύγχρονο ρεπερτόριο. Στα αξιοσημείωτα, ο «Πλούτος» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Λούκα Ρονκόνι, οι «Ιππείς» του Αριστοφάνη με το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, οι «Εκκλησιάζουσες», οι «Ψύλλοι στ' αφτιά» του Φεντό με τον θίασο Καλογεροπούλου, το «Μόνο ζευγάρι» με συμπρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο, στα «Σκουπίδια», στα «Χριστούγεννα των Κουπιέλο» κ.ά.
Ο Σταύρος Παράβας συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα του θεάτρου και του κινηματογράφου. Έλαβε μέρος σε 47 ταινίες, σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και σε τηλεοπτικά σήριαλ («Το φάντασμα», «Τα αδέρφια», «Οικογένεια Μουσαμά»). Βραβευθεί για το έργο του ως Πρόεδρος του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Σερρών, αλλά και για την προσφορά του στο θεατρικό σανίδι.
Από το γάμο του με τη σύζυγό του Άννυ απέκτησε τρία παιδιά: Δύο κόρες, τη Μάρθα και τη Βανέσσα, κι ένα γιο, τον Τζόναθαν. Την περίοδο της δικτατορίας, όμως, η σύζυγός και τα παιδιά του επέστρεψαν μόνιμα στην Αγγλία. Το 2002 ο γιος του πέθανε και ο θάνατός του του στοίχισε πολύ. Από κει και μετά η ζωή του άλλαξε, οι δουλειές του δεν πήγαιναν καλά, όμως, δεν το έβαλε κάτω... Το Φεβρουάριο του 2008 εισήχθη στον Ερυθρό Σταυρό με επιπλοκές στην καρδιακή λειτουργία. Έπειτα από πολύμηνη μάχη, άφησε την τελευταία του πνοή στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, από ανακοπή καρδιάς.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/384?
Άγκαθα Κρίστι
Η πιο διάσημη συγγραφέας έργων μυστηρίου γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1890 ως Μαίρη Κλαρίσα Άγκαθα Μίλερ, στο Ντέβον της Αγγλίας.
Άγκαθα Κρίστι (1890 – 1976)
Η Άγκαθα Κρίστι (Agatha Christie), η πιο διάσημη συγγραφέας έργων μυστηρίου, γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1890 ως Μαίρη Κλαρίσα Άγκαθα Μίλερ, στο Ντέβον της Αγγλίας. Μεγάλωσε στο Άσφιλντ, όπου έβγαλε το σχολείο και στη συνέχεια σπούδασε τραγούδι στο Παρίσι.
Το 1914, πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παντρεύτηκε τον συνταγματάρχη Άρτσιμπαλντ Κρίστι, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη. Όταν ο σύζυγός της αποστρατεύτηκε, η ίδια εργάστηκε ως βοηθός σε φαρμακείο, όπου έμαθε για τα δηλητήρια.
Άρχισε να γράφει με την ενθάρρυνση της αδερφή της και στο πρώτο βιβλίο της, που κυκλοφόρησε το 1920 υπό τον τίτλο «Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάυλς», παρουσίασε για πρώτη φορά τον θρυλικό ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό, ένα χαρακτήρα που εμφανίστηκε σε περισσότερα από 25 ακόμα μυθιστορήματά της. Το δεύτερο βιβλίο της («Η Δολοφονία του Ρότζερ Ακρόυντ» - 1926) βρέθηκε στην κορυφή του πίνακα πωλήσεων και η ίδια μεταξύ των δημοφιλέστερων συγγραφέων.
Παρά τη μεγάλη επιτυχίας της, μετά το θάνατο της μητέρας και του συζύγου της, η Άγκαθα Κρίστι εισήλθε σε μία περίοδο συναισθηματικής αναταραχής. Εξαφανίστηκε για 11 ημέρες και τελικά εντοπίστηκε σε ιαματικά λουτρά.
Το 1930 παντρεύτηκε έναν αρχαιολόγο, το σερ Μαξ Μάλοουαν, τον οποίο συνόδευε στις αποστολές του στη Μέση Ανατολή, όπου κι εξελίχθηκαν πολλά από τα μυθιστορήματά της. Εκεί δημιουργήθηκε και η Μις Μαρπλ, μία από τις πιο αγαπημένες της ηρωίδες.
Συνολικά, η Άγκαθα Κρίστι έγραψε περίπου 80 μυθιστορήματα, 30 συλλογές διηγημάτων και 15 θεατρικά έργα, καθώς και 6 αισθηματικά ρομάντζα με το ψευδώνυμο Μαίρη Γουέστμακοτ. Μέχρι το θάνατό της, στις 12 Ιανουαρίου του 1976, είχαν πωληθεί πάνω από 400 εκατομμύρια αντίτυπα των βιβλίων της, σε περισσότερες από 100 γλώσσες.
Προτεινόμενα Έργα
Δέκα Μικροί Νέγροι (Λιβάνη)
Ποντικοπαγίδα (Λυχνάρι)
Έγκλημα στο Νείλο (Λυχνάρι)
Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές (Μίνωας)
Έγκλημα τα Χριστούγεννα (Λιβάνης)
Ο φόνος του Ρότζερ Ακρόυντ (Άγρα)
Ο πλωτός ναύαρχος (Άγρα)
Πέντε μικρά γουρουνάκια (Λυχνάρι)
Η αυτοβιογραφία μου (Λυχνάρι)
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/46?
Άγιος Νικήτας
Μεγαλομάρτυρας της εκκλησίας, η μνήμη του οποίου τιμάται στις 15 Σεπτεμβρίου.
Μεγαλομάρτυρας της εκκλησίας, η μνήμη του οποίου τιμάται στις 15 Σεπτεμβρίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Νικήτας.
Ο Νικήτας καταγόταν από επιφανή οικογένεια Γότθων (Γερμανών) της πέραν του Ίστρου ποταμού (Δούναβη) χώρας. Από μικρό παιδί έγινε χριστιανός, χάρη στον τοπικό μητροπολίτη Θεόφιλο, που είχε λάβει μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο (325). Μαρτύρησε επί της πυράς με διαταγή του βασιλιά των Γότθων Αθανάριχου, όταν αρνήθηκε να προσχωρήσει στην αίρεση του Αρειανισμού, που πρέσβευε ο ομοεθνής του άρχοντας.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/962?
Αιγυπτιώτης ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Η κινηματογραφική ατάκα του «Μας αγαπάνε οι Γερμανοί. Σαν φίλοι ήρθανε» έμεινε ιστορική...
Δήμος Σταρένιος (1909 – 1983)
Αιγυπτιώτης ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Η κινηματογραφική ατάκα του «Μας αγαπάνε οι Γερμανοί. Σαν φίλοι ήρθανε» έμεινε ιστορική...
Ο Δήμος (Δημήτρης) Σταρένιος γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1909 στο Κάιρο. Το 1932 ήρθε στην Ελλάδα και γράφτηκε στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως εξαιρετικό ταλέντο. Τον επόμενο χρόνο έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο με τον θίασο της Αλίκης (Θεοδωρίδου) στην κομεντί του Μπέρνσταϊν Ευτυχία.
Το ταλέντο του αναγνωρίσθηκε αμέσως και το γεγονός αυτό του άνοιξε το δρόμο για να συνεργασθεί με σχεδόν όλους τους μεγάλους ηθοποιούς της ελληνικής σκηνής (Κατερίνα, Μελίνα Μερκούρη, Τίτο Βανδή, Αλέκο Αλεξανδράκη, Λάμπρο Κωνσταντάρα, Βίλμα Κύρου, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρη Χορν κ.ά.).
Στα χρόνια της Κατοχής δραστηριοποιήθηκε στις γραμμές του ΕΑΜ και μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε πιστός στην Αριστερά. Το 1945 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του εαμικού θιάσου Ενωμένοι Καλλιτέχνες (μαζί με τους Αιμίλιο Βεάκη, Λυκούργο Καλλέργη, Νάσο Κεδράκα, Θόδωρο Μορίδη, Τίτο Βανδή, Αλέξη Δαμιανό, Αλέκα Παΐζη) και υπέστη διώξεις.
Το 1943 έκανε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, κρατώντας ένα μικρό ρόλο στη δραματική ταινία του Γιάννη Χριστοδούλου Μάγια η Τσιγγάνα. Ακολούθησαν συμμετοχές σε πλήθος ταινιών, ανάμεσά τους και διεθνείς παραγωγές (Λέων της Σπάρτης, Αμέρικα Αμέρικα, Ποτέ την Κυριακή, Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Ο Τεν Τεν και το Χρυσόμαλλο Δέρας κ.ά.). Στη μεγάλη οθόνη ενσάρκωσε κυρίως ρόλους προδότη, τοκογλύφου και μισάνθρωπου. Ιστορική έμεινε η ατάκα του «Μας αγαπάνε οι Γερμανοί. Σαν φίλοι ήρθανε» στο πολεμικό δράμα του Ντίμη Δαδήρα Η Χαραυγή της Νίκης, παραγωγής 1971.
Τη δεκαετία του '70 εμφανίσθηκε και στην τηλεόραση, με κορυφαία στιγμή τη συμμετοχή του στο σήριαλ του Βασίλη Γεωργιάδη Ο Χριστός ξανασταυρώνεται στο ρόλο του γερο-Λαδά. Τον ίδιο ρόλο είχε ερμηνεύσει τόσο στη θεατρική (με τον θίασο του Μάνου Κατράκη το1956), όσο και στην κινηματογραφική μεταφορά (του Ζιλ Ντασέν το1957) του αριστουργήματος του Νίκου Καζαντζάκη.
Ο Δήμος Σταρένιος αποσύρθηκε από το θεατρικό σανίδι το 1977, λόγω βαριάς αγγειοπάθειας. Πέθανε στις 23 Οκτωβρίου του 1983, σε ηλικία 74 ετών. Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Νίνα Βαρβέρη (1910-1988) και δεν απέκτησαν παιδιά.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/713?
Διαστημόπλοιο Cassini
Ρομποτικό διαστημικό όχημα, που εκτοξεύτηκε το 1997 για την εξερεύνηση του πλανήτη Κρόνου.
Το διαστημόπλοιο Cassini είναι ένα ρομποτικό διαστημικό όχημα, που εκτοξεύτηκε το 1997 για την εξερεύνηση του πλανήτη Κρόνου, των δορυφόρων και των δακτυλίων του. Αποτελεί κοινή προσπάθεια της αμερικανικής NASA και της ESA, της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος, μέλος της οποίας είναι και η Ελλάδα.
Κατασκευάστηκε με δύο ξεχωριστά τμήματα: το «Κασίνι», προορισμένο να περιστρέφεται γύρω από τον Κρόνο, και από το «Χάιχενς», προορισμένο να προσεδαφιστεί στον Τιτάνα, τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου. Η πλήρης ονομασία του είναι «Κασίνι - Χάιχενς» και του δόθηκε προς τιμήν δύο διαπρεπών αστρονόμων του 17ου αιώνα που ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με τον Κρόνο, του Ιταλού Τζιοβάνι Κασίνι (1625-1712) και του Ολλανδού Κρίστιαν Χάιχενς (1629-1695).
Η αποστολή συνάντησε πολλά εμπόδια μέχρι την πραγμάτωσή της. Οι λόγοι ήταν πολιτικοί, οικονομικοί και περιβαλλοντολογικοί. Τελικά, το διαστημόπλοιο «Κασίνι - Χάιχενς» εκτοξεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου 1997 και ύστερα ένα μακρύ ταξίδι με διελεύσεις από την Αφροδίτη, τη Γη και τον Δία, τέθηκε σε τροχιά, γύρω από τον Κρόνο την 1η Ιουλίου 2004.
Στις 25 Δεκεμβρίου 2004, το «Χάιχενς» αποκολλήθηκε από το «Κασίνι» και στις 14 Ιανουαρίου 2005 προσεδαφίστηκε στον Τιτάνα κι έγινε έτσι το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που προσεδαφίστηκε επιτυχώς στο απώτερο ηλιακό σύστημα. Αμέσως άρχισε να στέλνει επιστημονικά δεδομένα στη Γη, χρησιμοποιώντας το «Κασίνι» ως αναμεταδότη.
Το διαστημόπλοιο Cassini συνέχισε τη σπουδή του Κρόνου τα επόμενα χρόνια. Όμως, από τις 30 Νοεμβρίου 2016, εισήλθε στην τελευταία φάση της αποστολής του. Αιτία, τα μειούμενα αποθέματα καυσίμων του, με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη η διόρθωση της τροχιάς του.
Στις 15 Σεπτεμβρίου 2017, το διαστημόπλοιο Cassini έστειλε τις τελευταίες του φωτογραφίες στη Γη και στην συνέχεια αυτοκαταστράφηκε, όπως ήταν προγραμματισμένο, με την είσοδό του στην ατμόσφαιρα του Κρόνου. Η λύση αυτή επελέγη από τους επιστήμονες για να αποφευχθεί πιθανή βιολογική μόλυνση στους δορυφόρους του Κρόνου.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1240?
Ότο Βίλχελμ φον Κένιξμαρκ
Γερμανός ευγενής, στρατιωτικός, πολιτικός και διπλωμάτης, ο οποίος ευθύνεται για τις ανεπανόρθωτες ζημιές που υπέστη η Ακρόπολη κατά τη διάρκεια του ΣΤ' Ενετοτουρκικού Πολέμου...
Γερμανός ευγενής, στρατιωτικός, πολιτικός και διπλωμάτης, ο οποίος ευθύνεται για τις ανεπανόρθωτες ζημιές που υπέστη η Ακρόπολη κατά τη διάρκεια του ΣΤ' Ενετοτουρκικού Πολέμου και οι οποίες αποδίδονται στον επικεφαλής των Ενετικών δυνάμεων Φραντσέσκο Μοροζίνι.
Ο Ότο Βίλχελμ κόμης του Κένιξμαρκ (Otto Wilhelm Graf von Königsmarck) γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 1639 στην πόλη Μίντεν της Βεστφαλίας, την οποία τότε κατείχαν οι Σουηδοί. Ο πατέρας του Χανς Κρίστοφ φον Κένιξμαρκ (1600-1668) ήταν στρατιωτικός στην υπηρεσία της Σουηδίας και έφθασε μέχρι τον βαθμό του στρατάρχη. Η μητέρα του Αγκάτε φον Λίστεν καταγόταν κι αυτή από αριστοκρατική οικογένεια.
Ο Ότο υπήρξε άριστος μαθητής και έλαβε τη μεγαλύτερη διάκριση που απένειμε το πανεπιστήμιο της Ιένας. Από το 1661 τέθηκε στην υπηρεσία της Σουηδικής Αυλής και ανέλαβε διπλωματικές αποστολές σε Αγγλία και Γαλλία. Το 1668 ευρισκόμενος στο Παρίσι αποφάσισε να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα, όπως και ο πατέρας του, και διακρίθηκε σε σημαντικές πολεμικές επιχειρήσεις του γαλλικού στρατού.
Το 1672 ανακλήθηκε στη Σουηδία, όπου πολέμησε κατά των Γερμανών, με αποτέλεσμα να τιμηθεί με τον τίτλο του δούκα της Πομερανίας, της οποίας διατέλεσε πολιτικός διοικητής έως το 1686, οπότε κλήθηκε από την Ενετική Δημοκρατία να αναλάβει επικεφαλής των μισθοφορικών της στρατευμάτων, που θα συμμετείχαν υπό τις διαταγές του Φραντσέσκο Μοροζίνι στον ΣΤ' Ενετοτουρκικό Πόλεμο (1684-1699). Την ίδια χρονιά οι Ενετοί ολοκλήρωσαν την κατάληψη της Πελοποννήσου, εκτός της Μονεμβασιάς και τον Αύγουστο του 1687 οι δυο ηγέτες της εκστρατείας Μοροζίνι και Κένιξμαρκ εξέτασαν τη δυνατότητα κοπής του Ισθμού της Κορίνθου για την καλύτερη άμυνα της Πελοποννήσου.
Τελικά, το κοστοβόρο και το χρονοβόρο του εγχειρήματος τους οδήγησε τον Σεπτέμβριο του 1687 στην απόφαση να εκστρατεύσουν κατά της Αθήνας. Η πόλη παραδόθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου και δυο ημέρες αργότερα ξεκίνησε η πολιορκία της Ακρόπολης, με αρχηγό του πυροβολικού τον Κένιξμαρκ. Από τα πυροβολεία που είχε στήσει στον Λόφο των Μουσών, στην Πνύκα και τον Άρειο Πάγο εβλήθη η Ακρόπολη, με αποτέλεσμα να καταστραφεί μέρος των Προπυλαίων (25 Σεπτεμβρίου) και να ανατιναχθεί ο Παρθενώνας (26-27 Σεπτεμβρίου), τον οποίο οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν ως πυριτιδαποθήκη.
Οι Ενετοί κατέλαβαν την Ακρόπολη, αλλά τον Απρίλιο του 1688 αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Αθήνα για λόγους ασφαλείας. Λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα στις 15 Σεπτεμβρίου 1688 ο Ότο φον Κένιξμαρκ πέθανε από πανώλη, είτε στη Μεθώνη, είτε στη Χαλκίδα, κατά την πολιορκία της πόλης από τους Ενετούς. Ο Κένιξμαρκ άφησε ταξιδιωτικές εντυπώσεις και ποιήματα.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/578?
Stabat Mater
Θρησκευτικός ύμνος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, που ψάλλεται ή απαγγέλλεται κατά την εορτή της Παναγίας των Πόνων κάθε χρόνο στις 15 Σεπτεμβρίου.
Θρησκευτικός ύμνος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, που ψάλλεται ή απαγγέλλεται κατά την εορτή της Παναγίας των Πόνων (Notre Dame de douleurs) κάθε χρόνο στις 15 Σεπτεμβρίου. Μεγάλα ονόματα της λόγιας μουσικής συνέθεσαν μουσική πάνω στους στίχους του.
Ο «Stabat Mater (Dolorosa)» [«Η Μητέρα Στεκόταν (Λυπημένη)»] είναι ύμνος μνημονευτικός του ψυχικού πόνου της Παναγίας κατά την Εβδομάδα των Παθών, όταν θρηνεί τον Ιησού κάτω από τον Σταυρό. Πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα για έργο του φραγκισκανού μοναχού Γιακοπόνε ντα Τόντι (1230-1306), ενώ σύμφωνα με άλλη εκδοχή για έργο του Αγίου Μποναβεντούρα (1221-1274). Στο λειτουργικό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας εισήχθη το 1727.
«Στάμπατ Μάτερ» ονομάζονται, επίσης, τα μουσικά έργα που έχουν κατά καιρούς συντεθεί πάνω στα λόγια αυτού του θρησκευτικού ύμνου. Η πιο παλιά μελωδία ψαλλόταν κατά την πορεία των προσκυνητών προς τους Αγίους Τόπους, όπως μαρτυρεί ο Φρανσουά ντε λα Φεγιέ στο βιβλίο του «Νέα Μέθοδος της Ψαλμωδίας» (1748). Πρώτος ο γαλλοφλαμανδός Ζοκέν ντε Πρε (1450-1521) το μετέτρεψε σε πολυφωνικό κομμάτι.
«Στάμπατ Μάτερ» έχουν γράψει σπουδαίοι συνθέτες της λόγιας μουσικής όπως οι:
Τζοβάνι ντα Παλεστρίνα (1525-1594)
Αντόνιο Καλντάρα (1670-1736)
Τζουζέπε Ταρτίνι (1692-1770)
Τζοβάνι Περγκολέζι (1710-1726)
Ντομένικο Σκαρλάτι (1685-1757)
Αλεσάντρο Σκαρλάτι (1660-1725)
Αντόνιο Βιβάλντι (1678-1741)
Γιόζεφ Χάιντν (1732-1809)
Τζουζέπε Βέρντι (1813-1901)
Φραντς Σούμπερτ (1797-1828)
Τζοακίνο Ροσίνι (1792-1868)
Αντονίν Ντβόρζακ (1841-1904)
Σαρλ Γκουνό (1818-1893)
Φραντς Λιστ (1811-1886)
Ζόλταν Κοντάγι (1882-1967)
Κάρολ Σιμανόφσκι (1882-1937)
Φρανσίς Πουλένκ (1899-1963)
Κζίστοφ Πεντερέτσκι (1933-2020)
Χένρικ Γκόρετσκι (1933-2010)
Άρβο Περτ (1935-)
Μυθικές διαστάσεις έχει αποκτήσει το «Στάμπατ Μάτερ» του Ιταλού συνθέτη Τζοβάνι Περγκολέζι, όπως και το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ. Ο θρύλος τον θέλει να γράφει τις τελευταίες νότες του έργου στο νεκροκρέβατό του, λίγες στιγμές προτού τον καταβάλλει η φυματίωση σε ηλικία μόλις 26 ετών.
Στο «Μάτερ Μάτερ» έχουν ενσκήψει και συγκροτήματα του χέβι μέταλ, όπως οι γάλλοι Anorexia Nervosa και οι ολλανδοί Epica.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/667?
Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός. Γνωστός για τις φιλόδοξες και συχνά αμφιλεγόμενες ταινίες του, έχει βραβευτεί τρεις φορές με Όσκαρ.
O Όλιβερ Στόουν (Oliver Stone) είναι αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός, γνωστός για τις φιλόδοξες και συχνά αμφιλεγόμενες ταινίες του. Παρά τη σύνδεσή του με τον πολιτικό κινηματογράφο, ο ίδιος αρνείται ότι κάνει πολιτικές ταινίες, τονίζοντας σε κάθε ευκαιρία ότι «οι ταινίες του είναι δράματα για ανθρώπους που δίνουν τις προσωπικές του μάχες». Από τα αγαπημένα παιδιά της Ακαδημίας τον περασμένο αιώνα έχει στη συλλογή του 3 Όσκαρ, ενώ ήταν υποψήφιος για κάποιο αγαλματάκι 7 φορές.
Ο Γουίλιαμ Όλιβερ Στόουν γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1946 στη Νέα Υόρκη. Γιος ενός πάμπλουτου χρηματιστή, σπούδασε για λίγο στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, αλλά στη συνέχεια περιπλανήθηκε στο Νότιο Βιετνάμ και το Μεξικό. Επέστρεψε στις ΗΠΑ, ξαναφοίτησε για λίγο στο Γέιλ και το 1967 κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής εμπλοκής των Αμερικανών στο Βιετνάμ, όπου διακρίθηκε σε μάχες αποκομίζοντας τρία παράσημα. Μετά την αφυπηρέτησή του έκανε ένα παιδικό του όνειρο πραγματικότητα και γράφτηκε στην Κινηματογραφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης με δάσκαλο τον σκηνοθέτη Μάρτιν Σκορσέζε.
Το πρώτο βραβείο Όσκαρ
Μετά την αποφοίτησή του, το 1971, σκηνοθέτησε τις ταινίες τρόμου «Seizure!» (1974) και «Το χέρι που σκοτώνει» («The Hand», 1981), με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Κέιν. Είχε αρχίσει να γράφει σενάρια και το 1979 κέρδισε το Όσκαρ για το καλύτερα προσαρμοσμένο σενάριο για την ταινία του Άλαν Πάρκερ «Το Εξπρές του Μεσονυχτίου» («Midnight Express», 1978), το οποίο βασίστηκε στην αληθινή ιστορία ενός άνδρα που κακοποιήθηκε βάναυσα στις τουρκικές φυλακές, έχοντας καταδικαστεί για εμπόριο ναρκωτικών.
O Όλιβερ Στόουν τον Σεπτέμβριο του 1967 στο Βιετνάμ
O Όλιβερ Στόουν τον Σεπτέμβριο του 1967 στο Βιετνάμ
Ο Στόουν συνέχισε να γράφει τα σενάρια γνωστών ταινιών στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, όπως «Ο Κόναν ο Βάρβαρος» («Conan the Barbarian», 1982) του Τζον Μίλιους, «Ο Σημαδεμένος» («Scarface», 1983) του Μπράιαν ντε Πάλμα με πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο και «Η Χρονιά του Δράκου» («Year of the Dragon», 1985) του Μάικλ Τσιμίνο.
Το 1986 επέστρεψε στη σκηνοθεσία με το πολιτικό θρίλερ «Σαλβαδόρ» («Salvador», 1986), στο οποίο ένας δημοσιογράφος (Τζέιμς Γουντς) καταγράφει τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του αιματηρού εμφυλίου πολέμου στο Ελ Σαλβαδόρ του 1980-1981. Την ίδια χρονιά προβλήθηκε και η βιωματική πολεμική ταινία «Πλατούν» («Platoon»), που εκτυλίσσεται στο Βιετνάμ. Ο Στόουν με την ταινία του αυτή κέρδισε το Όσκαρ σκηνοθεσίας κι έγινε ευρύτερα γνωστός.
Το 1987, αξιοποιώντας για άλλη μία φορά τις προσωπικές του εμπειρίες και τις αναμνήσεις του πατέρα του, γύρισε την ταινία «Γουόλ Στριτ» («Wall Street», 1987) για να καταδείξει την απληστία και την απάτη που βασιλεύουν στον κόσμο των χρηματιστηριακών αγορών. Το 1988 μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το θεατρικό έργο του Έρικ Μπογκοσιάν «Talk Radio», μία ταινία για τον κόσμο του ραδιοφώνου.
«Γεννημένος την 4η Ιουλίου» και νέο Όσκαρ
Ο Στόουν συνέχισε να τονίζει τις συνέπειες του πολέμου στο Βιετνάμ, αυτή τη φορά με την ταινία «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» («Born on the Fourth of July», 1989), που είναι βασισμένη στην αυτοβιογραφία ενός βετεράνου του Βιετνάμ, του Ρον Κόβιτς (Τομ Κρουζ), που η εξέλιξη των πραγμάτων τον φέρνει από πατριώτη και γενναίο στρατιώτη σ’ έναν παραπληγικό ακτιβιστή-αρνητή του πολέμου. Ο Στόουν κέρδισε Όσκαρ για τη σκηνοθεσία του και την τέταρτη υποψηφιότητά του για Όσκαρ σεναρίου.
Το 1991 παρουσίασε δύο έργα που έκαναν αίσθηση. Το ιστορικό δράμα «JFK, η Ιστορία που Χαράχτηκε στη Μνήμη μας» («JFK») αναφέρεται στη δολοφονία του αμερικανού προέδρου Τζον Κένεντι και η μουσική ταινία «The Doors» στην άνοδο και την πτώση του εμβληματικού ροκ συγκροτήματος του Τζιμ Μόρισον. Στην ταινία «Ουρανός και Γη» («Heaven & Earth», 1993) εξετάζει τον πόλεμο του Βιετνάμ και τα επακόλουθά του από τη σκοπιά μιας νεαρής βιετναμέζας.
O Όλιβερ Στόουν με τον Άντονι Χόπκινς και την Τζόαν Άλεν στα γυρίσματα της ταινίας «Νίξον» (1995)
O Όλιβερ Στόουν με τον Άντονι Χόπκινς και την Τζόαν Άλεν στα γυρίσματα της ταινίας «Νίξον» (1995)
Το 1994 ο Στόουν προκάλεσε διαμάχες με την ταινία του «Natural Born Killers» (1994), το σενάριο της οποίας γράφτηκε από τον Κουέντιν Ταραντίνο και επικεντρώνεται σ’ ένα ιδιαίτερα βίαιο ζευγάρι που υποδύονται ο Γούντι Χάρελσον και Τζουλιέτ Λιούις. Ενώ ο Στόουν ισχυρίστηκε ότι η ταινία του ήταν επικριτική για την έντονα δραματοποιημένη βία, μερίδα της κριτικής υποστήριξε το αντίθετο και τον κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η επιδίωξή του.
Τον επόμενο χρόνο παρουσίασε τη βιογραφική ταινία «Νίξον» («Nixon») με πρωταγωνιστή τον Άντονι Χόπκινς στο ρόλο του προέδρου των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον, γνωστού από το σκάνδαλο Γουοτεργκέιτ που οδήγησε στην παραίτησή του το 1974. Επίσης, επεξεργάστηκε το σενάριο της ταινίας του Άλαν Πάρκερ «Εβίτα» («Evita», 1996), που ήταν μία προσαρμογή του μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ για την αργεντινή πολιτικό Εβίτα Περόν, την οποία υποδύθηκε η Μαντόνα.
Από το «Alexander» στο «Snowden»
Ο Στόουν επανεξέτασε μερικά από τα αγαπημένα του μοτίβα, την εξουσία, τη δύναμη και τη βία, στο αθλητικό δράμα «Κάθε Κυριακή» («Any Given Sunday», (1999) και στο ιστορικό δράμα «Αλέξανδρος» («Alexander», 2004), μία βιογραφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που θεωρήθηκε μία από τις πιο αδύνατες ταινίες του. Το 2006 βρέθηκε και πάλι στο κέντρο της δημόσιας συζήτησης με την ταινία «Δίδυμοι Πύργοι» («World Trade Center»), που εξιστορεί τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 από τη σκοπιά δύο αστυνομικών.
Το 2008 παρουσίασε την ταινία «W.», μία βιογραφία του προέδρου Τζορτζ Γουόκερ Μπους, η οποία επικρίθηκε και από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, επειδή δεν πήρε ξεκάθαρη θέση για τον ήρωα της ταινίας. Δύο χρόνια αργότερα σκηνοθέτησε την ταινία «Γουόλ Στριτ: Το χρήμα ποτέ δεν πεθαίνει» («Wall Street: Money Never Sleeps»), μία συνέχεια της ταινίας του 1987, που προβλήθηκε εν μέσω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και το 2012 το αστυνομικό δράμα «Αγριότητα» («Savages») με θέμα το εμπόριο των ναρκωτικών, που θυμίζει μία προγενέστερη ταινία του 1997 με τίτλο «Τυφλή Στροφή» («U Turn»). Το 2016 άντλησε το θέμα του από την επικαιρότητα για την ταινία του «Σνόουντεν» («Snowden»). Ο Έντουαρντ Σνόουντεν ήταν ένας διαχειριστής συστημάτων της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας NSA, που αποκάλυψε πληθώρα απορρήτων εγγράφων της υπηρεσίας του με παρακολουθήσεις σ’ όλο τον κόσμο.
Τα ντοκιμαντέρ
Εκτός από τις αφηγηματικές του ταινίες, ο Όλιβερ Στόουν γύρισε και ντοκιμαντέρ, όπως τα «Comandante» (2003) και «Castro in Winter» (2012) για τον κουβανό ηγέτη Φιντέλ Κάστρο, «South of the Border» (2009) και «Mi amigo Hugo» (2014) για τους αριστερούς ηγέτες της Λατινικής Αμερικής και τον ηγέτη της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες.
Το 2012 παρουσίασε το ντοκιμαντέρ δέκα επεισοδίων «Oliver Stone’s Untold History of the United States» (2012), μία προσωπική και ανορθόδοξη ματιά της πολιτικής ιστορίας των ΗΠΑ τον 20ό αιώνα και το 2017 μία σειρά συνεντεύξεων με τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν («The Putin Interviews»).
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/2435?
Λόουν Ρέιντζερ
Ραδιοφωνικός ήρωας, με θητεία στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τα κόμικς. Δημιουργήθηκε το 1933 από τον δικηγόρο και παραγωγό Τζορτζ Τρεντλ και τον συγγραφέα Φραν Στράικερ...
O Κλέιτον Μουρ ως Λόουν Ρέιντζερ και ο Τζέι Σίλβερχιλς ως Τόντο
Ραδιοφωνικός ήρωας, με θητεία στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τα κόμικς. Δημιουργήθηκε το 1933 από τον δικηγόρο και παραγωγό Τζορτζ Τρεντλ (1884 - 1972) και τον συγγραφέα Φραν Στράικερ (1903 - 1962).
Σύμφωνα με τους δημιουργούς του, ο Τζον Ριντ ήταν ο μοναδικός επιζών μιας ομάδας εκπροσώπων του νόμου, η οποία κυνηγούσε τον κακό Μπατς Κάβεντις στο παλιό Γουέστ και προδόθηκε εκ των έσω. Τον ανακάλυψε βαριά τραυματισμένο ο Ινδιάνος Τόντο. Τον πήρε στη σπηλιά τους, του έγιανε τα τραύματα και οι δύο άνδρες έγιναν στενοί φίλοι.
Μόλις ανέλαβε τις δυνάμεις του, ο μασκοφόρος πλέον Τζον Ριντ με το ψευδώνυμο Λόουν Ρέιντζερ (Lone Ranger = Μοναχικός Αστυνόμος), έβαλε σκοπό της ζωής του να ξεκαθαρίσει το Τέξας από τους κακούς σε οποιαδήποτε πλευρά του νόμου και αν ανήκαν. Έτσι, άνοιξε μέτωπα και με τους διεφθαρμένους αστυνομικούς και με τους παρανόμους. Στη σταυροφορία του αυτή είχε ως βοηθό του τον Ινδιάνο Τόντο και την πολύτιμη συνεισφορά του πιστού του αλόγου, Σίλβερ. Η πιο διάσημη ατάκα της σειράς είναι η κραυγή του Λόουν Ρέιντζερ «Hi-yo Silver, away!», όταν ζητά από το άλογό του να καλπάσει.
Ο μοναχικός τιμωρός του Τέξας (ο αρχετυπικός αμερικανός ήρωας) είναι άσσος στις μεταμφιέσεις και ποτέ δεν σκοτώνει τον αντίπαλό του. Δεν πίνει και δεν καπνίζει. Άλλωστε, οι σκηνές του ήρωα σε σαλούν παραπέμπουν περισσότερο σε καφενείο, αφού απουσιάζει παντελώς ο μπάρμαν και το αλκοόλ.
Οι επιρροές των δύο δημιουργών του Λόουν Ρέιντζερ προέρχονται από την παραλογοτεχνία του γουέστερν, αλλά και από το σημαντικό μυθιστόρημα του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ «The Leatherstocking Tales». Οι λαϊκοί μύθοι του Ρομπέν των Δασών και ο χαρακτήρας του Ζορό συνεισέφεραν στο πλάσιμο του Λόουν Ρέιντζερ.
Ο Λόουν Ρέιντζερ ακούστηκε για πρώτη φορά στις 30 Ιανουαρίου 1933 στον ραδιοφωνικό σταθμό WXYZ του Ντιτρόιτ και μετά την επιτυχία του από δίκτυα ραδιοφωνικών σταθμών σε παναμερικανική κλίμακα. Συνολικά 2.956 επεισόδια με τις περιπέτειές του μεταδόθηκαν από τα ερτζιανά, μέχρι το φινάλε της σειράς στις 3ης Σεπτεμβρίου 1954. Το μουσικό θέμα του Λόουν Ρέιντζερ είναι το τελευταίο μέρος από την εισαγωγή της όπερας του Τζοακίνο Ροσίνι «Γουλιέλμος Τέλος», που έγινε οικείο στον μέσο αμερικανό, χάρη στη σειρά.
Νωρίτερα είχε μεταφερθεί στη μικρή οθόνη με πρωταγωνιστή τον Κλέιτον Μουρ και τον Τζον Χαρτ. Η τηλεοπτική του ζωή του κράτησε οκτώ χρόνια (1949 - 1957) και τον έκανε γνωστό έξω από τα αμερικανικά σύνορα. Η σειρά προβλήθηκε και στη χώρα μας από το ΕΙΡΤ στις αρχές της δεκαετίας του '70. Μία απόπειρα του CBS να ξαναπαρουσιάσει τον ήρωα σε νέες περιπέτειες το 1961 παρέμεινε στο στάδιο του «πιλότου».
Από τότε, ο Λόουν Ρέιντζερ περιέπεσε σε αφάνεια και οι διάφορες απόπειρες που έγιναν για να επανέλθει στο προσκήνιο δεν είχαν ευτυχή κατάληξη. Το 1981 η ταινία «Η επιστροφή του Λόουν Ρέιντζερ», που γυρίστηκε με μεγάλες φιλοδοξίες, είχε μικρή ανταπόκριση στο ταμείο.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/397?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-09-15
© SanSimera.gr