Η Ουκρανία γιορτάζει την Ημέρα της Ανεξαρτησίας της κάθε χρόνο στις 24 Αυγούστου, τιμώντας την επίσημη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της από τη Σοβιετική Ένωση το 1991. Το γεγονός αυτό σηματοδοτεί την απόσχισή της από την ΕΣΣΔ, που έγινε επίσημα με την απόφαση του κοινοβουλίου της χώρας στις 24 Αυγούστου 1991, και επικυρώθηκε με δημοψήφισμα στις 1 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, όπου το 92% των Ουκρανών πολιτών ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας. Η ημέρα αυτή θεωρείται η πιο σημαντική εθνική εορτή της χώρας, και γιορτάζεται με μεγάλες εκδηλώσεις σε όλη την Ουκρανία, με επίκεντρο την πρωτεύουσα Κίεβο.
Η Ουκρανία, που έχει έκταση 603.828 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό περίπου 41 εκατομμύρια κατοίκους, είναι γνωστή για τον πολιτιστικό και γεωγραφικό της πλούτο, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στη σημαία της, με το μπλε και το κίτρινο να συμβολίζουν τον ουρανό και τα σιτοχώραφα της χώρας.
Η σύγχρονη ιστορία της Ουκρανίας είναι στενά συνδεδεμένη με τη Ρωσία, η οποία κατέλαβε την Κριμαία το 2014 και ξεκίνησε μια μεγάλη στρατιωτική εισβολή το 2022. Παρά τις προκλήσεις, η Ημέρα της Ανεξαρτησίας παραμένει ένας ισχυρός συμβολισμός της επιθυμίας της χώρας για αυτοδιάθεση και ελευθερία.
Ο Τσάρλι Γουότς
Ο Τσάρλι Γουότς (Charlie Watts) ήταν ένας από τους πιο εμβληματικούς ντράμερ στην ιστορία της ροκ μουσικής, γνωστός κυρίως ως ο ντράμερ των Rolling Stones, θέση που κράτησε για σχεδόν 60 χρόνια. Γεννημένος στις 2 Ιουνίου 1941 στο Λονδίνο, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γουότς μεγάλωσε σε μια ταπεινή οικογένεια και ανέπτυξε νωρίς την αγάπη του για τη μουσική, με ιδιαίτερη έμφαση στην τζαζ.
Ξεκίνησε να μαθαίνει μόνος του ντραμς στα 13 του, επηρεασμένος από θρύλους της τζαζ, όπως ο Τσίκο Χάμιλτον. Αφού σπούδασε γραφικές τέχνες, άρχισε να παίζει ντραμς σε μπλουζ κλαμπ του Λονδίνου και σύντομα έγινε μέλος της μπάντας «Blues Incorporated» του Αλέξις Κόρνερ, ένα σημείο εκκίνησης για πολλούς μεγάλους μουσικούς της εποχής.
Το 1963, μετά από αρκετές προσκλήσεις, εντάχθηκε στους Rolling Stones, βοηθώντας το συγκρότημα να αναδειχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα ροκ συγκροτήματα όλων των εποχών. Παρά την παγκόσμια φήμη του με τους Rolling Stones, ο Γουότς δεν ξέχασε ποτέ την αγάπη του για την τζαζ, ηχογραφώντας άλμπουμ και δίνοντας συναυλίες με τζαζ σχήματα.
Πέθανε στις 24 Αυγούστου 2021, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια κληρονομιά στη μουσική και μια σταθερή θέση στις καρδιές των φίλων της ροκ και της τζαζ.
Η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου
Η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου είναι η φρικτή σφαγή των Ουγενότων (Γάλλων Διαμαρτυρομένων) στο Παρίσι στις 24 Αυγούστου 1572, κατά την ημέρα της εορτής του Αγίου Βαρθολομαίου. Η σφαγή αυτή οργανώθηκε από τους Ρωμαιοκαθολικούς, με την υποστήριξη της βασιλομήτορος Αικατερίνης των Μεδίκων, και αποτελεί μία από τις πιο αιματηρές στιγμές της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας στην Ευρώπη.
Μετά την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του προτεστάντη ναυάρχου Γκασπάρ Ντε Κολινί, η Αικατερίνη έπεισε τον βασιλιά Κάρολο Θ’ να διατάξει τη μαζική σφαγή των Ουγενότων που βρίσκονταν στο Παρίσι για τον γάμο του Ερρίκου της Ναβάρας με τη Μαργαρίτα του Βαλουά. Οι σφαγές ξεκίνησαν τη νύχτα της 23ης προς 24η Αυγούστου και εξαπλώθηκαν σε άλλες πόλεις της Γαλλίας, προκαλώντας τον θάνατο περίπου 30.000 Ουγενότων.
Η σφαγή χαιρετίστηκε από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ’, αλλά έφερε τεράστιες συνέπειες για τη Γαλλία, αναζωπυρώνοντας τον θρησκευτικό εμφύλιο πόλεμο και αποδυναμώνοντας τις σχέσεις της χώρας με τα προτεσταντικά κράτη. Σήμερα, η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου χρησιμοποιείται ως έκφραση για να περιγράψει μαζικές και βίαιες εκκαθαρίσεις.
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
Ο Κοσμάς ο Αιτωλός, γνωστός και ως Πατροκοσμάς, ήταν ένας από τους σημαντικότερους ιερομόναχους και ιερομάρτυρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ένας από τους ισαποστόλους και εθνεγέρτες του νεοελληνικού Μαρτυρολογίου. Γεννημένος το 1714 στο Μεγάλο Δέντρο της Αιτωλίας, ο Κοσμάς αφιερώθηκε από νεαρή ηλικία στη θρησκεία και την εκπαίδευση, γεγονός που τον οδήγησε στο Άγιο Όρος, όπου σπούδασε στην Αθωνιάδα Σχολή και έλαβε το μοναχικό σχήμα, παίρνοντας το όνομα Κοσμάς.
Ο Κοσμάς ανέλαβε ιεραποστολικό έργο για 20 χρόνια, περιοδεύοντας σε όλο τον ελληνικό χώρο και κηρύττοντας τον λόγο του Θεού. Με το κήρυγμά του ενίσχυσε το φρόνημα του υπόδουλου ελληνικού λαού και τον προέτρεψε να ιδρύει σχολεία και εκκλησίες. Οι προφητείες του και οι διδαχές του έχουν διατηρήσει τη μνήμη του ζωντανή μέχρι σήμερα. Τελικά, συνελήφθη και εκτελέστηκε το 1779 στην Αλβανία από τον Κουρτ Πασά, υποκινούμενος από Εβραίους της περιοχής.
Το 1961, το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανακήρυξε τον Κοσμά τον Αιτωλό Άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τη μνήμη του να εορτάζεται στις 24 Αυγούστου, ημέρα του μαρτυρίου του. Οι προφητείες και η διδασκαλία του συνεχίζουν να επηρεάζουν την ελληνική πολιτισμική και θρησκευτική ταυτότητα.
Μιχαήλ Ε’ ο Καλαφάτης
Ο Μιχαήλ Ε' Καλαφάτης ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας για σύντομο χρονικό διάστημα, από τις 10 Δεκεμβρίου 1041 έως τις 20 Απριλίου 1042. Ανήκε στη Μακεδονική Δυναστεία και ήταν ανιψιός του αυτοκράτορα Μιχαήλ Δ' του Παφλαγόνα. Γεννήθηκε το 1015 στην Κωνσταντινούπολη, γιος του πατρίκιου και ναυάρχου Στέφανου και της Μαρίας, αδελφής του Μιχαήλ Δ'. Το προσωνύμιο "Καλαφάτης" προέρχεται από το επάγγελμα του πατέρα του, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του ως επισκευαστής ξύλινων σκαφών.
Ο Μιχαήλ Ε' ανέβηκε στον θρόνο μετά την παραίτηση του θείου του Μιχαήλ Δ'. Υιοθετήθηκε από τη θεία του, αυτοκράτειρα Ζωή Πορφυρογέννητη, η οποία συγκυβερνούσε μαζί του. Ωστόσο, ο Μιχαήλ Ε' ήθελε να απομακρυνθεί από την επιρροή της οικογένειάς του και να κυβερνήσει μόνος του. Εξόρισε τον θείο του Ιωάννη τον Ορφανοτρόφο και ανέτρεψε τις αποφάσεις του προκατόχου του.
Η προσπάθεια του να εξορίσει τη θεία του Ζωή προκάλεσε λαϊκή εξέγερση. Ο λαός της Κωνσταντινούπολης αντέδρασε έντονα, ζητώντας την επιστροφή της Ζωής στον θρόνο. Ο Μιχαήλ Ε' ανατράπηκε, καθαιρέθηκε, τυφλώθηκε και ευνουχίστηκε. Εκάρη μοναχός στη Μονή Στουδίου, όπου πέθανε στις 24 Αυγούστου 1042, σε ηλικία μόλις 27 ετών.
Ρίτσαρντ Ατένμπορο
Άγγλος σκηνοθέτης, παραγωγός και ηθοποιός· από τις κορυφαίες προσωπικότητες του βρετανικού κινηματογράφου. Μεγάλη του επιτυχία το βιογραφικό έπος «Γκάντι», που σκηνοθέτησε το 1982 και απέσπασε οκτώ βραβεία Όσκαρ.
Ο Ρίτσαρντ Σάμιουελ Ατένμπορο (Richard Samuel Attenboro) γεννήθηκε στο Κέμπριτζ της Αγγλίας στις 29 Αυγούστου 1923. Ο πατέρας του, Φρέντερικ, ήταν καθηγητής πανεπιστημίου και η μητέρα του, Μέρι Κλεγκ, διακρινόταν για το φιλανθρωπικό της έργο. Συμμετείχε, μεταξύ άλλων, στις κινητοποιήσεις εναντίον του Ισπανού δικτάτορα Φράνκο και προσέφερε φροντίδες στους πρόσφυγες του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου.
Ο Ρίτσαρντ, το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας, ήθελε από μικρός να γίνει ηθοποιός και το 1941, μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο, γράφτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης (RADA). Εκείνη τη χρονιά έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου και το 1942 έπαιξε στην πρώτη του ταινία, κρατώντας ένα μικρό ρόλο στο πατριωτικό δράμα των Νόελ Κάουαρντ και Ντέιβιντ Λιν «In Which We Serve» («Ναυάγιο στα νερά της Κρήτης» ο ελληνικός τίτλος). Μεσούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατατάχθηκε στη βρετανική Πολεμική Αεροπορία (RAF) και με τον βαθμό του σμηνία συμμετείχε σε αναγνωριστικές αποστολές φωτογράφισης πάνω από τη Γερμανία.
Μετά τον πόλεμο, ο βραχύσωμος και στρογγυλοπρόσωπος Ατένμπορο επανήλθε στη μεγάλη οθόνη και διακρίθηκε σε ρόλους απροσάρμοστου και αδικημένου στις ταινίες «Brighton Rock» («Τρομαγμένος Παράνομος» ο ελληνικός τίτλος, 1947), «Seance on a Wet Afternoon» (1964) και «10 Rillington Place» (1971). Το 1963 πρωταγωνίστησε στη μεγάλη επιτυχία του Τζον Στάρτζες «The Great Escape» («Η Μεγάλη Απόδραση») και τη δεκαετία του ‘90 έπαιξε χαρακτηριστικούς ρόλους στις ταινίες «Jurassic Park» (1993) και «Miracle on 34th Street» («Θαύμα στο Μανχάταν», 1994).
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής και άρχιζε να κτίζει όνομα ως κινηματογραφικός παραγωγός. Το 1969 πέρασε για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα και σκηνοθέτησε την κινηματογραφική εκδοχή του μιούζικαλ «Oh! What a Lovely War» («Αυτός ο Υπέροχος Πόλεμος», ο ελληνικός τίτλος), που αναφέρεται στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η μεγάλη επιτυχία για τον Ατένμπορο ήλθε με την πέμπτη σκηνοθετική του απόπειρα, τη βιογραφική ταινία «Γκάντι» με θέμα τη ζωή του Μαχάτμα Γκάντι, ένα έργο, που σχεδίαζε και ονειρευόταν επί χρόνια. Η ταινία κέρδισε οκτώ Όσκαρ, περιλαμβανομένου αυτού της Καλύτερης Σκηνοθεσίας, αριθμός ρεκόρ για βρετανικό φιλμ. Ένα μέρος από τα κέρδη του «Γκάντι» τα εκχώρησε σε φιλανθρωπικές οργανώσεις.
Την επιτυχία του «Γκάντι» ακολούθησαν τρεις σημαντικές ταινίες του Ατένμπορο: το μιούζικαλ «A Chorus Line» (1985), το βιογραφικό δράμα «Cry Freedom» («Κραυγή Ελευθερίας» στα ελληνικά, 1987) και το βιογραφικό «Chaplin» (1992). Κύκνειο σκηνοθετικό άσμα του το ρομαντικό δράμα «Closing the Ring» («Ο Κύκλος Έκλεισε»), που προβλήθηκε το 2007.
Τον επόμενο χρόνο υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Τα τελευταία χρόνια ζούσε σ’ έναν οίκο ευγηρίας για καλλιτέχνες μαζί με τη σύζυγό του, την ηθοποιό Σίλα Σιμ, την οποία είχε παντρευτεί σε ηλικία 21 ετών και με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.
Για την προσφορά του στην έβδομη τέχνη, χρίστηκε ιππότης από τη βασίλισσα Ελισάβετ το 1976 και βαρόνος τον Ιούνιο του 1993.
Ο Ρίτσαρντ Ατένμπορο πέθανε στο Λονδίνο στις 24 Αυγούστου 2014, σε ηλικία 90 ετών.
Ανέστης Βλάχος
Ο Ανέστης Βλάχος ήταν ένας από τους πιο εμβληματικούς ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, γνωστός κυρίως για τους ρόλους «κακού» που υποδύθηκε σε πάνω από 200 ταινίες. Γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1934 στην Προσοτσάνη της Δράμας και προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια με σημαντική ιστορία, καθώς ο παππούς του ήταν σύνδεσμος του Παύλου Μελά στον Μακεδονικό Αγώνα, και ο πατέρας του σκοτώθηκε στο Αλβανικό μέτωπο το 1940.
Μεγαλώνοντας σε δύσκολες συνθήκες, ο Βλάχος μετακόμισε το 1946 στην Αθήνα με τη μητέρα του και ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές για να επιβιώσει. Παράλληλα, φοίτησε στην Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου-Θεάτρου του Λυκούργου Σταυράκου, όπου αντιμετώπισε μια σοβαρή ατυχία όταν ένα ατύχημα στην οικοδομή του στέρησε την όραση από το ένα μάτι. Ωστόσο, η ατυχία αυτή δεν εμπόδισε την επιτυχημένη καριέρα του, με την υποστήριξη γνωστών ηθοποιών όπως η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν.
Ο Βλάχος έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο το 1954 με την ταινία «Μαγική Πόλις» του Νίκου Κούνδουρου και καθιερώθηκε μέσα από ταινίες όπως «Ο Φόβος» (1965) του Κώστα Μανουσάκη. Οι ερμηνείες του του χάρισαν πολλές διακρίσεις, μεταξύ άλλων στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και της Τυνησίας.
Παράλληλα με τον κινηματογράφο, ασχολήθηκε περιορισμένα με το θέατρο και ενεργοποιήθηκε πολιτικά, ιδιαίτερα μέσα από το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο ήταν από τα ιδρυτικά μέλη και δραστήριος υποστηρικτής. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε δύο παιδιά, ενώ ο εγγονός του Ανέστης Βλάχος συνεχίζει την καλλιτεχνική παράδοση της οικογένειας.
Ο Ανέστης Βλάχος απεβίωσε στις 24 Αυγούστου 2021 στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» στην Αθήνα, αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία κληρονομιά στον ελληνικό κινηματογράφο.
Pomp And Circumstance
ρχηστρική σουίτα πέντε εμβατηρίων, που συνέθεσε από το 1901 έως το 1930 ο σημαντικός άγγλος συνθέτης Έντουαρντ Έλγκαρ (1857-1939). Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι Pomp and Circumstance Military Marches, op. 39 και προέρχεται από τον παρακάτω στίχο της τραγωδίας του Σαίξπηρ Οθέλος (τρίτη πράξη, τρίτη σκηνή): …Farewell the neighing steed and the shrill trump, The spirit-stirring drum, th'ear-piercing fife, The royal banner, and all quality, Pride, pomp, and circumstance of glorious war!... …Σεις, χρεμετίζοντες ίπποι, και εσείς, ω σάλπιγγες οξύφωνοι, αρρενωπά μου τύμπανα, διάτοροι αυλοί μου χαίρετε! Χαίρε, σημαία μου βασιλική, χαίρετε λάμψεις και πομπαί και έργα του πολέμου του περικλεούς… (Μετάφραση Άγγελου Βλάχου, 1905) ADVERTISING Το καθένα από τα πέντε εμβατήρια είναι αφιερωμένο σ’ ένα φίλο του Έλγκαρ από τον χώρο της μουσικής. March (Εμβατήριο) No.1 Είναι το πιο γνωστό από τα έξι εμβατήρια του έργου και από τις πιο γνωστές συνθέσεις του Έλγκαρ. Είναι αφιερωμένο στον ερασιτέχνη διευθυντή ορχήστρας Άλφρεντ Ρόντγουολντ (1861-1903), ο οποίος το παρουσίασε για πρώτη φορά στο Λίβερπουλ στις 19 Οκτωβρίου 1901. March (Εμβατήριο) No.2 Είναι αφιερωμένο στον άγγλο συνθέτη Γκράνβιλ Μπάντοκ (1868-1946) και πρωτοπαρουσιάστηκε στις 19 Οκτωβρίου 1901 στο Λίβερπουλ, με μαέστρο τον Άλφρεντ Ρόντγουολντ (1861-1903). March (Εμβατήριο) No.3 Αφιερωμένο στον άγγλο χοράρχη και οργανίστα του καθεδρικού ναού του Γουόρσεστερ Άιβορ Άτκινς (1869-1953), πρωτοπαρουσιάστηκε στις 8 Μαρτίου 1905 στο Κουίνς Χολ του Λονδίνου υπό τη διεύθυνση του συνθέτη. March (Εμβατήριο) No.4 Είναι αφιερωμένο στον γιατρό Τζορτζ Ρόμπερτσον Σινκλέρ (1863-1917), οργανίστα στον καθεδρικό ναό του Χέρφοντ. Πρωτοπαρουσιάστηκε στις 24 Αυγούστου 1907 στο Κουίνς Χολ του Λονδίνου, υπό τη διεύθυνση του συνθέτη. March (Εμβατήριο) No.5 Αφιερωμένο στον άγγλο συνθέτη και οργανίστα του καθεδρικού ναού του Χέρφορντ, Πέρσι Χαλ (1878-1968), πρωτοπαρουσιάστηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1930 στο Κουίνς Χολ του Λονδίνου, υπό τη διεύθυνση του Χένρι Γουντ (1869-1944). Ο Έλγκαρ άφησε ανολοκλήρωτο και ένα έκτο εμβατήριο, το οποίο ολοκλήρωσε το 2005 ο άγγλος συνθέτης Άντονι Πέιν. Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 2 Αυγούστου 2006 στο Ρόιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνο από τη Συμφωνική Ορχήστρα του BBC, την οποία διηύθυνε ο Άντριου Ντέιβις. Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/559?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-08-24 © SanSimera.gr
Το ChatGPT είπε:
ChatGPT
Η "Pomp and Circumstance Military Marches", έργο του Έντουαρντ Έλγκαρ, είναι ένα από τα πιο εμβληματικά και αναγνωρίσιμα έργα του αγγλικού ρεπερτορίου. Συγκεκριμένα, η συλλογή αποτελείται από πέντε εμβατήρια (marches), που γράφτηκαν μεταξύ 1901 και 1930. Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι "Pomp and Circumstance Military Marches, Op. 39".
Ο τίτλος του έργου προέρχεται από μια εντυπωσιακή αποστροφή της τραγωδίας του Σαίξπηρ «Οθέλος», που αναφέρεται στο μεγαλείο του πολέμου, με τους «χρεμετίζοντες ίππους», τις «σάλπιγγες οξύφωνες», τα «αρρενωπά τύμπανα» και τα «έργα του πολέμου του περικλεούς».
Αναλυτική περιγραφή των εμβατηρίων:
March No. 1: Το πιο γνωστό από τα πέντε εμβατήρια. Είναι αφιερωμένο στον Άλφρεντ Ρόντγουολντ, ερασιτέχνη διευθυντή ορχήστρας, και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1901 στο Λίβερπουλ.
March No. 2: Αφιερωμένο στον Γκράνβιλ Μπάντοκ, συνθέτη, και επίσης πρωτοπαρουσιάστηκε το 1901 στο Λίβερπουλ.
March No. 3: Αφιερωμένο στον Άιβορ Άτκινς, χοράρχη και οργανίστα του καθεδρικού ναού του Γουόρσεστερ. Η πρεμιέρα του έγινε το 1905 στο Κουίνς Χολ του Λονδίνου.
March No. 4: Αφιερωμένο στον Τζορτζ Ρόμπερτσον Σινκλέρ, οργανίστα στον καθεδρικό ναό του Χέρφοντ. Παρουσιάστηκε το 1907 στο Κουίνς Χολ του Λονδίνου.
March No. 5: Αφιερωμένο στον Πέρσι Χαλ, συνθέτη και οργανίστα του καθεδρικού ναού του Χέρφορντ. Η πρεμιέρα του πραγματοποιήθηκε το 1930 στο Κουίνς Χολ του Λονδίνου.
Ο Έλγκαρ δεν ολοκλήρωσε ποτέ το έκτο εμβατήριο που σχεδίαζε. Αυτό το έργο συμπληρώθηκε το 2005 από τον Άντονι Πέιν και η πρώτη εκτέλεση του ολοκληρωμένου κύκλου εμβατηρίων έγινε το 2006 στο Ρόιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου.
Η σουίτα "Pomp and Circumstance" είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και αναγνωρίσιμη, κυρίως λόγω του πρώτου εμβατηρίου, το οποίο έχει γίνει εμβληματικό σε διάφορες εορταστικές και επίσημες εκδηλώσεις.
Οι Judas Priest στο εδώλιο
Η υπόθεση Vance vs. Judas Priest είναι μια από τις πιο διάσημες νομικές διαμάχες που συνδέονται με τη μουσική και την αυτοκτονία, και έχει διαρκώς προκαλέσει ενδιαφέρον και συζητήσεις για την επίδραση της μουσικής στη συμπεριφορά των ατόμων.
Το Ιστορικό της Υπόθεσης
23 Δεκεμβρίου 1985: Ο Τζέιμς Βανς και ο Ρέιμοντ Μπέλκναπ, δύο νεαροί από την πόλη Σπαρκς της Νεβάδα, αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν μετά από μια βραδιά κατανάλωσης αλκοόλ, μαριχουάνας και χέβι-μέταλ μουσικής. Ο Μπέλκναπ αυτοκτονεί ακαριαία με μια πριονισμένη καραμπίνα, ενώ ο Βανς, παρότι τραυματισμένος, επιβιώνει και περνά πολλά χρόνια με σοβαρά τραύματα και πόνους. Ο Βανς τελικά πεθαίνει από υπερβολική δόση ηρεμιστικών χαπιών το 1988.
Η Αγωγή: Το 1987, οι γονείς των δύο νέων υποβάλλουν αγωγή κατά του συγκροτήματος Judas Priest και της δισκογραφικής τους εταιρείας CBS, ζητώντας αποζημίωση 6,2 εκατομμυρίων δολαρίων. Οι γονείς ισχυρίζονται ότι οι στίχοι του δίσκου "Stained Class" περιέχουν κρυμμένα, υποσυνείδητα μηνύματα που παρακινούν στην αυτοκτονία. Ιδιαίτερα στο τραγούδι "Better By You, Better Than Me", εντοπίζουν φράσεις που θεωρούν προτροπές για αυτοκτονία.
Η Δίκη
Η δίκη εκδικάζεται το Αύγουστο του 1990 στο Ρίνο της Νεβάδα. Η υπεράσπιση του συγκροτήματος υποστηρίζει ότι οι φράσεις που εντοπίστηκαν ήταν απλά τυχαία και ότι το συγκρότημα δεν είχε πρόθεση να περάσει οποιοδήποτε υποσυνείδητο μήνυμα. Ο Ρομπ Χάλφορντ, τραγουδιστής των Judas Priest, καταθέτει ότι αν το συγκρότημα ήθελε να προωθήσει κάποιο μήνυμα μέσω της μουσικής του, αυτό θα ήταν να αγοράσουν τους δίσκους τους, όχι να ενθαρρύνουν αυτοκτονίες.
Απόφαση και Επιπτώσεις
Το δικαστήριο δέχεται ότι πράγματι υπήρχαν υποσυνείδητα μηνύματα στο τραγούδι, αλλά κρίνει ότι αυτά δεν ήταν ικανά να επηρεάσουν την απόφαση των παιδιών να αυτοκτονήσουν. Η αγωγή απορρίπτεται στις 24 Αυγούστου 1990.
Η υπόθεση έχει μεγάλη σημασία γιατί αφορά τη συσχέτιση της τέχνης με την προσωπική ευθύνη και ψυχολογική επιρροή. Προκάλεσε επίσης ευρύτερη συζήτηση για την ευθύνη των καλλιτεχνών σχετικά με τη θεματολογία των έργων τους και την επιρροή τους στους νέους.
Τιμή Σημαντική για τη Μουσική Βιομηχανία: Το περιστατικό αυτό οδήγησε σε αυστηρότερες πολιτικές για την αναγραφή προειδοποιήσεων σε δίσκους, ειδικά σε εκείνους που περιέχουν στίχους με αμφιλεγόμενο περιεχόμενο.
Η υπόθεση Vance vs. Judas Priest αναδεικνύει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η τέχνη όταν συνδέεται με τα ατομικά δράματα και τις κοινωνικές ανησυχίες.
Η Εθνική Εορτή της Ουκρανίας
Κάθε χρόνο στις 24 Αυγούστου η Ουκρανία γιορτάζει την επέτειο της ανεξαρτησίας της από τη Σοβιετική Ένωση.
Διαβάστε περισσότερα...
Τσάρλι Γουότς: Η «ήρεμη δύναμη» των Rolling Stones
Άγγλος μουσικός, παγκοσμίως γνωστός ως ο ντράμερ των Rolling Stones για σχεδόν 60 χρόνια. Όταν δεν έπαιζε με τους Stones διακονούσε την τζαζ, τη μεγάλη του αγάπη.
Διαβάστε περισσότερα...
Η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου
Με τον χαρακτηρισμό αυτό έμεινε στην ιστορία η γενική σφαγή των Διαμαρτυρομένων (Ουγενότων) στο Παρίσι, από τους Ρωμαιοκαθολικούς, στις 24 Αυγούστου 1572, κατά την ημέρα της εορτής του Αγίου Βαρθολομαίου...
Διαβάστε περισσότερα...
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
Έλληνορθόδοξος ιερομόναχος, ιερομάρτυρας, ισαπόστολος και εθνεγέρτης. Υπήρξε η πλέον δραστήρια και επιβλητική φυσιογνωμία του νεοελληνικού Μαρτυρολογίου.
Διαβάστε περισσότερα...
Μιχαήλ Ε’ ο Καλαφάτης
Αυτοκράτορας του Βυζαντίου για τέσσερις μήνες (10 Δεκεμβρίου 1041-20 Απριλίου 1042). Ανήκε στη Μακεδονική Δυναστεία.
Διαβάστε περισσότερα...
Ρίτσαρντ Ατένμπορο
Άγγλος σκηνοθέτης, παραγωγός και ηθοποιός· από τις κορυφαίες προσωπικότητες του βρετανικού κινηματογράφου...
Διαβάστε περισσότερα...
Ανέστης Βλάχος
Έλληνας ηθοποιός, που έγινε γνωστός μέσα από τον κινηματογράφο τη δεκαετία του ’60. Έπαιξε σε περίπου 200 ταινίες και τυποποιήθηκε σε ρόλους «νταή» και «κακού».
Διαβάστε περισσότερα...
Pomp And Circumstance
Ορχηστρική σουίτα πέντε εμβατηρίων, που συνέθεσε από το 1901 έως το 1930 ο σημαντικός άγγλος συνθέτης Έντουαρντ Έλγκαρ.
Διαβάστε περισσότερα...
Οι Judas Priest στο εδώλιο
Το 1990, το διάσημο χέβι - μέταλ συγκρότημα των Judas Priest σύρθηκε στα δικαστήρια. Οι γονείς δύο νεαρών, που αυτοκτόνησαν, θεώρησαν υπεύθυνη τη μουσική τους και υπέβαλαν αγωγή εναντίον τους...
Πάουλο Κοέλιο
Πάουλο Κοέλιο (Paulo Coelho) είναι βραζιλιάνος συγγραφέας δημοφιλών φιλοσοφικών μυθιστορημάτων με παγκόσμια φήμη. Είναι γνωστός για τη χρήση πλούσιου συμβολισμού στα έργα του και για τα ταξίδια των ηρώων του που συχνά έχουν πνευματικά κίνητρα. Το βιβλίο που του χάρισε τη διασημότητα είναι το μυθιστόρημα «Ο Αλχημιστής» (1988), το οποίο έχει πουλήσει περισσότερα από 85 εκατομμύρια αντίτυπα. Άλλα 225 εκατομμύρια αντίτυπα έχουν πουλήσει τα υπόλοιπα βιβλία του, τα οποία έχουν μεταφραστεί σε τουλάχιστον 80 γλώσσες. Ο Πάουλο Κοέλιο ντε Σόουζα γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου 1947 στο Ρίο ντε Ζανέιρο. Γιος πολιτικού μηχανικού και μαθητής ιησουϊτικού σχολείου, επαναστάτησε στα εφηβικά του χρόνια ενάντια στις συμβάσεις της ρωμαιοκαθολικής ανατροφής του, που είχε ως αποτέλεσμα να εγκλειστεί από τους γονείς του σε ψυχιατρείο για μικρό χρονικό διάστημα. Το 1970 εγκατέλειψε τις σπουδές του στη Νομική και ταξίδεψε στη Νότια Αμερική, το Μεξικό, τη Βόρεια Αφρική και την Ευρώπη, επηρεασμένος από το κίνημα των χίπις και την αντικουλτούρα της δεκαετίας του ‘60. Το 1972 επέστρεψε στο σπίτι και άρχισε να γράφει στίχους για ποπ και ροκ τραγούδια, συνεργαζόμενος με τον δημοφιλή συνθέτη και τραγουδιστή Ραούλ Σέισας. Το 1974 φυλακίστηκε για ανατρεπτικές δραστηριότητες ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς της πατρίδας του, αλλά σύντομα αφέθηκε ελεύθερος. Ο νεαρός Πάουλο Κοέλιο την εποχή των χίπις Ο νεαρός Πάουλο Κοέλιο την εποχή των χίπις Μετά την απελευθέρωσή του εργάστηκε στις δισκογραφικές εταιρείες Polygram και CBS έως το 1980, όταν ξεκίνησε ένα νέο γύρο ταξιδιών στην Ευρώπη και την Αφρική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ευρώπη περπάτησε γύρω στα 800 χιλιόμετρα ως το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας, ακολουθώντας τη διαδρομή που έκαναν οι προσκυνητές που ταξίδευαν από τη Γαλλία στην Ισπανία κατά τον Μεσαίωνα. Αυτό το πολυήμερο ταξίδι του ανανέωσε το ενδιαφέρον του για τον Καθολικισμό και αποτέλεσε τη βάση του βιβλίου του «Το ημερολόγιο ενός μάγου» («O diário de um mago»), που κυκλοφόρησε το 1987. Το 1988 δημοσίευσε το μυθιστόρημα «Ο Αλχημιστής» («O Alquimista»), που αφηγείται το ταξίδι ενός νεαρού βοσκού από την Ανδαλουσία στη Βόρεια Αφρική για την αναζήτηση ενός θησαυρού. Είναι το βιβλίο που τον έκανε γνωστό παγκοσμίως (και στην Ελλάδα) και περιέχει φράσεις του συρμού σήμερα, όπως «Όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το κατορθώσεις» και «ο προσωπικός μύθος». Το 1992 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό «Βαλκυρίες» («As Valkírias»), που αφηγείται μία προσπάθειά του να μιλήσει με αγγέλους, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην έρημο Μοχάβε της Καλιφόρνιας τη δεκαετία του ‘70. Ο Κοέλιο επέστρεψε ξανά στη μυθοπλασία με το μυθιστόρημα «Στις όχθες του ποταμού Πιέντρας κάθησα και έκλαψα» («Na margem do rio Piedra eu sentei e chorei», 1994), που αναφέρεται στην πνευματική αναγέννηση μιας νεαρής Ισπανίδας. Ο Κοέλιο συνέχισε να επικεντρώνεται στα βιβλία του σε ζητήματα πίστης και πνευματικότητας. Στο έργο του «Το Πέμπτο Βουνό» («O monte cinco», 1996) επαναλαμβάνει την ιστορία του βιβλικού προφήτη Ηλία, και στο «Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός» («Manual do guerreiro da luz», 1997) καμουφλάρει μια σειρά από πνευματικές προτροπές γνωστών θρησκευτικών προσωπικοτήτων σε μία μυθιστορηματική δομή. Αν και τα μυθιστορήματά του συνέχισαν να διαβάζονται στη Βραζιλία και τον υπόλοιπο κόσμο, οι κριτικοί συχνά τα χαρακτήριζαν απλοϊκά και χωρίς βάθος, καθώς και υπερβολικά διδακτικά και ηθικά. Ο Πάουλο Κοέλιο στην Ιαπωνία το 1995 Ο Πάουλο Κοέλιο στην Ιαπωνία το 1995 Στα μεταγενέστερα μυθιστορήματα του Κοέλιο περιελαμβάνονται «Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει» («Veronika decide morrer», 1998), το οποίο αναφέρεται στα ψυχολογικά προβλήματα της νιότης του, «Ο διάβολος και η δεσποινίδα Πριμ» («O demônio e a Señorita Prym», 2000), μία έρευνα για τη φύση της ανθρωπότητας, και «Έντεκα Λεπτά» («Onze minutos», 2003) που εξερευνά τα όρια μεταξύ αγάπης και του σεξ μέσω της ιστορίας μιας πόρνης. Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/2703?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-08-24 © SanSimera.gr
Το ChatGPT είπε:
ChatGPT
Ο Πάουλο Κοέλιο είναι ένας από τους πιο γνωστούς και πολυδιαβασμένους σύγχρονους συγγραφείς, με το έργο του να συνδυάζει έντονο συμβολισμό και πνευματική αναζήτηση. Εδώ είναι μια συνοπτική παρουσίαση της καριέρας του και των βασικών σημείων της ζωής του:
Βιογραφία
Γέννηση και Νεανικά Χρόνια
Ο Πάουλο Κοέλιο γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου 1947 στο Ρίο ντε Ζανέιρο, Βραζιλία. Ήταν γιος ενός πολιτικού μηχανικού και φοιτητής σε ιησουϊτικό σχολείο. Στα εφηβικά του χρόνια αντέτεινε ενάντια στις παραδοσιακές αξίες της καθολικής ανατροφής του, γεγονός που οδήγησε σε σύντομο εγκλεισμό σε ψυχιατρείο από τους γονείς του.
Εκπαίδευση και Πρώιμη Καριέρα
Το 1970, ο Κοέλιο εγκατέλειψε τις σπουδές του στη Νομική και άρχισε να ταξιδεύει στη Νότια Αμερική, το Μεξικό, τη Βόρεια Αφρική και την Ευρώπη, επηρεασμένος από το κίνημα των χίπις. Εργάστηκε ως στιχουργός για ποπ και ροκ τραγούδια, και το 1974 φυλακίστηκε για ανατρεπτικές δραστηριότητες κατά του δικτατορικού καθεστώτος της Βραζιλίας.
Ταξίδια και Σημαντικές Επιρροές
Αφότου αφέθηκε ελεύθερος, εργάστηκε στη δισκογραφία και συνέχισε να ταξιδεύει, κυρίως στην Ευρώπη και την Αφρική. Ένα σημαντικό ταξίδι ήταν η πεζοπορία του προς το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, το οποίο ενέπνευσε το βιβλίο του "Το ημερολόγιο ενός μάγου".
Σημαντικά Έργα
"Ο Αλχημιστής" (1988)
Το μυθιστόρημα αυτό είναι το πιο γνωστό έργο του Κοέλιο. Αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού βοσκού που ταξιδεύει για να βρει έναν θησαυρό στην Αφρική. Το βιβλίο έχει πουλήσει πάνω από 85 εκατομμύρια αντίτυπα και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
"Το ημερολόγιο ενός μάγου" (1987)
Αναφέρεται στα πνευματικά ταξίδια του Κοέλιο και τις αναζητήσεις του.
"Βαλκυρίες" (1992)
Αυτοβιογραφικό έργο που αφηγείται τις προσπάθειες του Κοέλιο να επικοινωνήσει με αγγέλους στην έρημο Μοχάβε.
"Στις όχθες του ποταμού Πιέντρας κάθησα και έκλαψα" (1994)
Εξετάζει την πνευματική αναγέννηση μιας νεαρής Ισπανίδας.
"Το Πέμπτο Βουνό" (1996)
Επαναλαμβάνει την ιστορία του προφήτη Ηλία από τη Βίβλο.
"Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός" (1997)
Περιέχει πνευματικές προτροπές και διδασκαλίες σε μορφή μυθιστορηματική.
"Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει" (1998)
Αναφέρεται στα ψυχολογικά προβλήματα της νιότης του Κοέλιο.
"Ο διάβολος και η δεσποινίς Πριμ" (2000)
Ερευνά τη φύση της ανθρωπότητας.
"Έντεκα Λεπτά" (2003)
Εξετάζει τα όρια μεταξύ αγάπης και σεξ.
Κριτικές και Κληρονομιά
Τα βιβλία του Κοέλιο έχουν κερδίσει παγκόσμια φήμη και έχουν επηρεάσει πολλές ζωές με τα μηνύματα πνευματικότητας και αυτογνωσίας. Παρά τη διεθνή επιτυχία του, έχει επικριθεί για την απλότητα και την ηθικοπλαστική του προσέγγιση στη λογοτεχνία.
Ο Κοέλιο συνεχίζει να είναι μια εξέχουσα φιγούρα στη σύγχρονη λογοτεχνία και η επιδραστικότητά του στην παγκόσμια κουλτούρα είναι αναμφισβήτητη.
