Φρανσουάζ Σαγκάν (1935 – 2004)
Η Φρανσουάζ Σαγκάν έκανε όνομα στην λογοτεχνία για τα μυθιστορήματά της με έντονο το ερωτικό στοιχείο και ήρωες πλούσιους και απογοητευμένους αστούς
Η Γαλλίδα συγγραφέας Φρανσουάζ Σαγκάν έκανε όνομα στην λογοτεχνία για τα μυθιστορήματά της με έντονο το ερωτικό στοιχείο και ήρωες πλούσιους και απογοητευμένους αστούς. Το πιο γνωστό μυθιστόρημά της είναι το «Καλημέρα θλίψη» που έγραψε κατά την διάρκεια της εφηβείας της.
H Φρανσουάζ Κουαρέ, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1935 στην πόλη Καζάρκ της νοτιοδυτικής Γαλλίας. Υπήρξε το χαϊδεμένο παιδί μιας πλούσιας γαλλικής οικογένειας. Ο πατέρας της ήταν διευθυντής επιχείρησης και η μητέρα της κόρη γαιοκτημόνων.
Είχε πάθος για τα ζώα μέχρι το τέλος της ζωής της και από πολύ μικρή υιοθέτησε ένα εκκεντρικό τρόπο ζωής. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε ένα γιό με τον δεύτερο σύζυγό της, τον αμερικανό πλεϊ-μπόι Μπομπ Γουέστχοφ. Είχε μακροχρόνια σχέση με την στυλίστρια Πέγκι Ρος και τον δημοσιογράφο Μπέρναρντ Φρανκ.
Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Καλημέρα Θλίψη» («Bonjour Tristesse», 1954), από ένα στίχο ποιήματος του Πολ Ελιάρ, παρά την παραδοσιακή γραφή του, προκάλεσε αίσθηση λόγω του νεαρού της ηλικίας της, αλλά και της τολμηρής υπόθεσής του για τα μέτρα της εποχής με ηρωίδα μια δεκαεπτάχρονη κοπέλα. Διαβάστηκε από εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο και αποτέλεσε την μεγαλύτερη εκδοτική επιτυχία του 20ού αιώνα στην Γαλλία.
Το θέμα του έρωτα και του τρόπου ζωής στους κύκλους των εύπορων αστών παρέμεινε το βασικό μοτίβο όλων των επόμενων έργων της, όπως τα μυθιστορήματα «Ένα κάποιο χαμόγελο» («Un Certain Sourire»), «Αγαπάτε τον Μπραμς» («Aimez-vous Brahms») κ.α
Η Φρανσουάζ Σαγκάν πέθανε στις 24 Σεπτεμβρίου 2004 στην πόλη Ονφλέρ της νοτιοδυτικής Γαλλίας σε ηλικία 69 ετών.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019, κυκλοφόρησε στην Γαλλία σε 70.000 αντίτυπα ένα ανέκδοτο και ημιτελές μυθιστόρημα της με τίτλο «Les quatre coins du coeur» («Οι τέσσερις γωνίες της καρδιάς»). Τα χειρόγραφα ανακάλυψε ο γιος της Ντενί Γουεστόφ, ο οποίος επιμελήθηκε της έκδοσης του βιβλίου. Σύμφωνα με την κριτική, ο αναγνώστης θα ξαναβρεί το αποστασιοποιημένο και σαρκαστικό ύφος που συνιστούσε τη γοητεία του έργου της Σαγκάν. Όμως , θα μείνει με την απογοήτευση ότι το μυθιστόρημα διατηρεί την γεύση του ημιτελούς.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/2105?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-09-24
Τάκης Λουκανίδης: Ο πληρέστερος έλληνας ποδοσφαιριστής (1937 – 2018)
Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές, με μεγάλη καριέρα στη Δόξα Δράμας και τον Παναθηναϊκό.Ο Τάκης Λουκανίδης υπήρξε ένας από τους κορυφαίους έλληνες ποδοσφαιριστές, με μεγάλη καριέρα στη Δόξα Δράμας και τον Παναθηναϊκό. Θεωρείται ένας από τους πληρέστερους ποδοσφαιριστές που πέρασαν ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα. Στην καριέρα του αγωνίστηκε σε αρκετές θέσεις, ακόμη και του τερματοφύλακα, στην αρχή της σπουδαίας καριέρας του.
Ο Νεοτάκης (Τάκης) Λουκανίδης γεννήθηκε στο Παρανέστι Δράμας στις 24 Σεπτεμβρίου 1937. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι βούλγαροι κατακτητές σκότωσαν τον πατέρα του και η χήρα μητέρα του αναγκάστηκε να τον στείλει στο ορφανοτροφείο της Δράμας και από εκεί στη Γεωπονική Σχολή Κομοτηνής.
Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην ΑΕ Κομοτηνής σε ηλικία 16 ετών από τη θέση του τερματοφύλακα και στη συνέχεια ως αμυντικός και επιθετικός για να καταλήξει ως μέσος.Ο Τάκης Λουκανίδης με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος. Αγωνίστηκε 23 φορές από το 1958 έως το 1967 σκοράροντας και τρεις φορές!
Ο Τάκης Λουκανίδης με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος. Αγωνίστηκε 23 φορές από το 1958 έως το 1967 σκοράροντας και τρεις φορές!
Το 1956 πήρε μετεγγραφή για τη Δόξα Δράμας, που μεσουρανούσε εκείνη την περίοδο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με τους «Μαυραετούς» και συμπαίκτες μεταξύ άλλων τον Αντώνη Γεωργιάδη, τον Παύλο Γρηγοριάδη, τον αδελφό του Θανάση και τον Νίκο Πιστικό έπαιξε σε 50 παιγνίδια, σημειώνοντας 13 γκολ, ενώ αγωνίστηκε σε δυο τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας (1958, 1959). Ως πρότυπό του είχε τον Λάμπη Κουΐρουκίδη, τον διεθνή σέντερ φορ του ΠΑΟΚ που κι αυτός ήταν Δραμινός και ποδοσφαιριστής της Δόξας, προτού καταλήξει στον «Δικέφαλο» της Θεσσαλονίκης.
Την 1η Οκτωβρίου 1958 χρίστηκε διεθνής (στον αγώνα Γαλλίας - Ελλάδας 7-1 για τα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών) κι έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής επαρχιακής ομάδας που αξιώθηκε αυτής της τιμής. Συνολικά, ο Τάκης Λουκανίδης φόρεσε 23 φορές τη φανέλα με το εθνόσημο (1958-1967) και σημείωσε τρία γκολ.
Οι εξαιρετικές εμφανίσεις του με τη Δόξα Δράμας την πενταετία 1956-1961 προκάλεσαν το ενδιαφέρον μεγάλων ομάδων ακόμη και της Γιουβέντους, όπως έχει γραφεί. Τον κέρδισε τελικά ο Παναθηναϊκός και στις 20 Δεκεμβρίου 1961, σε ηλικία 24 ετών, κατέβηκε στην Αθήνα για να γίνει τα χρόνια που ακολούθησαν ο ποδοσφαιριστής – σύμβολο των «πρασίνων». Προτού καταλήξει στον Παναθηναϊκό πέρασε για ένα μικρό διάστημα από το ΑΠΟΕΛ, καθώς ήταν η μόνη λύση για να ενταχθεί στο «τριφύλλι».
Στον Παναθηναϊκό αγωνίστηκε ως το 1969, κατακτώντας τρία Πρωταθλήματα (1962, 1964, 1965) κι ένα Κύπελλο (1967). Έπαιξε σε 142 παιγνίδια και σημείωσε 59 γκολ. Η συνεργασία του με τον Παναθηναϊκό ολοκληρώθηκε με άδοξο τρόπο, καθώς είχε έρθει σε ρήξη με τον προπονητή του Στέφαν Μπόμπεκ από το 1967 και ήταν τιμωρημένος.
Η μόνη λύση ήταν να φύγει από την Αθήνα. Τον Ιανουάριο του 1969 ανηφόρισε στη Θεσσαλονίκη, όπου τον ήθελε ο τότε πρόεδρος του Άρη και ισχυρός παράγων της εποχής, Νίκος Καμπάνης, για ν' αγωνιστεί στους «κιτρινόμαυρους» μόλις μία σεζόν και να κερδίσει με την ομάδα της Θεσσαλονίκης τον τελικό του Κυπέλλου του 1970, τον μόνο τίτλο που έχει κατακτήσει ο Άρης, από την καθιέρωση του εθνικού ποδοσφαίρου το 1959. Ο ίδιος δεν είχε την ευτυχία ν’ αγωνιστεί στον τελικό στο Καυταντζόγλειο Στάδιο, καθώς είχε αποβληθεί στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό.
Έτσι το καλοκαίρι του 1970 ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική καριέρα του, σε ηλικία 33 ετών. Μολονότι ο ίδιος ήταν πρόθυμος και ικανός να συνεχίσει, δεν του έγινε πρόταση ανανέωσης και με πίκρα αποσύρθηκε από την ενεργό ποδοσφαιρική δράση. Με την ομάδα της Θεσσαλονίκης αγωνίστηκε σε 45 παιγνίδια και σημείωσε 8 γκολ. Στη συνέχεια ασχολήθηκε επαγγελματικά με το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ που είχε ανοίξει στην Κυψέλη.Η στιγμή που σημάδεψε τον Τάκη Λουκανίδη ήταν ο θάνατος του γιου του, Γιώργου, σε ηλικία 31 ετών, τον Αύγουστο του 1998, σε τροχαίο δυστύχημα, στη λεωφόρο Μαρκόπουλου - Ωρωπού. Ο Γιώργος Λουκανίδης ήταν γυμναστής, ο οποίος εκείνη την εποχή εργαζόταν στην εκπομπή «Πρωινός Καφές».
Ο Τάκης Λουκανίδης πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 2018 στην Αθήνα, σε ηλικία 80 ετών, από έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Πέτερ Καρλ Φαμπερζέ (1846 – 1920)
Ρώσος χρυσοχόος και κοσμηματοποιός, διάσημος για τα διαμαντένια πασχαλινά αυγά του («Αυγά Φαμπερζέ»).
Ρώσος χρυσοχόος και κοσμηματοποιός, διάσημος για τα διαμαντένια πασχαλινά αυγά του («Αυγά Φαμπερζέ»).Ο Πέτερ Καρλ Φαμπερζέ (Peter Carl Fabergé) γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη στις 30 Μαΐου 1846 (18 Μαΐου με το Ιουλιανό Ημερολόγιο). Ο γερμανός την καταγωγή πατέρας του, Γκούσταβ Φαμπερζέ, είχε εγκατασταθεί στην Αγία Πετρούπολη το 1842 και ασχολείτο με τη σχεδίαση και κατασκευή διακοσμητικών αντικειμένων, παράδοση που συνέχισε ο γιος του, όταν κληρονόμησε την οικογενειακή επιχείρηση το 1872. Μητέρα του ήταν η δανέζα Σάρλοτ Γιούνγκνστεντ, που προερχόταν από καλλιτεχνική οικογένεια.
Οι Φαμπερζέ κατάγονταν από τη Γαλλία και ήταν Διαμαρτυρόμενοι στο θρήσκευμα (Ουγενότοι). Μετά τους διωγμούς των ομοθρήσκων τους από την καθολική Γαλλία στα τέλη του 17ου αιώνα, κατέφυγαν στην ευρύτερη περιοχή του Βερολίνου και από το 1800 στην Εσθονία, την οποία κατείχε η τσαρική Ρωσία.
Ο Πέτερ Καρλ Φαμπερζέ, μετά τα πρώτα γράμματα στην Αγία Πετρούπολη, σπούδασε στη Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνημάτων της Δρέσδης στη Γερμανία, όπου είχε εγκατασταθεί αρχικά η οικογένειά του το 1860 και στη συνέχεια στην Εμπορική Σχολή Σλος (Schloss) του Παρισιού. Το 1872, μετά από ένα μεγάλο ταξίδι ανά την Ευρώπη, επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη και νυμφεύθηκε την Αουγκούστα Γιούλια Γιάκομπς. Τα επόμενα δέκα χρόνια μαθήτευσε κοντά στο συνεργάτη του πατέρα του Πέτερ Πέντιν κι έμαθε σε βάθος την τέχνη του κοσμήματος. Την ίδια περίοδο, το εργαστήριο Φαμπερζέ ανέλαβε να επισκευάζει εκθέματα του περίφημου μουσείου της Αγίας Πετρούπολης «Ερμιτάζ».
Το 1881 η επιχείρηση επεκτάθηκε και μεταφέρθηκε σε μεγαλύτερες εγκαταστάσεις, όπου είναι και σήμερα, στην Οδό Μπολσάγια Μόρσκαγια της Αγίας Πετρούπολης. Η αίθουσα του ισογείου, με τους κόκκινους γρανιτένιους στύλους, είναι και σήμερα εκθεσιακός χώρος.
Μετά τον θάνατο του Πέντιν το 1882, ο Πέτερ Καρλ Φαμπερζέ ανέλαβε τη διεύθυνση της οικογενειακής επιχείρησης και σύντομα αναγνωρίστηκε ως εξέχων σχεδιαστής, αποκτώντας υψηλή πελατεία μεταξύ των ευρωπαϊκών βασιλικών Αυλών. Άρχισε να φιλοτεχνεί περίτεχνα διακοσμητικά αντικείμενα, με πολύτιμα και ημιπολύτιμα υλικά, όπως χρυσό, ασήμι, μαλαχίτη και νεφρίτη, εμπνευσμένα από τις διακοσμητικές τέχνες που άκμασαν επί Λουδοβίκου 16ου στη Γαλλία.
Με τη βοήθεια των τεσσάρων γιων του, το εργαστήριο Φαμπερζέ έγινε σύντομα διάσημο για τις πρωτότυπες δημιουργίες του, όπως ανθρώπινες φιγούρες, κορνίζες, άνθη, κομψοτεχνήματα με ζώα και κυρίως τα περίφημα αυτοκρατορικά πασχαλινά αυγά, φιλοτεχνημένα από πολύτιμα υλικά (μέταλλα και λίθους), που γοήτευσαν την τσαρική και τις άλλες βασιλικές Αυλές της Ευρώπης.
Ο τσάρος Αλέξανδρος Γ' παρήγγειλε το πρώτο από αυτά τα αυγά για την τσαρίνα Μαρία Φιοντόροβα το 1884, ενώ ο διάδοχός του Νικόλαος Β' συνέχισε την παράδοση, παραγγέλλοντας στον Οίκο Φαμπερζέ δύο αυγά κάθε χρόνο, ένα για τη μητέρα του κι ένα για τη σύζυγό του, αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα. Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε μέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917), οπότε είχαν κατασκευαστεί 54 πασχαλινά αυγά Φαμπερζέ, όλα διαφορετικά μεταξύ τους.
Από το 1882 έως το 1917, ο Οίκος Φαμπερζέ, με έδρα την Αγία Πετρούπολη και ανεξάρτητα εργαστήρια στη Μόσχα, την Οδησσό, το Κίεβο και το Λονδίνο, δημιούργησε γύρω στις 200.000 πολύτιμα μικροτεχνήματα. Στην ακμή της η εταιρεία απασχολούσε 500 υπαλλήλους. Τον Οκτώβριο του 1918, ένα χρόνο μετά την έκρηξη της Οκτωβριανής Επανάστασης, η εταιρεία εθνικοποιήθηκε. Οι Φαμπερζέ μόλις που πρόλαβαν να διαφύγουν και μέσω Γερμανίας εγκαταστάθηκαν στη Λωζάνη, όπου ο Πέτερ Καρλ πέθανε από τον καημό του στις 24 Σεπτεμβρίου 1920.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/478?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-09-24
Παναγία η Μυρτιδιώτισσα
Κάθε χρόνο στις 24 Σεπτεμβρίου τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία η εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας που βρέθηκε στα Κύθηρα κατά τον 14ο αιώνα.
Κάθε χρόνο στις 24 Σεπτεμβρίου τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία η εικόνα της Παναγίας που βρέθηκε στα Κύθηρα κατά τον 14ο αιώνα. Απέκτησε το προσωνύμιο Μυρτιδιώτισσα, επειδή, όπως αναφέρεται στην παράδοση, τη βρήκε ένας βοσκός σε μια τοποθεσία γεμάτη με μυρτιές. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν η Μυρσίνη και η Μυρτώ.
Η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα είναι πολιούχος των Κυθήρων και της Πύλου.
Απολυτίκια
Ως κρήνη ακένωτος, των παρά σοι αγαθών, Εικών σου η πάνσεπτος, τοις Κυθηρίοις Αγνή, εδόθη κραυγάζουσι, χαίρε η προστασία, πάντων των δεομένων χαίρε η σωτηρία, των τιμώντων σε πόθω, χαίρε η τω παραλύτω, την ίασιν βραβεύουσα.
Λαοί νυν κροτήσωμεν, δεύτε τας χείρας πιστώς και άσωμεν άσμασι τη Θεομήτορι εν πόθω κραυγάζοντες˙ Χαίρε η προστασία πάντων των δεομένων Χαίρε η σωτηρία των τιμώντων σε πόθω, Χαίρε η τω παραλύτω την ίασιν βραβεύσασα.
Αγία Θέκλα
Ισαπόστολος της χριστιανικής εκκλησίας και μαθήτρια του Αποστόλου Παύλου. Η μνήμη της τιμάται κάθε χρόνο στις 24 Σεπτεμβρίου.
Ισαπόστολος της χριστιανικής εκκλησίας και μαθήτρια του Αποστόλου Παύλου. Η μνήμη της τιμάται στις 24 Σεπτεμβρίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσες φέρουν το όνομα Θέκλα.
Η Θέκλα καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας και οι γονείς της ήταν ειδωλολάτρες. Μεταστράφηκε στον χριστιανισμό χάρη στα κηρύγματα του ίδιου του Αποστόλου Παύλου, που γίνονταν στη γειτονική οικία του Ονησιφόρου, έχοντας ήδη μνηστευθεί κάποιον ειδωλολάτρη ονόματι Θάμυρι. Όταν αυτός και η μητέρα της Θεόκλεια αντιλήφθηκαν ότι είχε γίνει χριστιανή, προσπάθησαν να τη μεταπείσουν. Γρήγορα όμως κατάλαβαν ότι ματαιοπονούσαν και κατέδωσαν τον Απόστολο Παύλο στον ηγεμόνα Καστίλιο, ο οποίος τελικά αφού τον φυλάκισε, τον απέλασε.
Τότε, η Θέκλα εγκατέλειψε τον μνηστήρα της και ακολούθησε τον Παύλο στην Αντιόχεια της Πισιδίας. Πολλές φορές υπέστη μαρτύρια, αλλά η πίστη της φαίνεται ότι τήν έσωσε. Από την Αντιόχεια μετέβη στα Μύρα της Λυκίας για να συναντήσει τον Απόστολο Παύλο και από εκεί στη Σελεύκεια, όπου κατέφυγε στο όρος Καλαμών. Πέθανε ειρηνικά σε ηλικία ενενήντα ετών.
Απολυτίκιο
Του Παύλου συνέκδημος, ως καθαρλα την ψυχήν, και πρώταθλος πέφηνας, εν γυναιξίν ευκλεώς, Χριστόν αγαπήσασα, συ γαρ της ευσέβειας, πτερωθείσα τω πόθω, ήθλησας υπέρ φύσιν, Ισαπόστελε Θέκλα δι σε ο Πανοικτίρμων νύμφην ηγάγετο.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/977?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-09-24
Νίκος Σεργιανόπουλος (1952 – 2008)
Έλληνας ηθοποιός, που έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τους τηλεοπτικούς του ρόλους. Η άγρια δολοφονία του το καλοκαίρι του 2008 συντάραξε το πανελλήνιο.
Ο Νίκος Σεργιανόπουλος υπήρξε ένας από τους πιο γνωστούς έλληνες ηθοποιούς, κυρίως μέσα από τους τηλεοπτικούς του ρόλους. Η άγρια δολοφονία του το καλοκαίρι του 2008 συντάραξε το πανελλήνιο και απασχόλησε τον Τύπο και τα κοινωνικά δίκτυα για πολλά χρόνια.
Ο Νίκος Σεργιανόπουλος γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1952 στη Δράμα, όπου και μεγάλωσε. Από μικρός έκανε όνειρα για να γίνει ηθοποιός, παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς του.
Τηλεοπτικό ντεμπούτο στη σειρά «Η τελευταία Ιθάκη»
Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΒΘΕ) και υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Πειραματικής Σκηνής Τέχνης. Συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα. Το 1986 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο στην ταινία του Τάσου Ψαρά «Καραβάν Σαράι», που ήταν και η μοναδική συμμετοχή του στη μεγάλη οθόνη.
Την ίδια χρονιά πρωτόπαιξε και στην τηλεόραση, στη σειρά του Κώστα Αριστόπουλου «Η τελευταία Ιθάκη». Η έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης ανέβασε κατακόρυφα τις μετοχές του. Το 1992 έγινε γνωστός μέσα από την υπερπαραγωγή του MEGA «Άφρικα», που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Κένυα.
Το 1997 υποδύθηκε έναν ιδιόρρυθμο καθηγητή θεάτρου στην κωμική σειρά του Αλέξανδρου Ρήγα «Δύο Ξένοι», που προβλήθηκε από το MEGA και ξαναπροβλήθηκε έκτοτε αρκετές φορές. Ήταν ο ρόλος που τον σημάδεψε. Στη συνέχεια έλαβε μέρος σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές («Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή», «Οι Στάβλοι της Εριέτας Ζαίμη», «Βέρα στο Δεξί» κ.ά.), αλλά για τους τηλεθεατές παρέμενε ο καθηγητής Μαρκοράς. Η «Εξαφάνιση», που προβλήθηκε από τον ALPHA, ήταν η τελευταία του τηλεοπτική δουλειά.
Η άγρια δολοφονία του
Στις 4 Ιουνίου 2008 βρέθηκε άγρια δολοφονημένος με πολλαπλά τραύματα από μαχαίρι στο διαμέρισμά του στο Παγκράτι. Ένα μήνα αργότερα συνελήφθη ο γεωργιανός Δαβίδ Μουρτινέλι, ο οποίος στις 26 Ιουλίου ομολόγησε ότι αυτός διέπραξε τη δολοφονία. Όπως αποκαλύφτηκε, ο Σεργιανόπουλος είχε «ψωνίσει» τον δολοφόνο του το προηγούμενο βράδυ στην Πλατεία Βικτωρίας.
Στις 10 Νοεμβρίου 2009, ο Μουρτινέλι καταδικάσθηκε σε κάθειρξη 20 ετών και 10 μηνών, καθώς το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο του αναγνώρισε ελαφρυντικά. Η εισαγγελική αρχή άσκησε έφεση και ο Μουρτινέλι ξαναδικάσθηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο στις 18 Ιουνίου 2015.
Μερικούς μήνες πριν από τη δολοφονία του, ο Νίκος Σεργιανόπουλος είχε απασχολήσει την επικαιρότητα με μία υπόθεση ναρκωτικών. Στις 2 Δεκεμβρίου 2007 συνελήφθη, κατόπιν τυχαίου ελέγχου, έχοντας στην κατοχή του 35 γραμμάρια κοκαΐνης. Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση ναρκωτικών, αλλά δεν προφυλακίστηκε, επειδή δήλωσε και διαγνώστηκε εξαρτημένος χρήστης.
Αλέξιος Β’ Κομνηνός (1169 – 1183)
Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, που βασίλεψε για τρία χρόνια (1180 - 1183), αλλά δεν κυβέρνησε ποτέ. Ανήκε στη δυναστεία των Κομνηνών.
Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, που βασίλεψε για τρία χρόνια (1180 – 1183), αλλά δεν κυβέρνησε ποτέ. Ανήκε στη δυναστεία των Κομνηνών.
Ο Αλέξιος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 10 Σεπτεμβρίου 1169 και ήταν γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Α' Κομνηνού και της δεύτερης συζύγου του Μαρίας, κόρης του γάλλου πρίγκηπα της Αντιοχείας Ραϊμούνδου του Πουατιέ. Στις 2 Μαρτίου 1180 και για λόγους πολιτικής του πατέρα του, ο δεκαετής Αλέξιος παντρεύτηκε την οκταετή πριγκίπισσα Αγνή, κόρη του φράγκου βασιλιά Λουδοβίκου του 7ου, η οποία έλαβε το όνομα Άννα.
Λίγους μήνες αργότερα, στις 24 Σεπτεμβρίου 1180, ο Μανουήλ Α' πέθανε και τον διαδέχθηκε ο εντεκάχρονος γιος του, Αλέξιος. Επειδή ήταν ανήλικος τον κηδεμόνευε η βασιλομήτωρ Μαρία, η οποία γρήγορα τον παραγκώνισε, αναθέτοντας την εξουσία στον εραστή της Αλέξιο Πρωτοσέβαστο, εξάδελφο του αυτοκράτορα Αλέξιου Β'. Η απροκάλυπτα φιλοδυτική στάση της Μαρίας και του ευνοούμενού της, καθώς και η ασυδοσία των λατίνων εμπόρων (Γενουατών και Πισατών) που κυριαρχούσαν στο θαλάσσιο εμπόριο και τις χρηματοοικονομικές δραστηριότητες στην αυτοκρατορία, προκάλεσαν την έξαρση των αντιδυτικών αισθημάτων του λαού και την αντίδραση της οικογένειας των Κομνηνών. Η ετεροθαλής αδελφή του ανήλικου αυτοκράτορα Μαρία Κομνηνή ή Πορφυρογέννητη και ο φράγκος σύζυγός της Καίσαρ Ιωάννης (Ρενιέ ντε Μονφερά, το γαλλικό όνομά του), προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον λαό της Κωνσταντινούπολης κατά του μισητού ζεύγους της Μαρίας και του Αλέξιου, αλλά απέτυχαν.
Τότε φάνηκε δυναμικά στο προσκήνιο ο Ανδρόνικος Κομνηνός, εξάδελφος του αποθανόντος αυτοκράτορα, που είχε πέσει σε δυσμένεια επί Μανουήλ Α', ως σφετεριστής του θρόνου και είχε απομακρυνθεί στον Πόντο. Με την προτροπή της Μαρίας Κομνηνής, την άνοιξη του 1182 στρατοπέδευσε στη Χαλκηδόνα (σημερινό Καντίκιοϊ), στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης, προκαλώντας στάση μέσα στη Βασιλεύουσα.
Ο Αλέξιος Πρωτοσέβαστος εγκαταλείφθηκε από τους υποστηρικτές του, αιχμαλωτίστηκε από τους στασιαστές και τυφλώθηκε. Παράλληλα, ξεκίνησε ένα πογκρόμ κατά των ρωμαιοκαθολικών ή λατίνων κατοίκων της Κωνσταντινούπολης, που ανέρχονταν σε περίπου 60.000 και αποτελούνταν από εμπόρους και τις οικογένειές τους. Ανεξακρίβωτος αριθμός λατίνων κατεσφάγη από το μαινόμενο πλήθος, ενώ τουλάχιστον 4.000 πουλήθηκαν ως σκλάβοι στους Σελτζούκους Τούρκους. Οι διασωθέντες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.
Στις 3 Μαΐου 1182 ο Ανδρόνικος Κομνηνός εισήλθε θριαμβευτικά στην Κωνσταντινούπολη ως προστάτης του ανήλικου ανιψιού του. Η πρώτη του ενέργεια ήταν να δηλητηριάσει τη Μαρία Κομνηνή και τον σύζυγό της Καίσαρα Ιωάννη. Ακολούθως, συνέλαβε τη βασιλομήτορα Μαρία, την οποία υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια και ανέθεσε τον στραγγαλισμό της στον σωματοφύλακά του Κωνσταντίνο Τρίψυχο.
Ο Ανδρόνικος στέφθηκε συναυτοκράτορας και στις 24 Σεπτεμβρίου 1183 με διαταγή του δολοφονήθηκε ο 14χρονος αυτοκράτορας Αλέξιος Β' Κομνηνός. Τον στραγγάλισαν με τη χορδή ενός τόξου. Ο Ανδρόνικος αναγορεύθηκε σε αυτοκράτορα του Βυζαντίου ως Ανδρόνικος Α' Κομνηνός και για να νομιμοποιήσει την εξουσία του παντρεύτηκε τη χήρα του Αλέξιου Β', παρότι αυτός ήταν 65 ετών και η Άννα μόλις 13.
Τη δυναστική διαμάχη στο Βυζάντιο επί Αλεξίου Β' εκμεταλλεύτηκαν οι γείτονες της αυτοκρατορίας. Ο βασιλιάς των Ούγγρων Μπέλα ο 3ος, κατέλαβε περιοχές της Κάτω Πανονίας (σημερινή Βόρεια Σερβία και Βοσνία), η Βενετία τη Δαλματία και ο σουλτάνος των Σελτζούκων Τούρκων Κιλίτζ Αρσλάν ο 2ος προωθήθηκε δυτικότερα στη Μικρά Ασία, καταλαμβάνοντας το Κοτύαιον (σημερινή Κιουτάχεια) και τη Σωζόπολη της Πισιδίας.
Βούλα Ζουμπουλάκη
Σημαντική ελληνίδα ηθοποιός, που διακρίθηκε κυρίως για τις θεατρικές ερμηνείες της. Σημαντική ελληνίδα ηθοποιός, που διακρίθηκε κυρίως για τις θεατρικές ερμηνείες της. Η Βούλα Ζουμπουλάκη γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου στις 24 Σεπτεμβρίου του 1924. Θέλοντας να κάνει το χατήρι της οικογένειάς της εισήχθη στη Νομική Σχολή Αθηνών, ενώ παράλληλα σπούδαζε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου, καθώς από πολύ μικρή είχε δείξει ιδιαίτερη κλίση στο τραγούδι.
Πρωτοεμφανίστηκε στη Λυρική Σκηνή το 1950, στην όπερα του Βέρντι «Χορός μεταμφιεσμένων». Γρήγορα, όμως, άλλαξε κατεύθυνση και με την προτροπή του σπουδαίου έλληνα ηθοποιού Δημήτρη Μυράτ, τον οποίο παντρεύτηκε στο Κάιρο το 1951, μεταπήδησε στο θέατρο.
Η Μαρτίριο από το «Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Λόρκα είναι ο πρώτος της σημαντικός ρόλος, στο θέατρο Κοτοπούλη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Στο ίδιο θέατρο, διευθυντής του οποίου ήταν ο Δημήτρης Μυράτ, θα συνεχίζει με παραστάσεις όπως: «Φαύλος κύκλος» του Δημήτρη Ψαθά, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, «Επτά χρόνια φαγούρα» του Τζορτζ Άξελροντ, «Η δικηγορίνα» του Λουί Βερνέιγ, «Λυσσασμένη γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς κ.ά.
Από το 1957 πρωταγωνιστεί στο θίασο του Δημήτρη Μυράτ στην «Υπόθεση Ντρέιφους» του Μανώλη Σκουλούδη, «Το φως της καρδιάς» του Τένεσι Ουίλιαμς, τους «Δίκαιους» του Αλμπέρ Καμί και στη θρυλική παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλο (1961), στην οποία ερμηνεύει το τραγούδι «Πέτρα» του Μάνου Χατζιδάκι.
Από το 1968 το θεατρικό σχήμα γίνεται «Θίασος Μυράτ - Ζουμπουλάκη» και συνεχίζουν με έργα όπως: «Εσθήρ» του Ρακίνα, «Απαγορευμένο τετράδιο» της Άλμπα ντε Τσέσπεντες, «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, «Διάλογοι» του Πλάτωνα, «Εκάβη» του Ευριπίδη, «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Λουίτζι Πιραντέλλο κ.ά. Μετά το θάνατο του Δημήτρη Μυράτ (1991), συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο, και με το Μοντέρνο Θέατρο του Γιώργου Μεσσάλα.
Σκηνή από τη «Στέλλα», με τη Β. Ζουμπουλάκη ανάμεσα στη Μ. Μερκούρη και την Σ. Βέμπο
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίζεται το 1955 στη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη. Ερμηνεύει το ρόλο της Αννέτας και τη θυμόμαστε να τραγουδά το «Εφτά τραγούδια θα σου πω» του Μάνου Χατζιδάκι. Δέκα χρόνια αργότερα πρωταγωνιστεί στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Όχι… κύριε Τζόνσον» και τραγουδά τα «Παλικάρια» του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Το 1961 και το 1965 τιμήθηκε με το βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη ως η καλύτερη θεατρική ηθοποιός, το 1966 με το Α' βραβείο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το ρόλο της στην ταινία «Σύντομο διάλειμμα» του Ντίνου Κατσουρίδη, ενώ το 1990 απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας για τη ερμηνεία της στη ταινία του Γιάννη Αλεξάκη «Αθηναίοι».
Στις ελάχιστες τηλεοπτικές εμφανίσεις της ανήκει και η τηλεοπτική σειρά «Πορφύρα και αίμα» του Νίκου Φώσκολου (1978).
Η Βούλα Ζουμπουλάκη πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου 2015 στην Αθήνα, σε ηλικία 90 ετών.
Σύμφωνα με τον γνωστό θεατρικό κριτικό Κώστα Γεωργουσόπουλο, «η Ζουμπουλάκη διακρίθηκε σε ρόλους δραματικούς και κωμικούς. Είναι ηθοποιός με σκηνική άνεση, αίσθηση του σκηνικού χρόνου και αντίληψη των αποχρώσεων του χαρακτήρα που υποδύεται με κριτήριο πάντα το μέτρο και εφόδιο την ψυχολογία του βάθους».
Φιλμογραφία
Στέλλα (1955)
Μόνο για μια νύχτα (1958)
Καραγκιόζης, ο αδικημένος της ζωής (1959)
Είμαι αθώος (1960)
Η Αθήνα τη νύχτα (1962)
Ίλιγγος (1963)
Διωγμός (1964)
Όχι, ...κύριε Τζόνσον (1965)
Σύντομο διάλειμμα (1966)
Αθηναίοι (1990)
Τηλεοπτικές σειρές
Η δικαιοσύνη μίλησε (1976, ΕΡΤ)
Πορφύρα και αίμα (1977, ΥΕΝΕΔ)
Η μεγάλη παρέλαση (1979, ΕΡΤ)
Από τη ζωή των ανθρώπων (1983, ΕΡΤ2)
Εμφανίσεις στο Εθνικό Θέατρο
Έργο Συγγραφέας Έτος Ρόλος
Ένας ιδανικός σύζυγος Όσκαρ Γουάιλντ 1991 Κυρία Τσιέβελι
Ιστορίες του βασιλιά Μίδα Τζιάνι Ροντάρι 1995 Παραμάνα
Η ιστορία του Καμπ Νου
Ιστορικό γήπεδο της Βαρκελώνης, έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας της Μπαρτσελόνα. Με χωρητικότητα 98.772 θεατών, είναι το μεγαλύτερο γήπεδο της Ευρώπης...
Ιστορικό γήπεδο της Βαρκελώνης, έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας της Μπαρτσελόνα. Με χωρητικότητα 98.772 θεατών, είναι το μεγαλύτερο γήπεδο της Ευρώπης κι ένας από τους ναούς του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Στις αρχές της δεκαετίας του '50 οι ανάγκες της ποδοσφαιρικής Μπαρτσελόνα δεν καλύπτονταν με το γηρασμένο Καμπ Ντε Λες Κορτς, χωρητικότητας 60.000 θεατών. Η σημαία της Καταλωνίας χρειαζόταν επειγόντως νέο γήπεδο. Η διοίκηση της ομάδας κινήθηκε γρήγορα και ανέθεσε τη σχεδίασή του στους ντόπιους αρχιτέκτονες Φρανσέσκ Μιτζάνς - Μιρό, Λορένζο Γκαρσία Μπαρμπόν και Ζοζέπ Σοτέρας Μαουρί.
Ο θεμέλιος λίθος του Καμπ Νου (Camp Nou, Νέο Γήπεδο στα καταλανικά) τέθηκε στις 28 Μαρτίου 1954 και τα εγκαίνια έγιναν στις 24 Σεπτεμβρίου 1957 σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, που δημιούργησαν οι 90.000 οπαδοί της Μπάρτσα. Ακολούθησε φιλικό παιγνίδι με την πολωνική Λέγκια Βαρσοβίας, που έληξε με το χορταστικό 4-2 για τους «Μπλαουγκράνα». Το πρώτο γκολ στο νέο γήπεδο σημείωσε ο κανονιέρης της ομάδας Εουλόχιο Μαρτίνες στο 11ο λεπτό.
Το χορτάρι του ιστορικού γηπέδου πάτησε όλη η αφρόκρεμα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και από τον αγωνιστικό του χώρο τραγούδησαν δημοφιλή ονόματα της μουσικής, όπως U2, Pink Floyd, Μπρους Σπρίνγκστιν και η Αγία Τριάδα των Τενόρων (Παβαρότι, Ντομίνγκο και Καρέρας). Στις 17 Νοεμβρίου 1982, 120.000 πιστοί παρακολούθησαν την υπαίθρια λειτουργία, στην οποία χοροστάτησε ο Πάπας Ιωάννης - Παύλος Β'.
Το γήπεδο της Μπαρτσελόνα δεν είναι μόνο σημείο συνάντησης των οπαδών της ομάδας, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Βαρκελώνης. Περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, μπουτίκ, μουσείο με 1.420 εκθέματα και 420 Κύπελλα, καθώς και παρεκκλήσι για τις πνευματικές ανάγκες των ποδοσφαιριστών. Για του λόγου το αληθές, κάθε χρόνο δέχεται πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες.
Το Καμπ Νου είναι ένα από τα 28 γήπεδα πέντε αστέρων της UEFA και οι διαστάσεις του αγωνιστικού του χώρου είναι 105 x 68 μ. Η χωρητικότητά του ακολούθησε τις επιταγές των καιρών. Ξεκίνησε από 90.000 θέσεις, έφθασε τις 120.000 στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 για να πέσει στις 98.772 τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να είναι σύμφωνο με τις νόρμες ασφαλείας της ΟΥΕΦΑ. Πρόσφατα, η διοίκηση Λαπόρτα ανέθεσε στον διάσημο άγγλο αρχιτέκτονα Νόρμαν Φόστερ την ανακαίνιση του γηπέδου, με την προσθήκη 10.000 θέσεων και σκεπάστρου για το μεγαλύτερο μέρος των εξεδρών.
Αξιοσημείωτοι Αγώνες
1958: Μπαρτσελόνα - Επίλεκτοι Λονδίνου 6-0 (Τελικός Κυπέλλου Εκθέσεων, νυν ΟΥΕΦΑ)
1964: Θαραγόθα - Βαλένθια 2-1 (Τελικός Κυπέλλου Εκθέσεων, νυν ΟΥΕΦΑ)
1972: Ρέινζερς - Ντινάμο Μόσχας 3-2 (Τελικός Κυπέλλου Κυπελλούχων)
1982: Μπαρτσελόνα - Σταντάρ Λιέγης 2-1 (Τελικός Κυπέλλου Κυπελλούχων)
1982: Βέλγιο - Αργεντινή 1-0 (εναρκτήριο παιγνίδι Παγκοσμίου Κυπέλλου)
1989: Μίλαν - Στεάουα 4-0 (Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών)
1992: Ισπανία - Πολωνία 3-2 (Τελικός Ολυμπιακού τουρνουά)
1999: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Μπάγερν Μονάχου 2-1 (Τελικός Τσάμπιονς Λιγκ)
2001 (22 Φεβρουαρίου): Μπαρτσελόνα - ΑΕΚ 5-0 (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ)
2002 (9 Απριλίου): Μπαρτσελόνα - Παναθηναϊκός 3-1 (Τσάμπιονς Λιγκ)
2005 (2 Νοεμβρίου): Μπαρτσελόνα - Παναθηναϊκός 5-0 (Τσάμπιονς Λιγκ)
2007: Μπαρτσελόνα - Ρεάλ Μαδρίτης 3-3 (Πρωτάθλημα Ισπανίας)
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/311?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-09-24
Κοντσέρτο για ροκ γκουπ και ορχήστρα
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 πολλά ροκ συγκροτήματα φλέρταραν με την κλασσική μουσική. Ένα από αυτά ήταν οι Deep Purple, οι πρωτεργάτες του σκληρού ροκ...
Στα τέλη της δεκαετίας του '60 πολλά ροκ συγκροτήματα φλέρταραν με την κλασσική μουσική. Ένα από αυτά ήταν οι Deep Purple, οι πρωτεργάτες του σκληρού ροκ με το εμβληματικό τραγούδι Smoke on the Water. Θέλησαν να αποδείξουν ότι μπορούσαν να δοκιμάσουν τις αντοχές τους σε ένα μουσικό είδος που προφανώς ξεπερνούσε τις δυνάμεις τους. Το εγχείρημα ανέλαβε ο οργανίστας του συγκροτήματος Τζον Λορντ, ένας μουσικός με κλασσική πιανιστική παιδεία.
Το αποτέλεσμα ήταν η σύνθεση «Κοντσέρτο για ροκ γκρουπ και ορχήστρα», που παρουσιάσθηκε και ηχογραφήθηκε ζωντανά στις 24 Σεπτεμβρίου του 1969 στο Royal Albert Hall του Λονδίνου. Τους Deep Purple εκείνο το βράδυ συνόδευε η Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου, υπό τη διεύθυνση του Μάλκολμ Άρνολντ.
Το έργο αγνοήθηκε από τους φανς του συγκροτήματος και λοιδωρήθηκε από τους κλασσικόβιους. Από πλευράς φόρμας είναι κάτι μεταξύ κοντσέρτο γκρόσο, συμφωνίας κοντσερτάντε και κοντσέρτου για ορχήστρα. Οι επιρροές του ανιχνεύονται στις μουσικές των Ραχμάνινοφ, Σιμπέλιους, Μάλερ και στα κινηματογραφικά σάουντρακ των Φραντς Γουάξμαν και Ντμίτρι Τιόμκιν. Αποτελείται από τρία μέρη:
Α. Moderato-Allegro
Β. Andante
Γ. Vivace-Presto
Στη διαδρομή του χρόνου, το συμφωνικό αυτό έργο των Deep Purple ξεχάστηκε. Ίσως να οφείλεται και στην απώλεια της παρτιτούρας, μετά από μια εκτέλεση του στο Λος Άντζελες.
Τριάντα χρόνια μετά, ο ολλανδός συνθέτης Μάρκο Ντε Χούι ανασυνέθεσε την παρτιτούρα και στις 25 Σεπτεμβρίου οι Deep Purple ανέβηκαν και πάλι στη σκηνή του Ρόγιαλ Αλμπερτ Χολ για να το παρουσιάσουν σε ένα νεώτερο κοινό. Αυτή τη φορά τούς συνόδευσε η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, υπό τη διεύθυνση του Πολ Μαν. Έκτοτε, το έργο γνωρίζει μια νέα άνθηση και έχει παρουσιαστεί αρκετές φορές.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/458?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2024-09-24