Στις 28 Αυγούστου 1826, έλαβε χώρα η Μάχη του Πολυάραβου, όπου οι Μανιάτες κατάφεραν να αποτρέψουν για τρίτη και τελευταία φορά την κατάληψη της Μάνης από τον αιγύπτιο στρατηλάτη Ιμπραήμ Πασά. Μετά τις προηγούμενες αποτυχίες του στη Βέργα και τον Διρό τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ο Ιμπραήμ προσπάθησε να καταλάβει τη Μάνη από την ανατολική πλευρά του Ταΰγετου, κατευθυνόμενος προς τον Πολυάραβο με 4.000 άνδρες.
Οι Μανιάτες, με δύναμη 2.000 ανδρών, είχαν οχυρωθεί στον Πολυάραβο υπό την ηγεσία διακεκριμένων πολεμιστών όπως ο Παναγιώτης, ο Γεώργιος και ο Νικόλαος Γιατράκος, ο Ηλίας Κατσάκος και οι Μαυρομιχάληδες. Παρά τις συνεχείς επιθέσεις του Ιμπραήμ, οι Έλληνες κατάφεραν όχι μόνο να τις αποκρούσουν, αλλά και να αντεπιτεθούν, προκαλώντας σημαντικές απώλειες στον εχθρό.
Η μάχη αυτή ήταν κρίσιμη, καθώς μετά την ήττα του, ο Ιμπραήμ εγκατέλειψε τις προσπάθειες κατάληψης της Μάνης και επέστρεψε στην Τριπολιτσά. Η νίκη αυτή αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων και αποτέλεσε σημαντικό κεφάλαιο στην αντίσταση των Μανιατών κατά των δυνάμεων του Ιμπραήμ.
Λέων Τολστόι
Ο Λέων Τολστόι, ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες όλων των εποχών, γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1828 (28 Αυγούστου με το παλαιό ημερολόγιο) στη Γιάσναγια Πολιάνα της Ρωσίας. Προερχόμενος από αριστοκρατική οικογένεια, ο Τολστόι ορφάνεψε σε νεαρή ηλικία και μεγάλωσε μέσα σε περιβάλλον που του προσέφερε τόσο ευκαιρίες όσο και προκλήσεις. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Καζάν χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του και ακολούθησε μια πορεία που τον οδήγησε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς στην παγκόσμια λογοτεχνία.
Τα δύο πιο γνωστά του έργα, «Πόλεμος και Ειρήνη» (1869) και «Άννα Καρένινα» (1877), θεωρούνται αριστουργήματα της λογοτεχνίας. Το πρώτο, ένα επικό μυθιστόρημα που εξετάζει τη ρωσική κοινωνία κατά την εποχή των Ναπολεόντειων Πολέμων, και το δεύτερο, ένα βαθύ ψυχογράφημα που ασχολείται με τα θέματα της αγάπης, της πίστης και της οικογένειας.
Στα ύστερα χρόνια της ζωής του, ο Τολστόι βίωσε μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση και πνευματική μεταστροφή. Έχοντας τύψεις για τα πλούτη του και για τον τρόπο ζωής του, αποφάσισε να ζήσει μια πιο απλή και ταπεινή ζωή. Τα έργα του αυτής της περιόδου, όπως η «Ανάσταση» (1899), εκφράζουν τις υψηλές ηθικές αρχές της αγάπης, της καλοσύνης και της συμπόνοιας.
Το 1910, σε ηλικία 82 ετών, αποφάσισε να αποσυρθεί από τη ζωή που ήξερε και να ζήσει ως απλός άνθρωπος. Πέθανε στις 20 Νοεμβρίου (7 Νοεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο) στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης Αστάποβο, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά που επηρέασε βαθιά τη λογοτεχνία και τη σκέψη σε όλο τον κόσμο.
Ο Τολστόι θεωρείται όχι μόνο ένας κορυφαίος συγγραφέας, αλλά και μια πνευματική προσωπικότητα που επηρέασε προσωπικότητες όπως ο Μαχάτμα Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, χάρη στις ειρηνιστικές και χριστιανικές ιδέες του.
Η Μάχη του Πολυαράβου
Οι Μανιάτες νικούν τους Αιγύπτιους του Ιμπραήμ στην περιοχή Πολυάραβος του Ταΰγετου και αποτρέπουν για τρίτη και τελευταία φορά την κατάληψη της Μάνης από τον αιγύπτιο στρατηλάτη. Η μάχη, που κράτησε όλη την ημέρα, έγινε στις 28 Αυγούστου 1826...
Διαβάστε περισσότερα...
Λέων Τολστόι
Ρώσος συγγραφέας, ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες του κόσμου. Είναι γνωστός για τα μυθιστορήματά του «Πόλεμος και Ειρήνη» και «Άννα Καρένινα», που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα όλων των εποχών.
Αλέκος Σακελλάριος
Ο Αλέκος Σακελλάριος (1913-1991) ήταν ένας από τους σημαντικότερους και πολυγραφότερους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, στιχουργούς, σεναριογράφους, δημοσιογράφους και σκηνοθέτες, με καριέρα που εκτείνεται σε πολλές δεκαετίες. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Νοεμβρίου 1913 και από τα μαθητικά του χρόνια ξεκίνησε να δημοσιογραφεί. Αν και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, η καριέρα του στον χώρο της δημοσιογραφίας και της θεατρικής συγγραφής ξεκίνησε από νωρίς.
Ο Σακελλάριος έγραψε περίπου 185 θεατρικά έργα, πολλά εκ των οποίων έγιναν αργότερα επιτυχημένες ταινίες, όπως τα «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Ένα βότσαλο στη λίμνη», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», και «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο». Συνεργάστηκε στενά με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, και μαζί δημιούργησαν μερικά από τα πιο αγαπημένα έργα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.
Εκτός από το θέατρο, ο Σακελλάριος διέπρεψε και στον ελληνικό κινηματογράφο, σκηνοθετώντας συνολικά 70 ταινίες, πολλές από τις οποίες γνώρισαν τεράστια επιτυχία. Αν και ήταν αυτοδίδακτος, η σκηνοθετική του δεινότητα ανέδειξε πολλούς σημαντικούς ηθοποιούς της εποχής, όπως την Τζένη Καρέζη και την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Επιπλέον, έγραψε στίχους για περίπου 1.500 τραγούδια, μερικά από τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όπως τα «Άστα τα μαλλάκια σου» και «Πάμε σαν άλλοτε». Στίχους του μελοποίησαν κορυφαίοι Έλληνες συνθέτες, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Σταύρος Ξαρχάκος.
Ο Σακελλάριος συνέχισε να δημιουργεί μέχρι το τέλος της ζωής του, γράφοντας χρονογραφήματα και συμμετέχοντας σε τηλεοπτικές παραγωγές. Έφυγε από τη ζωή στις 28 Αυγούστου 1991, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο έργο που εξακολουθεί να διασκεδάζει και να συγκινεί το ελληνικό κοινό.
Άγιος Αυγουστίνος
Ο Αυγουστίνος Ιππώνος, μία από τις πιο σημαντικές εκκλησιαστικές προσωπικότητες του Χριστιανισμού, γεννήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 354 στην Ταγάστη της Νουμιδίας, σημερινό Σουκ Αχράς της Αλγερίας. Η μητέρα του, Μόνικα, ήταν φλογερή Χριστιανή, ενώ ο πατέρας του, Πατρίκιος, ήταν ειδωλολάτρης. Παρόλο που κατά τη νεανική του ηλικία ο Αυγουστίνος ζούσε μια έκλυτη ζωή, η βαθιά πίστη και οι προσευχές της μητέρας του, σε συνδυασμό με την επιρροή του επισκόπου Αμβροσίου στο Μιλάνο, τον οδήγησαν στη χριστιανική πίστη. Βαπτίστηκε μαζί με τον γιο του, Αδεοδάτη.
Μετά την επιστροφή του στην Αφρική, ο Αυγουστίνος αφιερώθηκε στη διάδοση του Χριστιανισμού και στη διδασκαλία του. Το 391, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και αργότερα βοηθός επίσκοπος στην Ιππώνα, και τελικά έγινε επίσκοπος το 396, διαδεχόμενος τον Βαλέριο. Ο Αυγουστίνος διακόνησε την επισκοπή Ιππώνος για 34 χρόνια, έως την κοίμησή του στις 28 Αυγούστου 430.
Ο Αυγουστίνος άφησε πίσω του τεράστιο συγγραφικό έργο, το οποίο περιλαμβάνει έργα φιλοσοφικού, απολογητικού, δογματικού, ηθικού και ποιμαντικού περιεχομένου. Τα σημαντικότερα από αυτά είναι τα «Εξομολογήσεις» και «Πολιτεία του Θεού».
Γιάννης Κουτσοχέρας
Γιάννης Κουτσοχέρας (1904-1994) υπήρξε ένας σημαντικός Έλληνας ποιητής και πολιτικός, του οποίου η ζωή και το έργο επηρέασαν την πολιτική και πνευματική ζωή της Ελλάδας σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Γεννήθηκε στη Ζήρια Αιγιαλείας και σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, συνεχίζοντας τις σπουδές του στο Παρίσι. Στην πολιτική, δραστηριοποιήθηκε αρχικά μέσα από την Ένωση Κέντρου και αργότερα μέσα από το ΠΑΣΟΚ, όπου υπηρέτησε ως βουλευτής και ευρωβουλευτής. Το έργο του ως λογοτέχνης είναι εξίσου σημαντικό, με πολλές ποιητικές συλλογές και πεζά έργα, ενώ είχε διακριθεί και διεθνώς, λαμβάνοντας βραβεία για την ποίηση του και προτάσεις για τα Νόμπελ Ειρήνης και Λογοτεχνίας.
Η ποίηση του Γιάννη Κουτσοχέρα χαρακτηρίζεται από λυρισμό, ευαισθησία, δυναμικότητα και αγωνιστικότητα, αντικατοπτρίζοντας τη βαθιά του αγάπη για την Ελλάδα και τον αγώνα του για τα δημοκρατικά δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Ο Γιάννης Κουτσοχέρας πέθανε στις 28 Αυγούστου 1994, αφήνοντας πίσω του ένα σπουδαίο κληροδότημα στην ελληνική λογοτεχνία και πολιτική ζωή.
Γεώργιος Καφαντάρης
Ο Γεώργιος Καφαντάρης (1873-1946) ήταν εξέχουσα πολιτική προσωπικότητα στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Γεννήθηκε στο Μουζάκι Καρδίτσας και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από νωρίς ασχολήθηκε με την πολιτική, εκλεγόμενος βουλευτής το 1910 με το κόμμα του Ελευθερίου Βενιζέλου, του οποίου υπήρξε στενός συνεργάτης.
Ο Καφαντάρης διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο σε διάφορες κυβερνήσεις, αναλαμβάνοντας υπουργικά αξιώματα, μεταξύ άλλων και ως υπουργός Οικονομικών. Είχε αναλάβει σημαντικές πρωτοβουλίες, όπως η νομισματική σταθεροποίηση το 1928, η οποία υπήρξε καθοριστική για την οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας.
Το 1924, διετέλεσε πρωθυπουργός για ένα μικρό χρονικό διάστημα, διαδεχόμενος τον Στυλιανό Γονατά. Ως πρωθυπουργός, προσπάθησε να συνεχίσει την πολιτική του Βενιζέλου, αλλά η θητεία του ήταν σύντομη λόγω της αστάθειας της περιόδου. Μετά την πτώση του από την εξουσία, διατηρούσε επιρροή στην πολιτική σκηνή και παρέμεινε ενεργός έως και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Γεώργιος Καφαντάρης πέθανε το 1946 αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά πολιτικής και οικονομικής ανασυγκρότησης, ενώ παρέμεινε μια από τις σημαντικότερες φιγούρες της εποχής του.
Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως
Ο Γεώργιος Βιζυηνός (1849-1896) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες και ποιητές του 19ου αιώνα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σύρμας ή Μιχαηλίδης, και γεννήθηκε στη Βιζύη της Θράκης, εξ ου και το ψευδώνυμο Βιζυηνός. Οι εμπειρίες του από την παιδική του ηλικία στη Θράκη και την Κωνσταντινούπολη είχαν σημαντική επίδραση στο έργο του.
Βασικά Στοιχεία:
Γέννηση: 8 Μαρτίου 1849, Βιζύη, Θράκη
Θάνατος: 15 Απριλίου 1896, Αθήνα
Κύρια Έργα: «Το αμάρτημα της μητρός μου», «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον», «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου»
Λογοτεχνικό Έργο:
Ο Βιζυηνός θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους της ελληνικής διηγηματογραφίας. Τα διηγήματά του χαρακτηρίζονται από ψυχολογική εμβάθυνση, ρεαλισμό και έντονα προσωπικά βιώματα. Τα έργα του εξετάζουν θέματα όπως η οικογενειακή ζωή, οι ανθρώπινες σχέσεις, και οι ψυχολογικές αντιθέσεις, ενώ παράλληλα δίνουν σημαντική έμφαση στη θρησκεία και τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής.
Εκπαίδευση και Καριέρα:
Ο Βιζυηνός σπούδασε θεολογία και φιλολογία στην Κωνσταντινούπολη, το Βερολίνο και τη Λειψία. Η ακαδημαϊκή του καριέρα περιλαμβάνει διδασκαλία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ωστόσο, η ζωή του σημαδεύτηκε από ψυχική νόσο, η οποία οδήγησε στη σταδιακή κατάρρευση της υγείας του και τον πρόωρο θάνατό του σε ψυχιατρική κλινική.
Επίδραση:
Το έργο του Γεώργιου Βιζυηνού έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στη νεοελληνική λογοτεχνία, με την επιρροή του να παραμένει ισχυρή μέχρι σήμερα. Τα διηγήματά του έχουν επανειλημμένα εκδοθεί και αποτελούν αντικείμενο μελέτης και ανάλυσης.
Η λογοτεχνία του Βιζυηνού αντικατοπτρίζει με μοναδικό τρόπο την ελληνική κοινωνία του 19ου αιώνα και παραμένει εξαιρετικά σημαντική για την κατανόηση της ελληνικής ταυτότητας και ιστορίας.
Γεράσιμος Μαρκοράς
Ο Γεράσιμος Μαρκοράς (1826-1911) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ποιητές της Επτανησιακής Σχολής, μια λογοτεχνική κίνηση που αναπτύχθηκε στα Επτάνησα κατά τον 19ο αιώνα. Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από λυρισμό, πατριωτικό αίσθημα και επιρροές από τη λαϊκή παράδοση και τη δημοτική γλώσσα.
Βασικά Στοιχεία:
Γέννηση: 1826, Ληξούρι, Κεφαλονιά
Θάνατος: 1911, Κέρκυρα
Κύρια Έργα: «Ανθοδέσμη», «Διάφορα ποιήματα»
Λογοτεχνικό Έργο:
Η ποίηση του Μαρκορά εμπνέεται από τα ιδεώδη του ελληνικού αγώνα για την ανεξαρτησία, καθώς και από τη φύση και την ιστορία των Επτανήσων. Ήταν στενός φίλος και μαθητής του Διονυσίου Σολωμού, ο οποίος τον επηρέασε βαθιά. Ο Μαρκοράς ήταν ένθερμος υποστηρικτής της χρήσης της δημοτικής γλώσσας στην ποίηση και συχνά εξέφραζε πατριωτικά συναισθήματα στα έργα του.
Τα ποιήματά του συνδυάζουν λυρισμό και ελεγειακό ύφος, συχνά επενδυμένα με μια αίσθηση νοσταλγίας για την απώλεια της ηρωικής εποχής της ελληνικής επανάστασης. Αν και το έργο του δεν είναι τόσο εκτενές όσο εκείνο άλλων ποιητών της Επτανησιακής Σχολής, η ποιητική του δύναμη και η καθαρότητα του στίχου του τον καθιστούν μία από τις πιο εξέχουσες μορφές της σχολής αυτής.
Επίδραση:
Ο Γεράσιμος Μαρκοράς συνέβαλε σημαντικά στη διαμόρφωση της νεοελληνικής ποίησης και παραμένει μια σημαντική προσωπικότητα της λογοτεχνίας των Επτανήσων. Αν και η φήμη του υπήρξε μικρότερη σε σύγκριση με άλλους ποιητές της εποχής του, η ποιότητα και η συναισθηματική βάθος των έργων του εξασφάλισαν τη θέση του ως έναν από τους πιο σεβαστούς ποιητές της νεοελληνικής παράδοσης.
Ζυγούρης Τζαβέλλας
Ο Ζυγούρης Τζαβέλλας (1793–1855) ήταν Έλληνας αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, μέλος της φημισμένης Σουλιώτικης οικογένειας των Τζαβελλαίων, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Βασικά Στοιχεία:
Γέννηση: 1793, Σούλι
Θάνατος: 1855
Συμμετοχή στην Ελληνική Επανάσταση:
Ο Ζυγούρης Τζαβέλλας συμμετείχε ενεργά στις μάχες κατά των Οθωμανών και διακρίθηκε για τη γενναιότητά του. Η οικογένειά του ήταν γνωστή για τη μαχητικότητά της και είχε ήδη καταγράψει πολλές επιτυχίες εναντίον των Τουρκαλβανών και του Αλή Πασά των Ιωαννίνων πριν από την Επανάσταση.
Ο Ζυγούρης, μαζί με άλλους Σουλιώτες, έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε πολλές από τις κρίσιμες μάχες της επανάστασης, ιδιαίτερα στις περιοχές της Ηπείρου και της Στερεάς Ελλάδας. Η οικογένειά του υπήρξε πυλώνας των επαναστατικών προσπαθειών, και ο ίδιος συνδέθηκε στενά με άλλους ηγέτες του αγώνα.
Μεταγενέστερη Ζωή:
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, ο Ζυγούρης Τζαβέλλας συνέχισε να συμμετέχει στα πολιτικά δρώμενα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, όπως πολλοί άλλοι αγωνιστές της εποχής του. Αν και δεν έχει μείνει τόσο γνωστός όσο άλλα μέλη της οικογένειας Τζαβέλλα, η συμβολή του στον αγώνα για την ανεξαρτησία ήταν σημαντική.
Η οικογένεια Τζαβέλλα διατήρησε την επιρροή της και μετά την Επανάσταση, συμμετέχοντας στη διαμόρφωση της νέας ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας. Ο Ζυγούρης Τζαβέλλας παραμένει μια εξέχουσα φυσιογνωμία της ιστορίας του Σουλίου και της Ελληνικής Επανάστασης.
Αλίκη Διπλαράκου
Η Αλίκη Διπλαράκου είναι μια εμβληματική προσωπικότητα της ελληνικής ιστορίας, κυρίως λόγω των διακρίσεών της στον τομέα των καλλιστείων και της παρουσίασής της στο διεθνές κοινό.
Βασικά Στοιχεία:
Γέννηση: 28 Αυγούστου 1912, Αθήνα
Θάνατος: 30 Οκτωβρίου 2002
Καταγωγή: Μάνη, Ελλάδα
Καριέρα και Επιτυχίες:
Καλλιστεία 1930:
Η Αλίκη Διπλαράκου, παρόλο που βρέθηκε υποψήφια στα καλλιστεία του 1930 κατά τύχη, κέρδισε τον τίτλο της «Μις Ελλάς». Η συμμετοχή της στον διαγωνισμό έγινε υπό την πίεση του Προεδρεύοντα Αλέξανδρου Ζαΐμη, ο οποίος την παρότρυνε να συμμετάσχει, θεωρώντας την εθνική υπόθεση.
«Μις Ευρώπη» 1930:
Στις 6 Φεβρουαρίου 1930, η Αλίκη Διπλαράκου εκπροσώπησε την Ελλάδα στον διαγωνισμό «Μις Ευρώπη» στο Παρίσι και κέρδισε τον τίτλο της ομορφότερης γυναίκας της Ευρώπης, αποδεικνύοντας τη διεθνή της γοητεία.
Διεθνής Σκηνή:
Στις 13 Οκτωβρίου 1930, συμμετείχε στον διαγωνισμό «Μις Υφήλιος» στο Ρίο Ντε Ζανέιρο και κατέλαβε τη δεύτερη θέση μετά τη «Μις Βραζιλία», Γιολάντα Περέιρα.
Προσωπική Ζωή:
Πρώτος Γάμος:
Στις 31 Οκτωβρίου 1932, παντρεύτηκε τον Γάλλο αεροπόρο και επιχειρηματία Πολ-Λουίς Βεγιέρ, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Πολ Ανίκ (1933-1998).
Δεύτερος Γάμος:
Στις 15 Δεκεμβρίου 1945, παντρεύτηκε τον Άγγλο σερ Τζον Ράσελ, απόγονο του 6ου Δούκα του Μπέντφορντ. Από αυτή τη σχέση απέκτησε δύο παιδιά: την Τζορτζιάνα-Αλεξάνδρα (1947) και τον Αλεξάντερ Τσαρλς Τόμας (1950).
Υποσημειώσεις:
Η Αλίκη Διπλαράκου ξεχώρισε για την ενορχήστρωση της παρουσίας της και τη σαγηνευτική της εμφάνιση, που της επέτρεψε να συνδυάσει τη φυσική ομορφιά με τη μόρφωση και την ευφυΐα.
Έγινε γνωστή και για τη συμμετοχή της σε δημόσιες εμφανίσεις και ομιλίες, συμπεριλαμβανομένων διαλέξεων για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό στις ΗΠΑ.
Η επιτυχία και η διεθνής αναγνώριση της Αλίκης Διπλαράκου ανέδειξαν την Ελλάδα στη διεθνή σκηνή της ομορφιάς και της πολιτισμικής παράδοσης κατά τη διάρκεια της πρώτης μισής του 20ου αιώνα.