Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ
Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) στις 3 Σεπτεμβρίου 1974 από τον Ανδρέα Παπανδρέου αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Ο Παπανδρέου επέλεξε να ιδρύσει ένα νέο πολιτικό κόμμα με σοσιαλιστικό προσανατολισμό, αντί να επιστρέψει στην προδικτατορική Ένωση Κέντρου, αποσκοπώντας σε μια ουσιαστική αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Η διακήρυξη αρχών του ΠΑΣΟΚ, με το σύνθημα «Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση - Δημοκρατία», εξέφραζε την επιθυμία για μια ανεξάρτητη Ελλάδα, απαλλαγμένη από ξένες επιρροές και ελέγχους. Το κόμμα υιοθέτησε επίσης το σύμβολο του πράσινου ανατέλλοντος ήλιου, το οποίο έγινε άμεσα αναγνωρίσιμο και συνδέθηκε με τις αξίες και τους στόχους του ΠΑΣΟΚ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω του μια μεγάλη βάση υποστηρικτών, και το κόμμα του έγινε ένας από τους κύριους πόλους της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες. Το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε στις πολιτικές εξελίξεις, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση, και άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην ελληνική κοινωνία και πολιτική.
Η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου
© SanSimera.gr
Το ChatGPT είπε:
ChatGPT
Το πολιτικοστρατιωτικό κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 στην Αθήνα ήταν μια καθοριστική στιγμή για την ελληνική πολιτική ιστορία, καθώς οδήγησε στην παραχώρηση του πρώτου Συντάγματος από τον βασιλιά Όθωνα. Μέχρι τότε, ο Όθωνας κυβερνούσε ως απόλυτος μονάρχης, χωρίς την υποχρέωση να λογοδοτεί στον λαό.
Το κίνημα οργανώθηκε από πολιτικούς και στρατιωτικούς, κυρίως από τον Ανδρέα Μεταξά, τον Ανδρέα Λόντο και τον Ιωάννη Μακρυγιάννη, που ήθελαν την εισαγωγή του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος στην Ελλάδα. Το αίτημα για Σύνταγμα ήταν έντονο, καθώς η οικονομική κατάσταση της χώρας και η έλλειψη πολιτικών ελευθεριών είχαν δημιουργήσει ένα ευρύ κλίμα δυσαρέσκειας.
Τελικά, το κίνημα οδήγησε στην παραχώρηση Συντάγματος από τον Όθωνα, ο οποίος αναγκάστηκε να αποδεχθεί τα αιτήματα των επαναστατών, διαμορφώνοντας το πρώτο ελληνικό Σύνταγμα το 1844. Αυτό αποτέλεσε τη βάση για τη μετέπειτα εξέλιξη του ελληνικού κράτους σε μια συνταγματική μοναρχία, όπου η εξουσία του βασιλιά περιοριζόταν και η Βουλή έπαιζε σημαντικότερο ρόλο στη διακυβέρνηση.
Ειρήνη Παπά: Η ζωή και η καριέρα της εμβληματικής ηθοποιού
Η Ειρήνη Παπά, γεννημένη ως Ειρήνη Λελέκου, υπήρξε μία από τις πιο εμβληματικές και διεθνούς φήμης Ελληνίδες ηθοποιούς. Η Παπά κατέκτησε παγκόσμια αναγνώριση χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες της, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Γνωστή για την λιτή και δωρική παρουσία της, καθώς και για την αρχαιοελληνική ομορφιά της, η Παπά κατάφερε να ενσαρκώσει με μοναδικό τρόπο τους μεγάλους ρόλους της αρχαίας τραγωδίας.
Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Παπά συνεργάστηκε με μερικούς από τους πιο επιφανείς σκηνοθέτες, όπως ο Μιχάλης Κακογιάννης, με τον οποίο ανέπτυξε μια πολυετή καλλιτεχνική συνεργασία. Ερμήνευσε δυνατούς ρόλους σε ταινίες όπως η «Ηλέκτρα» (1962), «Αλέξης Ζορμπάς» (1964) και «Τρωάδες» (1971), καθιστώντας την μια από τις πιο αναγνωρίσιμες προσωπικότητες της παγκόσμιας κινηματογραφικής σκηνής.
Η καριέρα της ξεκίνησε στην Ελλάδα, όπου μαγνήτισε την προσοχή με την ομορφιά και το ταλέντο της. Από τα πρώτα της βήματα στο θέατρο και στον κινηματογράφο, όπως στην ταινία «Χαμένοι άγγελοι» (1948), μέχρι τις διεθνείς παραγωγές όπως «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» (1961), η Παπά απέδειξε πως μπορούσε να λάμψει σε οποιαδήποτε σκηνή.
Η Ειρήνη Παπά υπήρξε όχι μόνο μια χαρισματική ηθοποιός αλλά και μια δυναμική γυναίκα με σημαντική συμβολή στην προβολή του ελληνικού πολιτισμού διεθνώς. Η κληρονομιά της παραμένει ανεξίτηλη, καθώς συνέβαλε καθοριστικά στην ανάδειξη της Ελλάδας στην παγκόσμια καλλιτεχνική κοινότητα. Η Παπά έφυγε από τη ζωή στις 14 Σεπτεμβρίου 2022, αφήνοντας πίσω της ένα σημαντικό καλλιτεχνικό έργο που συνεχίζει να εμπνέει.
Αγία Φοίβη
Φοίβη, η οποία τιμάται στις 3 Σεπτεμβρίου, υπήρξε σημαντική προσωπικότητα της πρώτης χριστιανικής κοινότητας και διακόνισσα στην υπηρεσία του Αποστόλου Παύλου. Στην Επιστολή προς Ρωμαίους, ο Παύλος την αναγνωρίζει ως «αδελφήν και διάκονον της εκκλησίας της εν Κεγχρεαίς», δείχνοντας έτσι τον ιδιαίτερο ρόλο που είχε στην εκκλησία της Κεγχρεαίς, μιας από τις σημαντικές πόλεις της αρχαίας Κορινθίας.
Η Φοίβη ήταν υπεύθυνη για την παράδοση της επιστολής προς τους Ρωμαίους, μια αποστολή που απαιτούσε μεγάλη εμπιστοσύνη και ευθύνη. Η αναφορά του Παύλου στην Επιστολή προς Ρωμαίους (Ρωμαίους 16:1-2) είναι σημαντική, καθώς αναγνωρίζει τη Φοίβη ως «προστάτιδα πολλών» και εκφράζει την εκτίμηση του προς εκείνη.
Η γιορτή της Φοίβης στις 3 Σεπτεμβρίου είναι μια ευκαιρία να τιμηθεί η συμβολή των γυναικών στην πρώιμη Εκκλησία και να αναγνωριστεί η σημαντική τους συνεισφορά στην ανάπτυξη του χριστιανισμού.
Έλλη Λαμπέτη
Η Έλλη Λαμπέτη, κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1926 στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου. Ο πατέρας της, Κώστας Λούκος, ήταν ιδιοκτήτης ταβέρνας και η μητέρα της, Αναστασία Σταμάτη. Ο παππούς της, Καπετάν-Σταμάτης, είχε πολεμήσει στην Επανάσταση του 1821 στο πλευρό του Κολοκοτρώνη.
Η οικογένεια Λούκου μετακόμισε στην Αθήνα το 1928. Παρά την αρχική αποτυχία της να εισαχθεί στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, η οποία την πήρε κοντά της ως μαθήτρια. Το νέο της επώνυμο, Λαμπέτη, το επέλεξε από το βιβλίο «Αστραπόγιανος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Η καριέρα της απογειώθηκε το 1942 με την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν. Το 1946 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι». Έγινε γνωστή για την ερμηνεία της στο έργο «Γυάλινος Κόσμος» του Θέατρου Τέχνης του Καρόλου Κουν και συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη.
Η προσωπική της ζωή είχε σημαντικές στιγμές. Παντρεύτηκε τον Μάριο Πλωρίτη το 1950, αλλά ο γάμος τους δεν κράτησε. Στη συνέχεια, υπήρξε ζευγάρι με τον Δημήτρη Χορν, με τον οποίο συγκρότησαν έναν από τους πιο σημαντικούς θιάσους της εποχής. Μαζί έπαιξαν σε έργα όπως «Ο βροχοποιός» και «Νυφικό Κρεβάτι». Στην μεγάλη οθόνη, συμπρωταγωνίστησαν στην ταινία «Κάλπικη Λίρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα.
Η σχέση της με τον Δημήτρη Χορν τελείωσε το 1959. Στη ζωή της ακολούθησαν τραγικά γεγονότα, όπως η απώλεια της μητέρας της και του μωρού που θα αποκτούσε με τον Χορν, ενώ η υιοθέτηση της Ελίζας, ενός παιδιού, έφερε δικαστικές περιπέτειες. Τα επόμενα χρόνια πάλευε με τον καρκίνο, αλλά συνέχισε να εργάζεται στο θέατρο, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές.
Η τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1981 στο έργο «Σάρα - Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού». Έχασε τη φωνή της και τελικά άφησε την τελευταία της πνοή στις 3 Σεπτεμβρίου 1983, στο αμερικάνικο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.
Η ζωή της αποτυπώθηκε σε βιβλίο από τον φίλο της Φρέντυ Γερμανό, που έγινε μπεστ σέλερ. Η φιλμογραφία της περιλαμβάνει σημαντικές ταινίες όπως «Αδούλωτοι Σκλάβοι» (1946), «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1954), «Ιστορία μιας Κάλπικης Λίρας» (1955) και «Το τελευταίο Ψέμα» (1958).
Πηγή: SanSimera.gr
Φάνια Καπλάν: Η γυναίκα που προσπάθησε να δολοφονήσει τον Λένιν
Η Φάνια Καπλάν, πραγματικό όνομα Φέιγκα Χαΐμοβνα Ρόϊτμπλατ, γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1890 στην επαρχία Βολχίνιαν της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σημερινή Ουκρανία). Ερχόμενη από μια φτωχή εβραϊκή οικογένεια, ήταν το ένα από τα επτά παιδιά της οικογένειας. Στην εφηβεία της, εντάχθηκε στο Κόμμα των Σοσιαλεπαναστών (Εσέρων) και συμμετείχε σε βομβιστικές ενέργειες κατά του τσαρικού καθεστώτος, γεγονός που οδήγησε στη σύλληψή της και στην καταδίκη της σε ισόβια κάθειρξη.
Αποφυλακίστηκε το 1917 μετά τη Φεβρουαριανή Επανάσταση, που ανέτρεψε το τσαρικό καθεστώς και εγκαθίδρυσε μια προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση. Η Φάνια Καπλάν συμμετείχε στην Οκτωβριανή Επανάσταση, που ανέτρεψε την κυβέρνηση του Κερένσκι και οδήγησε στην οικοδόμηση του κομμουνιστικού καθεστώτος υπό τους Μπολσεβίκους του Λένιν.
Η αποτυχία της Σοσιαλεπαναστατικής αντιπολίτευσης να συμφωνήσει με τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, η οποία κατέληξε σε ειρηνική συμφωνία με τις Κεντρικές Δυνάμεις, οδήγησε στην απόφασή της να δολοφονήσει τον Λένιν. Στις 30 Αυγούστου 1918, η Καπλάν πυροβόλησε τον Λένιν με ένα πιστόλι έξω από εργοστάσιο στη Μόσχα, προκαλώντας του σοβαρούς τραυματισμούς.
Αμέσως μετά την πράξη της, συνελήφθη και ανακρίθηκε από τη μυστική αστυνομία του καθεστώτος ΤσεΚά (προδρόμος της Κα-Γκε-Μπε). Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, δήλωσε ότι δρούσε μόνη της και παραμένει πιστή στην Επανάσταση, αν και χαρακτήρισε τον Λένιν ως προδότη των επαναστατικών αρχών.
Η εκτέλεση της Φάνια Καπλάν πραγματοποιήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1918, με διαταγή του Γιάκοβ Σβερντλόφ, ηγετικού στελέχους των Μπολσεβίκων. Οι ιστορικές αναφορές την περιγράφουν ως μια ακραία φανατική επαναστάτρια, η οποία προτίμησε να δώσει τη ζωή της παρά να δει την επανάσταση να καταρρέει.
Πηγή: SanSimera.gr
Πέτερ Λίντμπεργκ (Peter Lindbergh) ήταν ένας από τους πιο εμβληματικούς φωτογράφους της βιομηχανίας της μόδας, με σημαντική επίδραση στη σύγχρονη φωτογραφία μόδας. Γεννημένος στις 23 Νοεμβρίου 1944 στην Πολωνία, ο Λίντμπεργκ ανέδειξε την τέχνη της φωτογραφίας μόδας σε νέα επίπεδα, συνδυάζοντας την τέχνη της φωτογραφίας με τις ιδιαίτερες ανάγκες και απαιτήσεις της βιομηχανίας μόδας.
Ο Λίντμπεργκ έγινε ευρέως γνωστός για τις μαυρόασπρες φωτογραφίες του, οι οποίες συχνά είχαν ως στόχο την αποτύπωση της φυσικής ομορφιάς των μοντέλων χωρίς υπερβολικό μακιγιάζ ή ψηφιακή επεξεργασία. Αυτή η προσέγγιση ενίσχυσε την αυθεντικότητα και την αλήθεια των εικόνων του, κάνοντάς τον ένα από τους πιο σεβαστούς φωτογράφους μόδας της εποχής του.
Με την καριέρα του να περιλαμβάνει συνεργασίες με κορυφαία περιοδικά όπως το Vogue, το Harper's Bazaar και το Vanity Fair, ο Λίντμπεργκ άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στη βιομηχανία της μόδας. Επίσης, ήταν υπεύθυνος για κάποιες από τις πιο εμβληματικές καμπάνιες για μεγάλα ονόματα της μόδας όπως η Chanel, η Dior και η Giorgio Armani.
Ο Λίντμπεργκ επηρεάσε καθοριστικά την εικόνα της μόδας και παραμένει μια σημαντική φιγούρα στην ιστορία της φωτογραφίας, συνδυάζοντας την τέχνη με την πραγματικότητα με μοναδικό τρόπο.
Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επισκεφτείτε την πηγή: SanSimera.gr
Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας
Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας (1906-1994) ήταν ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ζωγράφους και γλύπτες της «γενιάς του ‘30», γνωστός για τη συνδυασμένη επιρροή της ελληνικής παράδοσης και του ευρωπαϊκού μοντερνισμού στο έργο του. Η καλλιτεχνική του πορεία χαρακτηρίζεται από την εξερεύνηση των ορίων της τέχνης, συνδυάζοντας την παράδοση με την πρωτοπορία.
Βιογραφικά Στοιχεία
Ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1906 στην Αθήνα. Ήταν γιος του υποναυάρχου Αλέξανδρου Χατζηκυριάκου και της Ελένης Γκίκα, και προερχόταν από οικογένειες που είχαν σημαντική συμμετοχή στην Επανάσταση του 1821.
Εκπαίδευση και Καριέρα
Μετά τις πρώτες του σπουδές με τον Κωνσταντίνο Παρθένη, ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα στην Σορβόνη και σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική με τον Ροζέ Μπισιέρ και τον Δημήτριο Γαλάνη. Εξέθεσε για πρώτη φορά στο Σαλόνι των Ανεξαρτήτων (1923) και συνέχισε με συμμετοχές σε άλλα σημαντικά Σαλόνια στο Παρίσι.
Σημαντικές Συμβολές
1927: Πρώτη ατομική έκθεση στη Γκαλερί Περσιέ στο Παρίσι.
1933: Οργάνωσε το Δ’ Συνέδριο της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα με τον Λε Κορμπιζιέ.
1941: Εξελέγη καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και δίδαξε μέχρι το 1958.
1950: Αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στην 25η Μπιενάλε της Βενετίας.
1970: Απονομή του Αριστείου των Καλών Τεχνών από την Ακαδημία Αθηνών.
Μουσείο Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα
Το 1991, ιδρύθηκε το Μουσείο Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα στην οικία του στην οδό Κριεζώτου 3 στην Αθήνα, το οποίο παραχωρήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη. Το μουσείο φιλοξενεί μεγάλο μέρος του έργου του και αποτελεί σημαντικό πολιτιστικό κέντρο.
Ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 1994. Η κληρονομιά του συνεχίζει να επηρεάζει τη σύγχρονη τέχνη και το έργο του εκτίθεται σε σημαντικά μουσεία παγκοσμίως.
Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επισκεφτείτε την πηγή: SanSimera.gr.
Ηλίας Πετρόπουλος (1930-2003) ήταν Έλληνας λαογράφος και συγγραφέας, γνωστός για τη μελέτη του αστικού περιθωρίου, της πορνείας, της σεξουαλικότητας και του υπόκοσμου στην Ελλάδα. Ο Πετρόπουλος θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς "λαογράφους του άστεως" της σύγχρονης εποχής, εστιάζοντας σε πλευρές της κοινωνίας που συχνά αγνοούνται ή στιγματίζονται.
Βιογραφικά Στοιχεία
Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε το 1930 στην Αθήνα. Μελετώντας και καταγράφοντας τις περιθωριακές πλευρές της ελληνικής κοινωνίας, ανέπτυξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για θέματα που σχετίζονται με την αστική ζωή και τον υπόκοσμο.
Σημαντικότερες Δουλειές
"Οι Σακάτες" (1966): Ένα βιβλίο που εξετάζει τη ζωή των ατόμων που ζουν στην κοινωνική περιθωριοποίηση.
"Αναρχία: Κείμενα και Μαρτυρίες" (1970): Μια εργασία που αναλύει τις κοινωνικές και πολιτικές πλευρές της αναρχίας.
"Η Μαρτυρία του Ερωτικού Κόσμου" (1976): Εξέταση της σεξουαλικότητας και της πορνείας στην Ελλάδα.
Νομικές Δυσκολίες
Ο Πετρόπουλος καταδικάστηκε για κάποια από τα βιβλία του, κυρίως λόγω της περιεχομένου τους που θεωρήθηκε προκλητικό και αμφιλεγόμενο. Οι δουλειές του προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις στην κοινωνία, γεγονός που επηρέασε την καριέρα του.
Κληρονομιά
Η δουλειά του Πετρόπουλου έχει αναγνωριστεί για την έντονη κοινωνική της αναφορά και τη λεπτομερή καταγραφή της ζωής των ατόμων που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Η συμβολή του στη λαογραφία και η ανάλυση των κοινωνικών φαινομένων συνεχίζουν να είναι αντικείμενο μελέτης και ενδιαφέροντος.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή και το έργο του Ηλία Πετρόπουλου, μπορείτε να επισκεφθείτε την πηγή: SanSimera.gr.
Εντουάρντο Γκαλεάνο (1940 – 2015) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς και δημοσιογράφους της Λατινικής Αμερικής, γνωστός για τη συνδυασμένη χρήση μυθιστορήματος, δημοσιογραφίας, ιστορίας και πολιτικής ανάλυσης.
Βιογραφικά Στοιχεία
Γέννηση: 3 Σεπτεμβρίου 1940, Μοντεβιδέο, Ουρουγουάη.
Θάνατος: 13 Απριλίου 2015, Μοντεβιδέο, Ουρουγουάη.
Καριέρα και Έργα
Ο Γκαλεάνο ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα σε ηλικία 14 ετών με τη σοσιαλιστική εφημερίδα «El Sol». Στη συνέχεια, μεταξύ 1961 και 1966, διηύθυνε το εβδομαδιαίο περιοδικό «Marcha» και την εφημερίδα «Epoca». Η πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ουρουγουάη τον οδήγησε σε εξορία, όταν φυλακίστηκε το 1973 και στη συνέχεια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα μετά το πραξικόπημα.
Σημαντικά Βιβλία
"Οι Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής" (1971): Το πιο διάσημο έργο του, που αναλύει την οικονομική εκμετάλλευση της Λατινικής Αμερικής από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις και τους σύγχρονους αποικιοκράτες. Παρά την αναγνώριση και επιτυχία του, ο Γκαλεάνο εξέφρασε αργότερα αυτοκριτική για το βιβλίο, χαρακτηρίζοντάς το βαρετό και ανεπαρκές από πλευράς παιδείας.
"Μνήμη Φωτιάς" (1982-1986): Μια τριλογία που συνδυάζει ιστορία και λογοτεχνία για να αναδείξει τις κατακερματισμένες μνήμες της Λατινικής Αμερικής.
"Καθρέφτες: Μία Σχεδόν Παγκόσμια Ιστορία": Ένα έργο που εξετάζει την ιστορία από την πλευρά των ηττημένων και των καταπιεσμένων.
"Ένας Κόσμος Ανάποδα": Δοκίμια για την εποχή της παγκοσμιοποίησης.
"Τα Χίλια Πρόσωπα του Ποδοσφαίρου": Μια ιστορία του ποδοσφαίρου, με κριτική προς τους αριστερούς διανοούμενους που το απορρίπτουν.
Βραβεία και Τιμές
Ο Γκαλεάνο τιμήθηκε με πολλά βραβεία, όπως το κουβανικό βραβείο «Casa de las Americas» (1975, 1978), το American Book Award (για την τριλογία «Μνήμη Φωτιάς»), το διεθνές βραβείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων Global Exchange (2006) και το σουηδικό βραβείο «Stig Dagerman» (2010).
Προσωπική Ζωή
Είχε τρεις γάμους και απέκτησε τρία παιδιά από τις δύο πρώτες συζύγους του. Ο Γκαλεάνο δεν υπήρξε ποτέ ιστορικός με την παραδοσιακή έννοια, αλλά παρέμεινε πιστός στη συγγραφική του φωνή που συνδύαζε την προσωπική του μνήμη με κοινωνική και πολιτική ανάλυση.
Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επισκεφθείτε την πηγή: SanSimera.gr.