Η "Δίκη των Έξι" αποτελεί ένα από τα πλέον δραματικά γεγονότα του Εθνικού Διχασμού στην Ελλάδα, αμέσως μετά την καταστροφική έκβαση της Μικρασιατικής Εκστρατείας το 1922. Μετά την ήττα του ελληνικού στρατού και την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, οι αξιωματικοί του κινήματος της 11ης Σεπτεμβρίου 1922, υπό τους Πλαστήρα, Γονατά και Φωκά, ανέλαβαν την εξουσία. Το κίνημα, βασιζόμενο στη διάχυτη άποψη ότι η ήττα ήταν αποτέλεσμα προδοσίας και όχι αδυναμίας του στρατού, οδήγησε σε μαζικές διαδηλώσεις και πίεση για απόδοση ευθυνών στους πολιτικούς και στρατιωτικούς που θεωρήθηκαν υπαίτιοι.
Η "Δίκη των Έξι" ξεκίνησε στις 31 Οκτωβρίου 1922 και ολοκληρώθηκε στις 15 Νοεμβρίου, με την καταδίκη σε θάνατο έξι από τους κατηγορούμενους: τον Δημήτριο Γούναρη, τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, τον Νικόλαο Στράτο, τον Νικόλαο Θεοτόκη, τον Γεώργιο Μπαλτατζή και τον Γεώργιο Χατζανέστη. Οι Μιχαήλ Γούδας και Ξενοφών Στρατηγός καταδικάστηκαν σε ισόβια. Η δίκη διεξήχθη σε ιδιαίτερα τεταμένο κλίμα και με διεθνή πίεση για επιείκεια, αλλά το στρατοδικείο υπό τον υποστράτηγο Αλέξανδρο Οθωναίο προχώρησε στην επιβολή των αυστηρών ποινών.
Η εκτέλεση των έξι πραγματοποιήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1922, στον χώρο εκτελέσεων στου Γουδή, γεγονός που προκάλεσε ισχυρές αντιδράσεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς. Η απόφαση θεωρήθηκε έκφραση του πάθους της εποχής και της έντονης πόλωσης που επικρατούσε, ενώ άφησε ανεξίτηλο στίγμα στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας για δεκαετίες.
Ο Σον Κόνερι ήταν αναμφίβολα ένας από τους πιο εμβληματικούς ηθοποιούς του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα γνωστός ως ο πρώτος και, για πολλούς, ο καλύτερος Τζέιμς Μποντ. Η ερμηνεία του ως Πράκτορας 007 στο "Dr. No" (1962) άνοιξε τον δρόμο για μια επιτυχημένη σειρά ταινιών, ενώ ο Κόνερι απέκτησε φήμη και αναγνώριση σε παγκόσμιο επίπεδο. Με τη μαγνητική του παρουσία και τον άψογο χειρισμό του ρόλου, έθεσε τον πήχη για τους ηθοποιούς που ακολούθησαν στον ρόλο του Μποντ.
Πέρα από τον ρόλο αυτό, ο Κόνερι ανέπτυξε μια εξαιρετική καριέρα, παίζοντας σε αξιόλογες ταινίες, όπως "Οι Αδιάφθοροι" (The Untouchables, 1987), που του χάρισε Όσκαρ Β' ανδρικού ρόλου, και "Το Όνομα του Ρόδου" (1986). Παράλληλα, η αξεπέραστη σκωτική προφορά και η ακαταμάχητη γοητεία του τον κατέστησαν διαχρονικά αγαπητό.
Ο Κόνερι αποσύρθηκε από την υποκριτική το 2003, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά που εξακολουθεί να εμπνέει τους θαυμαστές του κινηματογράφου. Η αγάπη του για τη Σκωτία παρέμεινε ακλόνητη, καθώς ήταν ένθερμος υποστηρικτής της σκωτσέζικης ανεξαρτησίας και μέλος του Εθνικού Κόμματος Σκωτίας (SNP). Απεβίωσε στις 31 Οκτωβρίου 2020, σε ηλικία 90 ετών, αφήνοντας το δικό του στίγμα στην ιστορία του κινηματογράφου και τις καρδιές των θεατών παγκοσμίως.
ο Halloween, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 31 Οκτωβρίου κυρίως στις ΗΠΑ και στον Καναδά, είναι μια μέρα γεμάτη χρώμα, φαντασία και... μυστήριο! Οι πόλεις μεταμορφώνονται σε σκηνικά τρόμου με κολοκύθες που φεγγοβολούν, σκελετούς, μάγισσες και φαντάσματα. Τα παιδιά ντύνονται με αποκριάτικες στολές, γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν, ζητώντας γλυκίσματα από τους οικοδεσπότες – μια παράδοση που θυμίζει τα κάλαντα.
Η προέλευση του Halloween χάνεται πίσω στους αιώνες, με ρίζες στους εορτασμούς των Κελτών, που τιμούσαν τις ψυχές των νεκρών κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Samhain. Πιστεύεται ότι αυτή τη νύχτα τα πνεύματα έρχονταν στον κόσμο των ζωντανών, και οι άνθρωποι προσπαθούσαν να τα διώξουν με στολές και θόρυβο. Η παράδοση αυτή έφτασε στη Βόρεια Αμερική μέσω Ιρλανδών μεταναστών στα μέσα του 19ου αιώνα.
Παρόλο που κάποιοι χριστιανικοί κύκλοι επικρίνουν το Halloween λόγω των ειδωλολατρικών του στοιχείων, η γιορτή έχει καθιερωθεί κυρίως ως ένα χαρούμενο γεγονός για μικρούς και μεγάλους. Για την αμερικανική βιομηχανία ζαχαρωτών, είναι μια από τις πιο επικερδείς περιόδους του χρόνου, ξεπερνώντας ακόμα και τις πωλήσεις των Χριστουγέννων.
Ο κινηματογράφος, φυσικά, έχει εμπνευστεί ιδιαίτερα από το Halloween, με κλασικές ταινίες τρόμου όπως το θρυλικό Halloween του Τζον Κάρπεντερ να έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του. Η ατμόσφαιρα της γιορτής αποτελεί ιδανικό φόντο για πολλές ταινίες, από κωμωδίες μέχρι θρίλερ.
Αν και το Halloween δεν είναι τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα, όλο και περισσότεροι το γιορτάζουν με πάρτι, στολές και στολισμένες κολοκύθες, φέρνοντας λίγη από την ατμόσφαιρα του εξωτερικού.
Ο Άγιος Αριστόβουλος, ένας από τους 70 Αποστόλους του Χριστού, τιμάται στις 31 Οκτωβρίου από την Εκκλησία, και την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Αριστόβουλος. Ήταν εξελληνισμένος Εβραίος και στενός συνοδοιπόρος του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος τον χειροτόνησε επίσκοπο στη Βρετανία. Εκεί, ο Άγιος Αριστόβουλος δίδαξε τον χριστιανισμό με ζήλο και αφιέρωσε τη ζωή του στη διάδοση της πίστης πριν από την κοίμησή του. Ο βίος του αποτελεί παράδειγμα αφοσίωσης στο ιεραποστολικό έργο της πρώιμης Εκκλησίας.
Οι 95 Θέσεις του Μαρτίνου Λούθηρου, που αναρτήθηκαν στις 31 Οκτωβρίου 1517 στην εκκλησία των Αγίων Πάντων στη Βιτεμβέργη, αποτέλεσαν το έναυσμα για την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Με αυτές, ο Λούθηρος εναντιώθηκε στην πρακτική της πώλησης συγχωροχαρτιών και κατήγγειλε την παπική διδασκαλία, υποστηρίζοντας ότι παραποιεί την αυθεντική χριστιανική διδασκαλία. Στόχος του ήταν να αποκαταστήσει τη θρησκευτική ηθική και να ενισχύσει τη μελέτη της Βίβλου.
Η ανάρτηση προκάλεσε αναστάτωση στο Βατικανό, και παρά τις έντονες αντιδράσεις, ο Λούθηρος αρνήθηκε να ανακαλέσει χωρίς αποδείξεις από την Αγία Γραφή. Ως αποτέλεσμα, ο Λούθηρος αφαιρέθηκε από τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα, αφορίστηκε το 1521 και ανακηρύχθηκε παράνομος από τον αυτοκράτορα Κάρολο Ε΄. Παρά τις αντιξοότητες, ο Λούθηρος συνέχισε το έργο του, μεταφράζοντας τη Βίβλο στα γερμανικά, καθιστώντας την πιο προσιτή και θεμελιώνοντας το κίνημα του Προτεσταντισμού.
Στις 31 Οκτωβρίου 1985, μία τρομοκρατική επίθεση στην Αθήνα σόκαρε τη χώρα, όταν μια βόμβα εξερράγη μέσα σε αστικό λεωφορείο γεμάτο επιβάτες, προκαλώντας τον τραυματισμό 39 ατόμων, εκ των οποίων οι 10 σοβαρά, ενώ ένας από τους τραυματίες υπέστη ακρωτηριασμό. Το λεωφορείο «Ίκαρους», εκτελώντας το δρομολόγιο Ακαδημία - Αργυρούπολη, κινείτο στην οδό Βουλιαγμένης στο ύψος της Δάφνης, όταν σημειώθηκε η έκρηξη, που είχε ως αποτέλεσμα πολλοί επιβάτες να εκσφενδονιστούν στο οδόστρωμα, ενώ το λεωφορείο κατεστραμμένο έμοιαζε με «κονσερβοκούτι».
Η αρχική ανακοίνωση ανέφερε πως η βόμβα είχε τοποθετηθεί έξω από το σπίτι του βιομήχανου Τσάτσου, στην οδό Κανάρη, αλλά δεν βρέθηκε εκεί κανένα εκρηκτικό. Η βόμβα είχε τελικά μεταφερθεί στο λεωφορείο από κάποιον που, ξεγελασμένος από το πολυτελές περιτύλιγμά της, πίστεψε ότι περιείχε κάτι πολύτιμο. Οι αρχές υποψιάστηκαν έναν ιρακινό φοιτητή που βρισκόταν ανάμεσα στους τραυματίες, αλλά η υπόθεση δεν προχώρησε λόγω της επιστροφής του στην πατρίδα του.
Την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβε η «Επαναστατική Μαχητική Αριστερά» (ΕΜΑ), η οποία δεν ξαναεμφανίστηκε, αν και οι αρχές πιστεύουν πως τα μέλη της ίδρυσαν αργότερα την οργάνωση «1η Μάη», που συνδέεται με άλλες σημαντικές τρομοκρατικές ενέργειες της περιόδου
Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888–1944) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς και ιδιαίτερους ποιητές του Μεσοπολέμου, με έργο που εντάσσεται στη νεοσυμβολιστική και νεορομαντική σχολή. Γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του στρατιωτικού και πολιτικού Λεωνίδα Λαπαθιώτη και της Βασιλικής Παπαδοπούλου, ανιψιάς του Χαρίλαου Τρικούπη. Παρά την εκπαίδευσή του στη Νομική Σχολή Αθηνών, αφιερώθηκε στην ποίηση, αρχίζοντας να δημοσιεύει έργα του από τα νεανικά του χρόνια.
Η ποίηση του Λαπαθιώτη χαρακτηρίζεται από αισθητισμό και έντονη μελαγχολία, με πρότυπο τον Όσκαρ Ουάιλντ και σαφείς συμβολιστικές επιρροές. Η προσωπική του ζωή ήταν τολμηρή για τα δεδομένα της εποχής, ενώ αντιμετώπισε δυσκολίες εξαιτίας του εθισμού του στις ναρκωτικές ουσίες και των οικονομικών προβλημάτων. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός, ενώ συμμετείχε στο βενιζελικό κίνημα της Εθνικής Άμυνας το 1917. Η απώλεια των γονιών του και οι στερήσεις της Κατοχής επιδείνωσαν τη μελαγχολία του, οδηγώντας τον τελικά στην αυτοκτονία στις 7 Ιανουαρίου του 1944.
Ο Λαπαθιώτης παραμένει μια αινιγματική και τραγική μορφή, που εμπλούτισε την ελληνική λογοτεχνία με στίχους βαθιά αισθαντικούς και συγκινησιακά φορτισμένους.
Ο Διονύσιος Αιγινήτης, με πραγματικό επώνυμο Χατζής, ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς γιατρούς του 19ου αιώνα και ευεργέτης, ο οποίος με το κληροδότημά του συνέβαλε στην ίδρυση του Αιγινήτειου Νοσοκομείου στην Αθήνα, που μέχρι και σήμερα είναι ένα σημαντικό κέντρο νευροψυχιατρικής.
Γεννημένος στην Αίγινα λίγο πριν την Επανάσταση του 1821, ο Αιγινήτης εκπαιδεύτηκε στο «Σχολείον Αιγίνης» υπό τον Νεόφυτο Δούκα και συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα, όπου είχε την επιρροή του Γεωργίου Γενναδίου. Ακολούθησαν οι σπουδές του στην ιατροχειρουργική και, με την επιθυμία να προσφέρει στον στρατό ως αξιωματικός υγειονομικού, έφυγε για σπουδές στη Βιέννη και το Βερολίνο, λαμβάνοντας το διδακτορικό του το 1848.
Το 1849, διορίστηκε υφηγητής της Παθολογικής Ανατομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και προήχθη τα επόμενα χρόνια έως τη θέση του τακτικού καθηγητή. Ήταν πρωτοπόρος στη διάδοση και χρήση της μεθόδου επικρούσεως και ακροάσεως του θώρακα στην Ελλάδα, έχοντας διδαχθεί αυτήν τη μέθοδο στο εξωτερικό.
Μετά την απόκτηση μεγάλης περιουσίας από το ιατρικό επάγγελμα, δώρισε 200.000 δραχμές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για την ίδρυση νοσοκομείου στο οποίο θα γινόταν διδασκαλία κλινικών μαθημάτων. Το Αιγινήτειο άνοιξε τις πόρτες του στις 11 Σεπτεμβρίου 1904 και έκτοτε θεωρείται σημαντικό για την ελληνική νευροψυχιατρική, καθώς συνεχίζει να υποστηρίζει την έρευνα και την περίθαλψη στον τομέα αυτό. Ο Διονύσιος Αιγινήτης απεβίωσε το 1884, αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία παρακαταθήκη στην ελληνική ιατρική επιστήμη.
Ο Νίκος Εγγονόπουλος υπήρξε τεχνίτης του χρωστήρα και του στίχου, ένας από τους πιο συνεπείς εκπροσώπους του Υπερρεαλισμού στην Ελλάδα. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Οκτωβρίου 1907 και πέρασε τα μαθητικά του χρόνια εσωτερικός σε σχολείο στο Παρίσι. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1927 για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, ενώ παράλληλα εργάστηκε και σπούδασε.
Από το 1930 έως το 1933 εργάστηκε ως σχεδιαστής στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων και το 1932 γράφτηκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Η πρώτη του ατομική έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1939, ενώ το 1940 δημοσίευσε την ποιητική του συλλογή «Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν», που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συμμετείχε στον πόλεμο, αιχμαλωτίστηκε και κατάφερε να δραπετεύσει επιστρέφοντας στην Αθήνα. Το 1944 παρουσίασε το έργο «Μπολιβάρ», που χαρακτηρίζεται ως «Ύμνος εις την Ελευθερία».
Από το 1945, υπηρέτησε ως καθηγητής στο ΕΜΠ, όπου έμεινε έως το 1973. Είχε λάβει πολλές διακρίσεις, όπως το Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1958 και το 1979. Πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 1985 και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Ο Νίκος Εγγονόπουλος έχει αφήσει σημαντική κληρονομιά στην ελληνική λογοτεχνία και τέχνη, με ποιήματα του που έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και μελοποιηθεί από σπουδαίους μουσικούς, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις.
Η κληρονομιά του Φελίνι
Ο Φεντερίκο Φελίνι απέκτησε διεθνή φήμη και αναγνώριση, κερδίζοντας πλήθος βραβείων, συμπεριλαμβανομένων πέντε βραβείων Όσκαρ. Το έργο του επηρέασε πολλούς σύγχρονους σκηνοθέτες και αποτελεί αναφορά στην ιστορία του κινηματογράφου. Στις ταινίες του, ο Φελίνι συνέθεσε μια μοναδική γλώσσα εικόνας, συνδυάζοντας το όνειρο και την πραγματικότητα με την αίσθηση του σουρεαλισμού.
Η αφοσίωσή του στην τέχνη του κινηματογράφου, η ικανότητά του να δημιουργεί φανταστικούς κόσμους και η συναισθηματική του βάθος έκαναν τις ταινίες του να ξεχωρίζουν και να αντέχουν στον χρόνο. Μέσα από τις ταινίες του, ο Φελίνι εξερεύνησε τις ανθρώπινες σχέσεις, την ύπαρξη, τη μνήμη και την πολιτιστική ταυτότητα, αφήνοντας μια ανεξίτηλη σφραγίδα στον κινηματογράφο και στην κουλτούρα της Ιταλίας.
Προσωπική ζωή και κληρονομιά
Ο Φελίνι είχε μια βαθιά και μακροχρόνια σχέση με την Τζουλιέτα Μασίνα, η οποία όχι μόνο υπήρξε σύζυγός του αλλά και η μούσα του, πρωταγωνιστώντας σε πολλές από τις πιο εμβληματικές ταινίες του. Ο γάμος τους υπήρξε πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας, αν και πέρασαν και δύσκολες στιγμές, όπως ο θάνατος του γιου τους.
Ο Φεντερίκο Φελίνι πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 1993 στη Ρώμη, αφήνοντας πίσω του ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στην τέχνη του κινηματογράφου. Η κληρονομιά του συνεχίζει να εμπνέει νέες γενιές σκηνοθετών και καλλιτεχνών, επιβεβαιώνοντας την αξία του ως «ποιητή της εικόνας» και «μάγο της μεγάλης οθόνης».