Ο Αλμπέρ Καμί (1913 – 1960) υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς Γάλλους συγγραφείς και διανοητές, με τεράστια επιρροή στη λογοτεχνία, το θέατρο και τη φιλοσοφία. Γεννημένος στο Μοντοβί της Αλγερίας, μεγάλωσε μέσα στις δυσκολίες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τις οικονομικές αντιξοότητες της οικογένειάς του. Έχασε τον πατέρα του στον πόλεμο, ενώ η μητέρα του, ισπανικής καταγωγής, εργαζόταν ως παραδουλεύτρα για να συντηρήσει τον ίδιο και τον αδερφό του.
Παρά τα προβλήματα υγείας και τη φυματίωση, ο Καμί σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Αλγερίου και ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γρήγορα αναδείχθηκε με έργα όπως «Ο Ξένος» (1942), όπου ανέπτυξε την έννοια του παραλόγου, ενώ στο δοκίμιο «Ο Μύθος του Σίσυφου» επεξεργάστηκε την αντίληψη του παραλογισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Καμί έγραψε και άλλα σημαντικά έργα όπως «Η πανούκλα», «Πτώση» και «Καλιγούλας», ενώ το 1957 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας σε ηλικία 44 ετών. Η ζωή του διακόπηκε απότομα το 1960, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αφήνοντας παρακαταθήκη τις σκέψεις του για την ανθρώπινη ύπαρξη, το καθήκον και τη δικαιοσύνη.
Η φιλοσοφία του παραμένει επίκαιρη, καθώς θίγει τα ζητήματα του παραλόγου και της αναζήτησης νοήματος, προκαλώντας το ενδιαφέρον και τον προβληματισμό στη σύγχρονη εποχή.
Ο Λέων Τολστόι, Ρώσος συγγραφέας και στοχαστής, θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους λογοτέχνες όλων των εποχών. Τα έργα του "Πόλεμος και Ειρήνη" και "Άννα Καρένινα" αναγνωρίζονται παγκοσμίως ως κλασικά της παγκόσμιας λογοτεχνίας, απεικονίζοντας τον πόλεμο, την αγάπη, την κοινωνία και τις ανθρώπινες αξίες με εντυπωσιακή λεπτομέρεια και βαθύτητα.
Γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1828 στη Γιάσναγια Πολιάνα από αριστοκρατική οικογένεια και ορφάνεψε σε μικρή ηλικία. Μετά από σπουδές και υπηρεσία στον Κριμαϊκό Πόλεμο, η εμπειρία του στον στρατό διαμόρφωσε την άποψή του για τον πόλεμο και την ανθρώπινη δυστυχία. Παρά τον αρχικό βίο του στην πολυτέλεια, η ενσυναίσθηση για τους φτωχούς τον οδήγησε να ζήσει με απλότητα και να ασχοληθεί με ζητήματα αγάπης, ειρήνης και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Στα έργα του, όπως το "Πάτερ Σέργιος" και το "Ανάσταση", επεξεργάστηκε βαθιά ηθικά και πνευματικά ζητήματα, κηρύσσοντας την ανάγκη για καλοσύνη και την άρνηση της βίας. Ο Τολστόι εγκατέλειψε την περιουσία του και προσπάθησε να ζήσει μια λιτή ζωή, επηρεάζοντας σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Μαχάτμα Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Πέθανε στις 20 Νοεμβρίου 1910, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά που συνεχίζει να εμπνέει τον κόσμο.
Ο Αλέκος Σακελλάριος (1913–1991) υπήρξε μία από τις πιο πολυτάλαντες μορφές της ελληνικής τέχνης, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στον χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και της δημοσιογραφίας. Με καταγωγή από την Αθήνα, από νωρίς έδειξε το ταλέντο του στη συγγραφή και τη δημοσιογραφία, παράλληλα με τις σπουδές του στη Νομική. Ξεκίνησε τη θεατρική του καριέρα το 1935, με έργα όπως το «Ο Βασιλιάς του Χαλβά», ενώ αργότερα συνεργάστηκε με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, δημιουργώντας κλασικά έργα όπως «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», και πολλά άλλα.
Η συμβολή του στον ελληνικό κινηματογράφο είναι επίσης αξιοσημείωτη, αφού σκηνοθέτησε πάνω από 70 ταινίες, όπως «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» και «Η θεία απ’ το Σικάγο». Ακόμη, έγραψε στίχους για πάνω από 1.500 τραγούδια που έγιναν διαχρονικές επιτυχίες, όπως το «Άστα τα μαλλάκια σου» και το «Πες μου μια λέξη».
Στον χώρο της τηλεόρασης, ασχολήθηκε με κωμικές σειρές και ψυχαγωγικά προγράμματα, ενώ τιμήθηκε με το Έπαθλο Ξενόπουλου για θεατρικά του έργα. Η πνευματική του δημιουργικότητα διατηρήθηκε αμείωτη μέχρι το τέλος της ζωής του, ενώ η αυτοβιογραφία του «Λες κι ήταν χθες» παραμένει μια πολύτιμη καταγραφή των αναμνήσεών του και της εποχής του. Ο Σακελλάριος πέθανε το 1991, αφήνοντας μια πλούσια καλλιτεχνική κληρονομιά που συνεχίζει να εμπνέει.
Η Αγία Θεσσαλονίκη τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία κάθε χρόνο στις 7 Νοεμβρίου. Ήταν κόρη του Κλέωνα, ενός πλούσιου ειδωλολάτρη ιερέα από την Αμφίπολη. Παρά τις πιέσεις από την οικογένειά της, παρέμεινε πιστή στον Χριστό και υπέστη μαρτυρικό θάνατο επειδή αρνήθηκε να απαρνηθεί την πίστη της. Ο πατέρας της διέταξε να τη μαστιγώσουν και, εξαντλημένη και τραυματισμένη, εξορίστηκε, όπου και απεβίωσε.
Η παράδοση αναφέρει πως δύο άνδρες από την περιοχή της, ο Αύκτος και ο Ταυρίων, κατήγγειλαν τον Κλέωνα για τη σκληρότητα του. Ο τοπικός ηγεμόνας, Θορύβιος, τους κατηγόρησε επίσης για την πίστη τους στον Χριστό και διέταξε να υποστούν βασανιστήρια, αλλά αυτοί επέζησαν θαυματουργά. Τελικά, αποκεφαλίστηκαν, και έτσι συνεορτάζονται με την Αγία Θεσσαλονίκη.
Οι Βουλευτικές Εκλογές του 1926 στην Ελλάδα, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στις 7 Νοεμβρίου 1926, είχαν ιστορική σημασία για τρεις λόγους: ήταν οι πρώτες εκλογές μετά το 1862 με χρήση ψηφοδελτίου, εφαρμογή της απλής αναλογικής και την παρθενική εμφάνιση του ΚΚΕ στη Βουλή.
Ο στρατηγός Γεώργιος Κονδύλης, ο οποίος είχε ανατρέψει τον δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο, κυβερνούσε με δικτατορικές εξουσίες, αλλά ανακοίνωσε τη διενέργεια εκλογών. Ο νέος εκλογικός νόμος εισήγαγε την απλή αναλογική και το ψηφοδέλτιο ως μέσο ψηφοφορίας, αντικαθιστώντας το σφαιρίδιο.
Η προεκλογική περίοδος χαρακτηρίστηκε από ήρεμο πολιτικό κλίμα, παρά τις εντάσεις μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας σχετικά με τις υποψηφιότητες των πρώην υπουργών του καθεστώτος Πάγκαλου. Ο Κονδύλης υπέβαλε τελικά την παραίτησή του και οι εκλογές κατέληξαν στη νίκη του "Κόμματος Ενώσεως Φιλελευθέρων", χωρίς αυτοδύναμη κυβέρνηση, με αποτέλεσμα τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη.
Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν τα εξής:
Κόμμα Ενώσεως Φιλελευθέρων: 31,63% - 108 έδρες
Λαϊκό Κόμμα: 20,27% - 60 έδρες
Κόμμα Ελευθεροφρόνων: 15,76% - 52 έδρες
Κόμμα Δημοκρατικής Ενώσεως: 6,48% - 17 έδρες
ΚΚΕ (Ενιαίον Μέτωπον Αγροτών-Εργατών): 4,38% - 10 έδρες
Η εκλογική διαδικασία αυτών των εκλογών αποτέλεσε σημαντικό βήμα στην πολιτική ιστορία της χώρας, επηρεάζοντας την πορεία της ελληνικής πολιτικής σκηνής για τα επόμενα χρόνια.
Ο Γκούναρ Χάνσεν (1947–2015) ήταν Ισλανδοαμερικανός ηθοποιός και συγγραφέας, γνωστός για τον θρυλικό του ρόλο ως Λίδερφεϊς στην εμβληματική ταινία τρόμου του Τόμπι Χούπερ, Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι (The Texas Chain Saw Massacre) του 1974. Γεννημένος στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, μετανάστευσε με την οικογένειά του στις ΗΠΑ σε νεαρή ηλικία και σπούδασε Σκανδιναβική και Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Όστιν.
Μετά την επιτυχία του στον κινηματογράφο, ο Χάνσεν αποφάσισε να απομακρυνθεί από τη showbiz και να ακολουθήσει μια καριέρα ως συγγραφέας και δάσκαλος. Παρά τη στροφή στην επαγγελματική του ζωή, επέστρεψε στον κινηματογράφο το 1988, παίζοντας σε ταινίες μικρότερης αναγνωσιμότητας και συνέχισε να συνδέεται με το "αλυσοπρίονο" σε άλλες παραγωγές.
Πέθανε στις 7 Νοεμβρίου 2015 στο Νόρθιστ Χάρμπορ, Μέιν, αφήνοντας πίσω του μια αξέχαστη κληρονομιά στον κόσμο του κινηματογράφου τρόμου.
Ο Τίτος Βανδής (1917–2003) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς, με διεθνή καριέρα τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο και μεγαλώνοντας υπήρξε μυημένος στις κομμουνιστικές ιδέες και στην τέχνη της υποκριτικής. Σπούδασε στο Ωδείο Θεσσαλονίκης και τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ η καλλιτεχνική του πορεία ξεκίνησε το 1934 με τη συμμετοχή του στην παράσταση «Ιούδας» του Σπύρου Μελά.
Η καριέρα του στον ελληνικό κινηματογράφο εκτοξεύθηκε με τη συμμετοχή του σε ταινίες του Ζιλ Ντασέν, όπως το «Ποτέ την Κυριακή» και το «Τοπ Καπί», ενώ απέσπασε το πρώτο βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1962 για την ταινία «Πολιορκία». Στη συνέχεια, η καριέρα του τον οδήγησε στις ΗΠΑ, όπου συνέχισε να διαπρέπει στο Μπρόντγουεϊ και τον κινηματογράφο. Συμμετείχε σε διάσημες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, όπως το «Χαβάη 5-0», «Κότζακ» και «Εξορκιστής».
Το 1982 επέστρεψε στην Ελλάδα και παρέμεινε μόνιμα, απολαμβάνοντας τη διάκριση με το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου το 1983 για την ταινία «Προσοχή, Κίνδυνος!». Το 1984 παντρεύτηκε την ηθοποιό Μπέτυ Βαλάση και έζησε μόνιμα στην Ελλάδα μέχρι τον θάνατό του το 2003.
Ο Τίτος Βανδής ήταν επίσης συγγραφέας, με το αυτοεξολογητικό βιβλίο του «Κουβέντα με τους φίλους μου».
Οι Velvet Underground υπήρξαν ένα από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα στη ροκ μουσική, παρά τον βραχύ βίο τους. Σχηματίστηκαν το 1964 από τον κιθαρίστα Λου Ριντ και τον πολυοργανίστα Τζον Κέιλ. Παρά τις δύσκολες αρχές τους, με την αποχώρηση του ντράμερ Άνγκους Μακλίζ, το συγκρότημα πήρε ώθηση με τη συνεργασία τους με τον Άντι Γουόρχολ, ο οποίος τους ανέλαβε ως μάνατζερ και τους παρουσίασε τη γερμανίδα τραγουδίστρια Nico.
Το ντεμπούτο τους άλμπουμ "The Velvet Underground and Nico" (1967) με την εμβληματική μπανάνα στο εξώφυλλο, θεωρείται κλασικό και περιλάμβανε τραγούδια όπως τα «Sunday Morning» και «Heroin». Η μουσική τους συνδύαζε ροκ ενέργεια και πρωτοποριακή, πειραματική ηχητική με στίχους που συζητούσαν κοινωνικά ταμπού, όπως τα ναρκωτικά και το σεξ. Η επιτυχία τους συνεχίστηκε με το δεύτερο άλμπουμ τους, "White Light/White Heat" (1968), ενώ το τρίτο τους άλμπουμ (1969), χωρίς τον Κέιλ, ήταν καθαρά υπό την επιρροή του Ριντ.
Μετά την αποχώρηση του Ριντ και του Κέιλ, το συγκρότημα υπέστη πτώση και διαλύθηκε μετά το τέταρτο άλμπουμ "Loaded" (1970), που ήταν και το πιο εμπορικό τους. Η πορεία τους ολοκληρώθηκε το 1973 με το αποτυχημένο άλμπουμ "Squeeze", το οποίο συνδυάστηκε με αρνητικές κριτικές.
Ωστόσο, οι Velvet Underground άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ιστορία της μουσικής, επηρεάζοντας καλλιτέχνες όπως ο Ντέιβιντ Μπόουι, η Πάτι Σμιθ, οι Sex Pistols, και πολλοί άλλοι. Επανασυνδέθηκαν το 1993 για μια περιοδεία και το 1996 εντάχθηκαν στο Rock & Roll Hall of Fame.
Ο Λέοναρντ Κοέν (1934–2016) υπήρξε ένας από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, γνωστός για την ποιητική του προσέγγιση στη μουσική. Γεννημένος στο Μόντρεαλ του Καναδά, ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία ως ποιητής και μυθιστοριογράφος πριν στραφεί στη μουσική, όπου έγινε παγκόσμια αναγνωρισμένος για τους στίχους του, οι οποίοι συχνά αγγίζουν θέματα πολιτικής, θρησκείας, μοναξιάς και ανθρώπινων σχέσεων.
Η μουσική του, με χαρακτηριστική τη βαρύτονη φωνή του, συνδύαζε εξομολογητικά και στοχαστικά τραγούδια που απέκτησαν έναν πιστό παγκόσμιο κοινό. Με τον Μπομπ Ντίλαν, θεωρούνται οι κορυφαίοι ποιητές-στιχουργοί της ροκ μουσικής. Ο Κοέν κυκλοφόρησε αρκετούς δίσκους, με έργα σταθμούς όπως το "Songs of Leonard Cohen" (1967), το "I’m Your Man" (1988) και το "You Want It Darker" (2016), το οποίο ήταν και το τελευταίο του άλμπουμ.
Η σχέση του με την Μαριάνε Ίλεν, την οποία συνάντησε στην Ύδρα, εμπνέει το τραγούδι "So Long, Marianne", ενώ ο ίδιος παρέμεινε πιστός στις ποιητικές του ρίζες. Ο Κοέν πέθανε το 2016 σε ηλικία 82 ετών, αφήνοντας πίσω του μια αναμφισβήτητη κληρονομιά στον κόσμο της μουσικής και της ποίησης.
Ο Στιβ ΜακΚουίν υπήρξε ένας από τους πιο εμβληματικούς ηθοποιούς του κινηματογράφου, γνωστός για την ξεχωριστή του σιλουέτα και την εικόνα του ως αντιήρωα. Γεννημένος στις 24 Μαρτίου 1930 στην Ινδιανάπολη, πέρασε μια δύσκολη παιδική ηλικία με την εγκατάλειψη από τον πατέρα του και την κακοποίηση από τον πατριό του, γεγονός που τον ώθησε να αναπτύξει ανεξάρτητο χαρακτήρα. Στα 17 του υπηρέτησε στους Πεζοναύτες, και αφού πέρασε αρκετές περιπέτειες, άρχισε να ασχολείται με τη υποκριτική, σπουδάζοντας στη Νέα Υόρκη.
Η καριέρα του εκτοξεύθηκε τη δεκαετία του '60 με μεγάλες επιτυχίες όπως το «Και οι επτά ήσαν υπέροχοι» (1960) και η θρυλική «Μεγάλη Απόδραση» (1963). Το 1965, συμμετείχε στην ταινία «Ο Χαρτοπαίκτης», ενώ το 1968 κέρδισε παγκόσμια φήμη με την ταινία «Μπούλιτ», γνωστή για τις επικές σκηνές καταδίωξης.
Η κορύφωση της καριέρας του ήρθε το 1973 με τον ρόλο του «Πεταλούδα», ενώ το 1979 διαγνώστηκε με καρκίνο των πνευμόνων και πέθανε το 1980, σε ηλικία 50 ετών, αφήνοντας μια σημαντική κληρονομιά στον κινηματογράφο.
Πηγή: SanSimera.gr